Σαφώς, σαφέστατα, πρόκειται για μια πρωτοβουλία που αξίζει πολλά συγχαρητήρια. Μια παρέα από καλλιτέχνες που ενώνουν αφιλοκερδώς τις δυνάμεις τους στη βάση ενός σκοπού, που χρησιμοποιούν την αναγνωρισιμότητά τους για την προώθηση ενός μηνύματος «υπέρ της αδελφοσύνης» –όπως το λένε οι ίδιοι– και ενάντια «στον φόβο και τον ρατσισμό, στο μίσος και τη ρητορική του». Δεν είναι μια δράση «φιλανθρωπική» (όπως σωστά είχε επισημάνει ο Δημήτρης Τζιμέας των RadioSol σε μια παλαιότερη συνέντευξη που έδωσε η κολεκτίβα στον Μιχάλη Τσαντίλα –μπορείτε να τη βρείτε εδώ), αλλά μια δράση αλληλεγγύης. Διαφορά ίσως μικρή, πάντως ουσιώδης.
Αυτή τη φορά στόχος ήταν να στηριχθεί το Κέντρο Υποδοχής & Αλληλεγγύης του Δήμου Αθηναίων (ΚΥΑΔΑ), το οποίο φροντίζει καθημερινά πάνω από 20.000 συνανθρώπους μας. Αντί εισιτηρίου, το κάλεσμα μας προέτρεπε να φέρουμε από μία τσάντα με είδη πρώτης ανάγκης, ανάλογα με τις δυνατότητες του καθένα και της καθεμιάς. Η ανταπόκριση, μεγάλη: ο κόσμος γέμισε σχεδόν ασφυκτικά την Τεχνόπολη, οι άνθρωποι στη διαλογή κρατιούνταν συνεχώς απασχολημένοι και οι γεμάτες τσάντες σχημάτιζαν έναν σωρό που σ’ έκανε κάπως να αισιοδοξείς, σκεπτόμενος ότι όσο υπάρχει ακόμα ένα κάποιο κοινωνικό αισθητήριο ανάμεσά μας, τίποτα δεν έχει χαθεί.
«Τραγούδα μου να φύγει το σκοτάδι» έλεγαν παλαιότερα οι Active Member και νομίζω ότι και οι Αγάπη Ρε+ θα μπορούσαν εύκολα να προσυπογράψουν. Σπύρος Γραμμένος, Φοίβος Δεληβοριάς, Στάθης Δρογώσης, Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Γιώργος Καραδήμος, Θέμης Καραμουρατίδης, Κωστής Μαραβέγιας, Νατάσσα Μποφίλιου, Μανώλης Φάμελλος και Μαριέττα Φαφούτη, όλοι με ζέση, κέφι και ειλικρινές δόσιμο, παρέλασαν στη σκηνή της Τεχνόπολης για περίπου 2,5 ώρες· τραγουδώντας (σε αρκετούς συνδυασμούς) ορισμένα αγαπημένα κομμάτια, με το κοινό να σιγοντάρει σχεδόν σύσσωμο. Μαζί τους περιστασιακά ο Δημήτρης Κούσης –αν συγκράτησα σωστά το όνομα– στο βιολί, ο Άρης Ζέρβας στο τσέλο και ο Τζιμ Σταρίδας στο τρομπόνι.
Βέβαια δεν έχει τόσο νόημα να μπούμε στην αυστηρώς μουσική ουσία του πράγματος. Όχι γιατί τα όσα ακούσαμε δεν μπορούν να σταθούν σε μια τέτοια κριτική, αλλά γιατί η μουσική εδώ έμοιαζε περισσότερο με μέσο (για να εξυπηρετηθεί ο ευγενής σκοπός και –περισσότερο συμβολικά– για να ενώσει τις τόσες χιλιάδες φωνές σε έναν κοινό στίχο), παρά με προορισμό. Ενδεικτικά, πάντως, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ορισμένες από τις στιγμές: το “Μη Το Πεις Πουθενά” του Δρογώση, το “Η Ευτυχία Είναι Αυτό” του Φάμελλου, τον “Κουκουλοφόρο” του Γραμμένου, το “Εκείνη” του Δεληβοριά, το “Άσε Με Να Μπω” του Μαραβέγια, το “Εν Λευκώ” της Μποφίλιου, “Το Δίκιο Μου” του Καραμουρατίδη, το ντουέτο των Φάμελλου-Μποφίλιου στο “Ένα Φιλί Από Δυόσμο” ή το “Ζεϊμπέκικο” του Διονύση Σαββόπουλου, το οποίο διασκεύασαν όλοι μαζί αγκαλιασμένοι στη σκηνή, ολοκληρώνοντας τη συναυλία.
Ας σημειωθούν και οι διάσπαρτες εκκλήσεις από μικροφώνου για να στηριχθούν αναλόγως και οι πρόσφυγες που έχουν καταλύσει στο Πεδίο του Άρεως και να αντιμετωπιστούν οι άμεσες ανάγκες τους (όποιος/α ενδιαφέρεται, μπορεί να αποταθεί στο Στέκι Μεταναστών στην Τσαμαδού 13 στα Εξάρχεια). Σημαντικές γιατί αφενός δημοσιοποιούσαν το θέμα σε ένα αρκετά ευρύ ακροατήριο, αφετέρου γιατί έδειχναν πως μια τέτοια πρωτοβουλία (των καλλιτεχνών που τη διοργάνωσαν και του κοινού που ανταποκρίθηκε) δεν αναλώνεται άπαξ: για να έχει κάποιο νόημα, οφείλει να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση.
Ίσως εδώ θα μπορούσε να κολλήσει κι ένας μικρός αστερίσκος κριτικής (που ίσως να μην αφορά απαραίτητα τους Αγάπη Ρε+, βέβαια, καθώς έχει μια πιο γενική υφή). Μια αίσθηση που μου δημιουργήθηκε δηλαδή ότι η πολιτική ήταν περισσότερο απούσα απ’ όσο θα περίμενε κανείς σε μία τέτοια συναυλία. Ότι θα μπορούσες ίσως να κάνεις το λάθος και να δεις το διακύβευμά της ως κάτι πέραν της πολιτικής, ως «απολιτίκ»: σαν ένα ζήτημα που είναι αποτέλεσμα φυσικής καταστροφής και όχι της εφαρμογής μιας συγκεκριμένης πολιτικής. Και εδώ θα μπορούσαμε να αναφερθούμε όχι μόνο στις υψηλές σφαίρες της διακυβέρνησης, αλλά και σε μια πολύ πιο ευρεία έννοια της πολιτικής, ως «ουσιωδώς δημόσια δραστηριότητα».
Στο τέλος της ημέρας, βέβαια, το ζήτημα στο οποίο απαντούσε το κάλεσμα ήταν (και, δυστυχώς, εξακολουθεί να είναι) επιτακτικό και δεν χωράνε πολλές θεωρίες: ή αποφασίζεις να βοηθήσεις όπως και όσο μπορείς ή μένεις στη μίζερη γωνιά σου. Μετράνε λοιπόν πολύ τέτοιες πρωτοβουλίες σαν αυτή των Αγάπη Ρε+, όπως μετράει και το γεγονός ότι τόσος κόσμος αποφάσισε να τους ακολουθήσει στο πρώτο σκέλος του παραπάνω διλήμματος. Τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε…
{youtube}kFukiKCZ05Q{/youtube}
