Αν έπρεπε να συνοψίσουμε την εμφάνιση των Wedding Singers τη Δευτέρα το βράδυ στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής με δύο μόνο λέξεις, θα ήταν αρκετά εύκολο: απενοχοποιημένη διασκέδαση. Αν πάλι είχαμε περιθώριο για περισσότερες, τότε θα μπορούσαμε να προσθέσουμε το ανεξάντλητο κέφι, τον ασταμάτητο χορό, το πολυποίκιλο κοινό κάθε ηλικίας, έναν χώρο ιδανικό για μια τέτοια καλοκαιρινή συναυλία, αλλά κι ένα γενικότερο συναίσθημα διάχυτου ξεφαντώματος.
Ήταν απόλυτα επιτυχημένη λοιπόν η εμφάνιση των Γαμήλιων Τραγουδιστών, οι οποίοι συνεχίζουν να αποδεικνύουν μέσα στα χρόνια πως τελικά η ιδέα τους για μια πιο ηλεκτρική και ενεργητική εκδοχή γνωστών χορευτικών (και όχι μόνο) επιτυχιών από περασμένες δεκαετίες βρήκε την ανταπόκριση στην οποία στόχευαν. Ίσως μάλιστα και ακόμα παραπάνω, κρίνοντας από την πιστή ακολουθία που έχουν καταφέρει να χτίσουν.
Όσοι λοιπόν συνωστίζονταν στην αίθουσα του Κ44 για χάρη τους, σίγουρα θα ένιωθαν πολύ πιο άνετα σε έναν χώρο σαν τον πραγματικά απολαυστικό κήπο του Μεγάρου, ο οποίος ταίριαξε κουτί στη χαρωπή, ανέμελη μουσική πανδαισία των Wedding Singers. Όσο για το μενού, και τι δεν περιλάμβανε! Ο Josh Wink με το “Higher State Of Consciousness” έκανε την εμφάνισή του νωρίς-νωρίς, ενώ η μετάβαση από το πρώιμο breakbeat στη μαζική house έγινε ομαλότατα μέσω του Bob Sinclar (“World Hold On”) και του “King Οf Μy Castle” των Wamdue Project.
Οι Daft Punk, πάλι, δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να παρεμβληθούν ως έμπνευση με το “Around The World”, όσο εύκολα δηλαδή τρύπωσαν στη setlist και οι Technotronic με το “Pump Up The Jam”. Συνέχεια στα κλασικά χορευτικά anthems δόθηκε όταν οι Wedding Singers καταπιάστηκαν με το “White Horse” των Wonderland Avenue, όταν όλοι εκείνοι που βρισκόντουσαν μέσα στα clubs το 2004 (όταν και κυκλοφορούσε) ξεκίνησαν να χορεύουν, προσπαθώντας να επανακτήσουν λίγο από το mojo εκείνων των ημερών.
Το αλλοπρόσαλλο ηχητικό πάντρεμα της βραδιάς ήρθε στη μορφή του “I Like To Move It” των Reel 2 Real, το οποίο –με κάποιον τρόπο– κατάφερε να αναμειχθεί με το “Να Τους Δω Να Τρέχουν” των Terror X Crew. Ακολούθησαν οι Yaz με το “Don't Go” και οι Alcazar με την τεράστια στις αρχές των '00s επιτυχία "Crying At The Discoteque". Για να μην πούμε δηλαδή για μερικά ακόμα πιο παλιά κομμάτια, τα οποία στην εποχή τους θεωρούνταν trash: "Coco Jambo", "Informer" και "Cotton Eye Joe" (σε μια περίεργη μίξη με το μουσικό θέμα του Popeye), κατέληγαν τελικά να ταιριάζουν απόλυτα σε αυτό που ήθελαν να πετύχουν οι Wedding Singers. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως όλοι χόρευαν σε όλη τη διάρκεια του live και σε αυτά τα προαναφερθέντα ίσως λίγο περισσότερο.
Τα πλήκτρα του "Freed From Desire" ήχησαν ως έναυσμα για ξεσάλωμα, όπως άλλωστε κι εκείνα του "Insomnia". Όχι βέβαια πως οι αντιδράσεις ήταν διαφορετικές σε εντελώς ετερόκλητα μεταξύ τους άσματα όπως το "YMCA" και το "Mr. Vain". Το δε "Satisfaction" του Benny Benassi ακούστηκε σε μια έκδοση με πολύ βαριές παραμορφώσεις, που το μεταμόρφωσε σε κάτι αναπάντεχο αλλά ταυτόχρονα προεξέχον.
Όλα λοιπόν ευχάριστα, απολαυστικά και απόλυτα διασκεδαστικά στη συναυλία των Wedding Singers, όπως ακριβώς έχουμε μάθει να περιμένουμε από αυτούς τόσο καιρό. Μοναδικό (μικρό) παράπονο η απουσία προσθήκης νέων κομματιών και μιας γενικότερης ανανέωσης του set τους. Εντάξει, είχαμε και ακόμα ένα μικρό παράπονο, το γεγονός πως δεν κράτησε παραπάνω η συναυλία. Όπως όμως εξήγησαν και οι ίδιοι οι Wedding Singers ήταν αδύνατον, δεδομένου ότι δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής υπάρχει νοσοκομείο με ανθρώπους που σίγουρα δεν συμμερίζονταν την ίδια διάθεση για πάρτι με εμάς. Ανανέωση επομένως του ραντεβού σε άλλο χώρο τον χειμώνα, με τη γνωστή μεγάλη διάρκεια που συνήθως επιφυλάσσουν στους οπαδούς τους.
{youtube}L2mARwHckS8{/youtube}
