Καθώς το Γυάλινο UpStage είναι ένα «μαζεμένο» μαγαζί, παρατηρούσα από κοντινή απόσταση τον Γιώργο Μεράντζα το Σάββατο το βράδυ, καθώς ξεκινούσε το πρόγραμμα με εκείνο το τραγούδι που έχει πρωτοτραγουδήσει (στιγματίσει και καθαγιάσει) ο Νίκος Ξυλούρης στο Χρονικό του 1970: «πόσα χρόνια δίσεκτα, Θεέ μου, σε μιαν ώρα» (σ.σ.: "1940", σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου και στίχους του Κ. Χ. Μύρη).
Στεκόμουν ακριβώς μπροστά του, στο μπαρ, και τον έβλεπα να το λέει με κλειστά μάτια, πλημμυρισμένος από συναίσθημα· δεν μπορούσα να ηρεμήσω από τη συγκίνηση, τον θαυμασμό και την αναστάτωση ταυτόχρονα. Τι τραγουδιστής! Πόσο φυσικά και ανεπιτήδευτα βγαίνει η φωνή του και πόσο μοιάζει να το απολαμβάνει. Η μακρόχρονη απουσία του από το επαγγελματικό τραγούδι και τη συνεχή τριβή με τη δουλειά και τις υποχρεώσεις της, είχε ευεργετικά αποτελέσματα για τη φωνή του. Αναλλοίωτη και συγκινητική, δυνατή και ακμαία, μπορεί να ακούγεται ακόμα και χωρίς μικρόφωνο, ειδικά σε έναν μικρό χώρο σαν κι αυτόν που βρισκόμασταν.
Από την άλλη μεριά ο Γιάννης Κούτρας, με τα εντελώς αντίθετα «όπλα»: μια φωνή που πια δεν στηρίζεται στη δύναμη και στη σφριγηλότητά της, ένας τραγουδιστής με αρκετά «ένσημα» στη σκηνή, που ξεχνάει ή μπερδεύει τα λόγια –αλλά κι ένας ερμηνευτής με στόφα, ο οποίος συγκινεί ακόμα κάθε φορά που εκφέρει εκείνο τον λατρεμένο στίχο «Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το νότο…» (μουσική: Θάνος Μικρούτσικος / ποίηση: Νίκος Καββαδίας).
Το πρόγραμμα στο Γυάλινο φέρει τον γενικό τίτλο Κάτω Από Φώτα Κόκκινα, που θα μπορούσε κανείς να τον χαρακτηρίσει και εύστοχο, δεδομένου του κακού –ή μάλλον απλοϊκού– φωτισμού της σκηνής. Από εκεί και πέρα, σε επίπεδο playlist, τα περιεχόμενα θα ικανοποιήσουν όλους όσους αγαπούν το καλό ελληνικό τραγούδι των περασμένων δεκαετιών και λογαριάζουν τη συγκίνηση, την ανάμνηση και τη φόρτιση σαν σημαντικά συστατικά μιας επιτυχημένης ψυχαγωγίας. Στη σκηνή, τρεις μουσικοί συνοδεύουν τους δύο τραγουδιστές, δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό ώστε να «στολίσουν» και να γεμίσουν το τοπίο: ο Απόστολος Καλτσάς στο ηλεκτρικό μπάσο, που φέρνει το «κάτι άλλο» στον ήχο παίζοντας με τα πετάλια του και «πειράζοντας» τα ηχοχρώματα, ο Κωνσταντίνος Καρακατσάνης στο βιολί, στην κιθάρα και στη φυσαρμόνικα (αν πρέπει να τον ψέξω για κάτι, είναι για εκείνο το εφέ με τον ήχο θαλασσοπουλιού που κάνει σε περισσότερα του ενός τραγούδια: η υπέρχρηση δεν ευνοεί την ευρηματικότητα) και ο Παναγιώτης Παπαγεωργίου στο πιάνο και στο ακορντεόν.
Δια στόματος και συναισθήματος Γιάννη Κούτρα & Γιώργου Μεράντζα, όλοι λοιπόν είναι εκεί: Μίκης Θεοδωράκης, Μάνος Χατζιδάκις, Σταύρος Ξαρχάκος, Διονύσης Σαββόπουλος, Μάνος Λοΐζος, Γιάννης Μαρκόπουλους, Μάνος Ελευθερίου, Τάσος Λειβαδίτης, Μαρίζα Κωχ, Γιάννης Σπανός, Νίκος Καββαδίας (φυσικά), αλλά και νεότεροι: Διονύσης Τσακνής, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Λάκης Παπαδόπουλος, Μαριανίνα Κριεζή, Σταύρος Σιόλας, Πόλυς Κυριάκου, Οδυσσέας Ιωάννου, Κώστας Λειβαδάς κ.ά. Όπως εύκολα καταλαβαίνει ο αναγνώστης από την ανωτέρω παράθεση ονομάτων, το πρόγραμμα ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στο παλιό και στο λιγότερο παλιό, πυροδοτώντας τη συγκίνηση που «μας ενώνει και μας δονεί (σαν του Διακογιάννη τη φωνή)», εύκολα δημιουργώντας οικειότητα μεταξύ σκηνής και κοινού. Συμβάλει βέβαια σε αυτό και η κοντινή απόσταση, αλλά και η διάθεση που επιδεικνύουν οι ερμηνευτές να έρθουν πιο κοντά με τον κόσμο.
Ένα συγκινητικό ταξίδι στα παλιά, «κάτω από φώτα κόκκινα», αποτελούν αυτές οι εμφανίσεις του Γιώργου Μεράντζα και του Γιάννη Κούτρα, οι οποίες θα συνεχιστούν και τα επόμενα δύο Σάββατα (14 & 21/11) στο Γυάλινο. Αν ανήκετε επομένως σε όσους αγαπούν εκείνο το ελληνικό τραγούδι που έχει «γράψει χιλιόμετρα» στην ποιητική μνήμη του κοινού, να πάτε. Μπορεί να επιστρέψετε βραχνιασμένοι στο σπίτι (από το πολύ τραγούδισμα), αλλά θα έχετε στα σίγουρα επιστρέψει ευχαριστημένοι.
{youtube}XgMw7yYPaaQ{/youtube}
