Τι θα σχολίαζαν άραγε για τον Μιχάλη Ρακιντζή όσοι τον έβλεπαν για πρώτη φορά στο προχθεσινό του live στο Κύτταρο; Σίγουρα κάποιος θα μπορούσε να πει ότι είναι ακόμα παιδί στην καρδιά, με συναισθήματα και ενέργεια 20άρη έφηβου, μα με μάτια και εμπειρίες ενός σκληρά δουλεμένου ανθρώπου.
Από πολύ νωρίς, ο κόσμος γέμισε τη γειτονιά του μαγαζιού στην Ηπείρου: ουρές από fans περίμεναν για τη μεγάλη γιορτή. Μικροί-μεγάλοι, όλοι μαζί, στοιβάχτηκαν κατόπιν (στην κυριολεξία) στο εσωτερικό του Κυττάρου για να αποθεώσουν το είδωλό τους. Κι εκείνο εμφανίστηκε λίγο μετά τις 11, ανέβηκε στη σκηνή με το γνωστό του βηματολόγιο και άνοιξε το πρόγραμμα με το "Δώσε Ένα Τέλος". Από την πρώτη κιόλας στιγμή, κάμποσοι ανάμεσα στο κοινό άρχισαν να χορεύουν, παρακινώντας σιγά-σιγά και τους υπόλοιπους, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί σύντομα ένα κλίμα χορευτικό μαζί κι ερωτικό. Το τρακ και το άγχος του Ρακιντζή απέναντι σε αυτές τις εκδηλώσεις ενθουσιασμού έγινε νομίζω εμφανές, προσπαθούσε δε συνέχεια να το καλύπτει με ένα γέλιο.
Από άποψη ρεπερτορίου, ο πρωταγωνιστής της βραδιάς ταξίδεψε σε όλα τα μήκη και πλάτη της πορείας του, ξετυλίγοντας μια παράσταση που είχε τη δύναμη να βγάλει από το μυαλό σου τις έννοιες της καθημερινής ζωής. Και, φυσικά, μας έπαιξε όλες τις μεγάλες του επιτυχίες. Όσοι είχαν δώσει το παρών στο Κύτταρο έδιναν την εντύπωση ότι, δεν μπορεί, θα σιγοτραγούδησαν κάποτε στο ταίρι τους το "Να Είσαι Εκεί" και το "Μωρό Μου Φάλτσο". Πανικός επικράτησε βέβαια και στο "Κάνε Μια Ευχή", με σύσσωμο το κοινό να τραγουδά, χαμογελώντας στη θύμηση παλιότερων εποχών.
Κάτω λοιπόν από το "Ολόκληρο Φεγγάρι" της Τρίτης, ο Ρακιντζής μας ταξίδεψε σε αυτές τις άλλες εποχές –τις ανέμελες και γεμάτες ξεγνοιασιά, κάτι που τόσο λείπει από τους τωρινούς μας καιρούς. Μεταφερθήκαμε βεβαίως και στο 2002, στη χρονιά της Eurovision και του αξέχαστου "S.A.G.A.P.O.", το οποίο κατάφερε να ξεσηκώσει ακόμα περισσότερο τους παρευρισκόμενους, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα «κύμα» χορευτών και μια βουή αγάπης.
Το αιώνιο παιδί συνέχισε το ταξίδι του στον χρόνο μέχρι τις 2 σχεδόν. Παρ’ όλα αυτά, ζήτησε συγγνώμη απ' όσους ήταν αδύνατο να μπουν, μιας και ο κόσμος συνέχισε να έρχεται στο Κύτταρο μέχρι και τα μεσάνυχτα(!), ελπίζοντας να βρει μια θέση για το «πλοίο». Πολλοί «επιβάτες» ήταν εντωμεταξύ ντυμένοι σε 1960s/1970s στυλ, ενώ κάμποσοι φόραγαν μπλούζες με «τον Μιχάλη». Το μάτι ταξίδεψε επίσης για μια στιγμή στους τοίχους και στα κάγκελα του ημιορόφου, πετυχαίνονας χειροποίητα πανό που έγραφαν «Στρατηγέ S.A.G.A.P.O.».
Το μοναδικό μειονέκτημα της βραδιάς, το οποίο ενόχλησε η αλήθεια είναι αρκετούς, έχει άμεση σχέση με το sold-out της συναυλίας και την ενθουσιώδη αυτή προσέλευση: η ατμόσφαιρα έγινε αποπνικτική από ένα σημείο κι έπειτα, κυρίως λόγω του καπνού, σε συνάρτηση με τους τόσους στριμωγμένους ανθρώπους. Με αποτέλεσμα να βλέπεις άτομα να βγαίνουν έξω για λίγο αέρα, αλλά και κάποιους που αποχώρησαν στη μέση περίπου της παράστασης, μην αντέχοντας προφανώς άλλο.
Κανείς πάντως δεν έφυγε από το Κύτταρο την Τρίτη δίχως να χαμογελά ευχαριστημένος. Δεν ξέρουμε ακόμα ποιος είναι ο επόμενος σταθμός του Μιχάλη Ρακιντζή, με βάση όμως όλον αυτόν τον κόσμο που θέλησε να βρει ένα εισιτήριο και δεν μπόρεσε, αναμένεται πώς και πώς η επόμενη έξοδός του προς τη σκηνή.
{youtube}SzjZqkE3qY4{/youtube}
