Οι Singularity Project είναι ένα σχετικά καινούργιο συγκρότημα, το οποίο τώρα γράφει τον πρώτο του δίσκο –οι πιο προσεκτικοί ίσως τους θυμούνται ως την ελληνική συμμετοχή στο διεθνές Τζαζ Φεστιβάλ της Τεχνόπολης, τον Μάιο του 2014. Βασικός συνθέτης τους είναι ο πιανίστας Βαγγέλης Στεφανόπουλος, τον οποίον πλαισιώνουν ο Νιγηριανός Adedeji Adetayo σε κιθάρα και φωνή, ο μεγαλωμένος στις Η.Π.Α. αλλά για δεκαετίες διαμένων στα μέρη μας David Lynch σε σοπράνο και τενόρο σαξόφωνο, ο Κουβανός Yoel Soto στο μπάσο και ο Γιάννης Αγγελόπουλος (aka Jan Van de Engel) στα τύμπανα.
Ένα πολυεθνικό κουιντέτο, λοιπόν. Η μετάβαση βέβαια από την πολυεθνικότητα στην πολυπολιτισμικότητα δεν είναι ούτε αυτονόητη, ούτε εύκολη ως διαδικασία. Χρειάζεται να βρεθούν (εν πολλοίς να επινοηθούν) οι τρόποι που θα κάνουν τη συγκεκριμένη συνύπαρξη να δουλέψει και να αναδείξει τον πλούτο της. Αλλιώς θα μείνουμε στο επίπεδο των προγραμματικών δηλώσεων –άρα όχι σε κάτι περισσότερο από μια κοινότοπη εκδήλωση της μουσικής παγκοσμιοποίησης. Στην πορεία του λάιβ του Σαββάτου στην Afrikana, εντούτοις, οι Singularity έδειξαν ότι έχουν διαμορφώσει χαρακτήρα και ότι μπορούν έτσι να χειριστούν αυτή την ποικιλία από διαφορετικές προσλαμβάνουσες: να παίξουν δηλαδή μια μουσική η οποία δεν θα ζητά απλώς και μόνο επιφάσεις εξωτισμού, αλλά θα μπορεί να κάνει ουσιαστικές εξερευνήσεις προς αρκετές κατευθύνσεις.
Η αρχή της συναυλίας ήταν λιγάκι αμήχανη, καθώς σημειώθηκαν αρκετά τεχνικά προβλήματα, τόσο στις καλωδιώσεις, όσο και στη γενική ισορρόπηση του ήχου. Ήταν επίσης και πολύ δυνατή η οχλαγωγία στο μισογεμάτο μαγαζί, τόσο που ο Adetayo αναγκάστηκε να ζητήσει από το κοινό (πολύ ευγενικά, είναι η αλήθεια) να χαμηλώσει την ένταση των ομιλιών. Και πραγματικά, σε στιγμές το μουρμουρητό κάλυπτε σχεδόν εξ ολοκλήρου τη μουσική, φτάνοντάς σε ν’ αναρωτιέσαι γιατί κάποιος/α να έρθει να παρακολουθήσει ένα λάιβ όταν δεν δείχνει την παραμικρή διάθεση να ακούσει τη μουσική...
Τέλος πάντων, χρειάστηκε να περάσει κάποιος χρόνος, σύντομα όμως οι Singularity «ζεστάθηκαν» και μπόρεσαν να υπερβούν τις δυσκολίες. Ίσως να κέρδισαν και τον σεβασμό των αδιάφορων –είναι, φαντάζομαι, κι αυτό στα στοιχήματα μιας ζωντανής εμφάνισης. Προοδευτικά το σετ τους γινόταν μάλιστα όλο και καλύτερο, με το δεύτερο μέρος του (μετά το διάλειμμα) να καταγράφεται εξαιρετικό.
Βεβαίως, ήταν οι συνθέσεις του Στεφανόπουλου που έδιναν το γενικό πλαίσιο· τα σημαντικά, όμως, βρίσκονταν στη σκηνή, όχι τόσο στις παρτιτούρες. Βρίσκονταν δηλαδή στις ισορροπίες μεταξύ των πέντε μουσικών, όσο και στους τρόπους με τους οποίους έδιναν στο κείμενο μια είδους πλαστικότητα, αφήνοντας τις γραμμές του ανοιχτές στην επιτόπια διαμόρφωση.
Ήταν απολαυστικό το γκρουβ που παρήγαγε με το μπάσο του ο Soto, με ευφάνταστα μετρήματα και με μια, θα λέγαμε, εγγενή σωματική διάσταση. Και νομίζω πως οι καλύτερες στιγμές της βραδιάς ήρθαν όταν η μουσική στηρίχτηκε σ’ αυτή τη δυναμική, όταν έχτιζε πάνω της για τις εξίσου απολαυστικές μελωδικές ακροβασίες: κατά πρώτο λόγο στην κιθάρα του Adetayo, αλλά και στο σαξόφωνο του Lynch ή στο πιάνο του Στεφανόπουλου. Ο δε Αγγελόπουλος συμπλήρωνε μια ενεργητική rhythm section, ακολουθώντας το γκρουβ του Soto.
Αλλά και οι πιο ήρεμες στιγμές, δεν ήταν αμελητέες. Υπήρξανε κι εκεί όμορφα παιξίματα και κάποιες γερές μελωδίες, νομίζω ωστόσο πως, ως σύνολο, βγήκαν κάπως πιο συμβατικές: λιγότερο ανοιχτές στην έκπληξη, σε σχέση με τις προηγούμενες.
Εν ολίγοις, οι Singularity απέδειξαν ότι είναι μπάντα που ξέρει να φέρνει τον πλούτο των συμφραζομένων της μέσα στη δυναμική συνθήκη μιας συναυλίας. Με τη μουσική να στέκεται τις περισσότερες φορές κάπου μεταξύ της σύγχρονης τζαζ και του ανοιχτόμυαλου φανκ, μπορώντας όμως ταυτόχρονα να ξανοιχτεί τόσο στις υποσαχάριες μελωδίες του Adetayo (με την κιθάρα ή το τραγούδι του), όσο και σ’ αυτή τη σωματικότητα που έφερε μαζί του ο Soto από τους ρυθμούς της Καραϊβικής. Ίσως το σχήμα να μην απέφυγε κάποιες «κοιλιές» στα περίπου 100 λεπτά της σκηνικής του παρουσίας, αλλά τέτοιες στιγμές παρέμειναν εξαιρέσεις, δεν έγιναν ποτέ ο κανόνας.
{youtube}rGXeQQiceJE{/youtube}
