Μαθαίνοντας για τις εμφανίσεις της Μελίνας Κανά στο Half Note, συνειδητοποίησα ότι δεν είχε τύχει να τη δω ποτέ επί σκηνής, πράγμα που θεώρησα απαράδεκτο. Και σκέφτηκα να το αλλάξω.
Εδώ και κάποιον καιρό, η Κανά συνεργάζεται με ένα γκρουπ που αυτοαποκαλείται Ο Γόης Του Θησείου. Η σύμπραξη αυτή οδήγησε μάλιστα και στην πρόσφατη κυκλοφορία ενός δίσκου, για τον οποίον μπορείτε να κατατοπιστείτε διαβάζοντας την κριτική του Χάρη Συμβουλίδη (εδώ). Αν, πάντως, δισκογραφικά δεν σπινθηροβόλησε το εν λόγω τακίμιασμα, η αίσθησή μου είναι ότι η ζωντανή εκδοχή του το πέτυχε αυτό και με το παραπάνω.
Ο Γόης Του Θησείου, λοιπόν, μια... επιμελώς ατημέλητη (μουσικά μιλώντας) πεντάδα, έχει καταφέρει να βρει τους τρόπους για να εντάξει τη φωνή της Κανά σε κάποια νέα –για τα δικά της δεδομένα, πάντα– πλαίσια. Η όλη προσπάθεια, βέβαια, δεν καρποφορεί σε κάθε περίπτωση. Στο πρώτο μέρος του live, ας πούμε, ήταν αρκετές οι στιγμές που στεκόμουν με κάποια απορία απέναντι σε όσα εισέπραττα από τη σκηνή, καθώς κάτι έλειπε από το τελικό αποτέλεσμα.
Δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς ήταν αυτό, πάντως όσο κυλούσε η ώρα οι μουσικοί αλλά και η ερμηνεύτρια βρήκαν τα πατήματά τους. Και λίγο πριν το διάλειμμα έπιασαν υψηλότατες αποδόσεις, ειδικά στα “Στηλίτης” και “Απόψε”, αμφότερα από τα Λάφυρα του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Λίγο νωρίτερα, η ερμηνεύτρια είχε αποχωρήσει για λίγο, αφήνοντας το γκρουπ να πει μόνο του δύο κομμάτια, με το “Τα Μπλε Παράθυρα” του Βαμβακάρη να προκύπτει μάλλον αδέξιο, αποτυγχάνοντας να βρει «απάγκιο» στον ηλεκτρισμό.
Μετά το διάλειμμα, ευτυχώς το πρόγραμμα ήταν συνολικά πιο ισορροπημένο. Τότε ήταν που ακούστηκαν και αρκετά παλιά λαϊκά, όπως τα “Κάψε Κάψε”, “Στο Τραπέζι Που Τα Πίνω”, “Αγάπη Μου Επικίνδυνη”, “Έρωτά Μου Αγιάτρευτε”, σε πολύ ωραίες μάλιστα εκτελέσεις, οι οποίες έβαζαν δίπλα-δίπλα την ηλεκτρική κιθάρα και τα παραδοσιακά όργανα, αν όχι με ιδιαίτερα ευφάνταστους, πάντως με αρκετά εύστοχους τρόπους. Προς το τέλος ήρθε και η καθαρτήρια ηλεκτρική έκρηξη του “Πεχλιβάνη”, ενώ στο χορταστικό encore («τώρα δεν θέλουμε να φύγουμε με τίποτα», μάς δήλωσε η Κανά) ακούστηκαν τα “Αερικό”, “Αράχνη”, “Ξημερώνει”, αλλά και η “Πόρτα” –τραγούδι γραμμένο από τον ηγέτη του Γόη Του Θησείου, Παναγιώτη Μανουηλίδη, στο οποίο φανερώθηκε ακόμα μία δυνατότητα για το συναυλιακό μέλλον της Κανά: θα ήταν πραγματικά ενδιαφέρον να την ακούσουμε κάποια στιγμή με τη συγκεκριμένη νουάρ, κιθάρα/φωνή αισθητική.
Ακούγοντας τους δίσκους της, είχα πάντα την αίσθηση ότι η Μελίνα Κανά είναι ιδανική ερμηνεύτρια, με την έννοια ότι ποτέ δεν επισκίασε τα τραγούδια με τις ερμηνείες της, «διάβαζε» πάντα τι ζητούσε το καθένα και το υπηρετούσε με οικονομία και πειθώ. Βλέποντάς τη στη σκηνή του Half Note, κάπως αμήχανη, ολιγόλογη, αλλά εμφανέστατα κεφάτη, επιβεβαίωσα εκείνη την άποψή μου. Και χάρηκα ιδιαίτερα, καθώς διαπίστωσα ότι έχει βρει τους τρόπους και τις συνθήκες για να υπάρξει στο σήμερα χωρίς εκπτώσεις, προσπερνώντας τη φθορά που αναπόφευκτα έχουν φέρει στη φωνή της οι περιπέτειες υγείας τις οποίες πέρασε.
Κρατώ, πάντως, και ένα άλλο σημείο, αρκούντως σημαντικό, το οποίο καλείται η Κανά να κοιτάξει: το γεγονός ότι στον νέο αιώνα δεν έχει καταφέρει να βρει ρεπερτόριο ισοβαρές με εκείνο που κλήθηκε να υποστηρίξει στη δεκαετία του 1990. Καλοί και άγιοι ο Παπακωνσταντίνου και ο Μάλαμας, σούπερ οι παλιές λαϊκές επιτυχίες, χρειάζονται όμως και νέα, στιβαρά τραγούδια για μια φωνή που σίγουρα τα αξίζει.
Εν κατακλείδει, η βραδιά στο Half Note ήταν ιδιαίτερη και σε στιγμές μαγευτική. Την ερχόμενη Πέμπτη θα επαναληφθεί, οπότε έχετε τον νου σας.
{youtube}TJOCXjsHJrs{/youtube}
