Στον Αστακό του Γιώργου Λάνθιμου, ακούγεται η καταπληκτική ατάκα «Χορεύουμε μόνοι μας, γι' αυτό ακούμε μόνο ηλεκτρονική μουσική». Η δισκογραφία του Κωνσταντίνου Βήτα είναι η μοναδική εφαρμοσμένη ανατροπή του εν λόγω αφορισμού: με τη μουσική του νιώθεις το «μαζί» με τον διπλανό σου, το «μαζί» με τους στίχους του και το «μαζί» με τον ίδιο. Κάπως έτσι, τα τραγούδια στο Fuzz δεν ερμηνεύτηκαν απλώς, αλλά απελευθερώθηκαν στην ατμόσφαιρα σαν πουλιά που ήταν για μεγάλο διάστημα κλεισμένα και έπρεπε να ξεμουδιάσουν πετώντας, και κοιτώντας κατάχαμα. Είχε καιρό να κάνει φουλ ηλεκτρονικό set o Κωνσταντίνος Βήτα και η επιστροφή του στάθηκε ξεχωριστή, για πολλούς λόγους. Άλλωστε ο νέος του δίσκος θα κυκλοφορήσει σε μερικές εβδομάδες κι αυτό ήταν ένα ζέσταμα.
Τη βραδιά άνοιξε νωχελικά, μα προκαλώντας αβίαστη συμπάθεια, η Nalyssa Green· μια κοπέλα η οποία ακροβατεί ανάμεσα στην αλαφροΐσκιωτη folk και στην ονειρική indie pop. Με «πεταλουδίσια» συμπεριφορά ξωτικού, στάθηκε στη σκηνή ακομπλεξάριστη, δεν ήθελε να αποδείξει με το στανιό πολλά, παραπονιόταν γιατί άκουγε «βουητά» και έπαιζε με τους πειραματισμούς. Ίσως αν στρογγυλέψει το στυλ της και δουλέψει την επαφή της με χώρους μεγαλύτερους από λίγα τετραγωνικά μέτρα –σαν το Fuzz δηλαδή– να δώσει το κάτι παραπάνω.
Η Green πέρασε τη σκυτάλη στο “Όλα Πριν Γίνουν”, αυτό το αστικό αριστούργημα επεξεργασμένης κατήφειας, με το οποίο και άνοιξε η κύρια συναυλία. Ακολούθησε ο μελαγχολικός οπτιμισμός που εσωκλείουν τα "Ατέλειωτα Χρυσάνθεμα", η γλυκόπικρη αναπόληση του "Πάρτι", οι αθετημένες υποσχέσεις στις "3 Υποθέσεις", η κομψευόμενη αφήγηση του "13" και η υπέροχα λικνιστική εσωστρέφεια της "Νύχτας", μεταξύ άλλων. Τραγούδια που γράφτηκαν για να απηχήσουν συναισθηματικά και για να κάνουν παρέα με τους σκελετούς στη ντουλάπα μας. Τραγούδια που, όλα μαζί (μαζί με όσα δεν χώρεσαν στο set), σχηματίζουν μια σκάλα στ' αστέρια. Η οποία μας καλεί κάθε φορά να τη διασχίσουμε παρέα, καθώς ο ίδιος ο Κ.ΒΗΤΑ διαθέτει το σπάνιο χάρισμα να ντύνει μουσικά μια συρραφή προσωπικών του αναμνήσεων, φορώντας μας κολάρο τις μύχιες ανησυχίες μας και κάνοντάς μας να συσχετίζουμε τα ποιήματά του με τις δικές μας εμπειρίες.
Ο ίδιος μοιάζει επίσης να βρίσκεται σε άριστη επαφή με όλο το έργο του, σαν performer –ακόμα και οι Στέρεο Νόβα μνημονεύτηκαν το Σάββατο στο Fuzz. Ο τρόπος για παράδειγμα με τον οποίον ερμήνευσε στη σκηνή το εξαιρετικό "Δωμάτιο", έδειξε μέσα σε δύο λεπτά ότι αντιμετωπίζει την αγάπη σαν υπόθεση που μπορεί να κερδηθεί. Το ερμήνευσε δε με αυτή τη σπάνια ειλικρίνεια στη χροιά του, η οποία σε «υποχρεώνει» να τον εμπιστευτείς.
Τη βραδιά απογείωσε η ανυψωτική διάθεση του "Όλο Αυτό Που Ποτέ" και η βελούδινη ενατένιση που χαρίζει το "Κύμα", την οποία το τραγούδι διατηρεί ακόμα και μετά από τη νιοστή του ακρόαση. Όλα τα κομμάτια έχτισαν ένα πλήρες συναισθηματικό οικοδόμημα και η χημεία του τετραμελούς σχήματος στάθηκε εξαιρετική: αντιλαμβανόσουν την οικειότητα και την αγάπη για το υλικό, τα τραγούδια «ανάσαιναν».
Ο Κωσταντίνος Βήτα παρουσίασε και μερικά κομμάτια από τον νέο του δίσκο, αποδεικνύοντας ότι φτιάχνει ακόμη ηχητικά σωσίβια για να μπορούμε να αντέχουμε το βάρος μας –τα οποία και μας προσφέρει απλόχερα. Το ραντεβού θα ανανεώνεται έτσι πάντα μέχρι την επόμενη συναυλία, για να ακούσουμε ξανά ιστορίες που αντλούν από τη γνωστή θεματολογία: ταξιδιάρικα πουλιά, ταράτσες, κεραίες, πεζοδρόμια, προσευχές, εξώστες, ψηλά κτίρια, ουρανό· και διυλίζονται σε τραγούδια με κύριο και βασικό άξονα την αγάπη.
Αυτή ήταν λοιπόν μια συναυλία από τα βάθη της καρδιάς. Το ίδιο θα είναι και η επόμενη, δεν έχω καμία αμφιβολία.
{youtube}I3JmOiRyk9A{/youtube}
