Για όσους έχουν λατρέψει τους Gravitysays_i, ειδικότερα δε για εκείνο το αριστουργηματικό δεύτερό τους άλμπουμ, το Σάββατο ήταν από καιρό «κλεισμένο». Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει βέβαια πως η παρουσία των Electric Litany στο double bill της βραδιάς ήταν μικρότερης σημασίας. Τώρα ειδικά που και τα δύο συγκροτήματα βρίσκονται κάτω από τη δισκογραφική στέγη της πατρινής Inner Ear, δεν υπήρχε καλύτερη περίσταση για ένα από κοινού live, σ' έναν χώρο όπως το Gagarin, ικανό να στεγάσει και το πλήθος των φίλων τους μα και τις ηχητικές τους απαιτήσεις.
Καταφτάνοντας εκεί, δεν ήμουν μόνος: ήδη πριν ανοίξουν οι πόρτες, μια μικρή ουρά είχε σχηματιστεί έξω από την κύρια είσοδο. Και αφού εισήλθαμε εμείς οι πρώτοι –και άλλοι τόσοι μέσα στην επόμενη ώρα– να 'σου και οι Gravitysays_i, μόλις 10 λεπτά αργότερα από την ανακοινωμένη ώρα έναρξης.
Το κουϊντέτο (πλέον) κατέλαβε τη θέση του επί σκηνής συνοδευόμενο από έναν πνευστό, ο οποίος χειρίστηκε ένα σαξόφωνο, μάλλον κι ένα μπάσο κλαρινέτο: καθώς βρισκόταν κάπου πίσω, χαμένος στα σκοτάδια, δεν καταφέραμε να ξεχωρίσουμε επαρκώς τη συνεισφορά του. Ξεκινώντας με νέα κομμάτια από το πολυαναμενόμενο 3ο τους άλμπουμ Quantum Unknown, οι Gravity μας εισήγαγαν τόσο στην ανανεωμένη αισθητική τους κατεύθυνση, όσο και στον ήχο που μπορούν να παράγουν άνευ της ανδρικής χορωδίας, που είχε δώσει επιβλητικό τόνο στο παρελθόν. Αν και το αποτέλεσμα ήταν ακόμα ασαφές, οι μουσικοί φάνηκαν συγκεντρωμένοι και συντονισμένοι μεταξύ τους· σαν από καιρό έτοιμοι να κάνουν την επανεμφάνισή τους στα συναυλιακά τεκταινόμενα.
Στην ουσία του πράγματος, τα νέα κομμάτια των Gravity διαθέτουν πολλά από εκείνα τα πολύτιμα στοιχεία στα οποία μας έχουν συνηθίσει, όπως το ξεχωριστό μέταλλο της φωνής μα και το σαντούρι του Μάνου Πατεράκη, τα στιβαρά και αψεγάδιαστα beat του Νίκου Ρέτσου, και τις απαράμιλλες μελωδικές γραμμές που προσφέρει η μπάντα σύσσωμη. Η ιδιαιτερότητα στις φόρμες και η αισθητική μοιάζουν πλέον να κατευθύνονται σ' ένα τοπίο πιο αφαιρετικό και ηλεκτρονικό, δίχως όμως να μας στερούν τα ηλεκτρικά ξεσπάσματα που κάνουν σποραδικά –μα λυτρωτικά– την εμφάνισή τους. Με αυτόν τον ήχο και τη φιλοσοφία, οι Gravitysays_i έπαιξαν δεύτερο κατά σειρά και το "Objects In Mirror Are Closer Than They Appear", από το ντεμπούτο τους The Roughest Sea.
Κατόπιν, η μπάντα έπαιξε στην ολότητά του το The Figures Of Enormous Grey And The Patterns Of Fraud, λαμβάνοντας πλήθος χειροκροτημάτων και επευφημιών από το κοινό, που πια είχε κατακλύσει το Gagarin (οι μετέπειτα πληροφορίες έκαναν λόγο για sold-out). Δίχως, όπως είπαμε, τον όγκο των φωνητικών που χαρακτηρίζει τα τραγούδια του συγκεκριμένου άλμπουμ, οι Gravity απέδωσαν το υλικό με μόλις δύο φωνές, εστιάζοντας περισσότερο στις μελωδικές γραμμές. Και υπήρξαν επαρκείς, χωρίς βέβαια να επιτύχουν το επιβλητικό αποτέλεσμα τόσο των ηχογραφήσεων, όσο και των εμφανίσεων του παρελθόντος. Παρ' όλα αυτά, πρόκειται για το μεγαλύτερό τους μουσικό επίτευγμα, το οποίο, ακόμα κι έτσι λιτά αποδοσμένο, καταφέρνει να σε καθηλώνει με την ποιότητα και την ουσία του.
Κι ενώ λίγο μετά τη μέση του σετ ο ήχος φάνηκε να βελτιώνεται κατά πολύ, οι Gravitysays_i ολοκλήρωσαν το έπος του Figures, ευχαρίστησαν τον κόσμο και τους Electric Litany και έπαιξαν το "Cry-out", ένα από τα πιο πρόσφατα κομμάτια τους, που έχει λειτουργήσει ως «γέφυρα» μεταξύ του προηγούμενου και του επερχόμενου άλμπουμ. Ο ήχος πλέον ήταν μεστός και συμπαγής, έτσι όπως έπρεπε να είναι από την πρώτη στιγμή. Το δε καλύτερο δικό τους σημείο ήταν και το φινάλε, μετά το οποίο καταχειροκροτήθηκαν. Και δικαίως: μπορεί οι τεχνικές δυσκολίες του μεγαλειώδους εγχειρήματός τους να μην ανήκουν ακόμα στο παρελθόν, όμως στάθηκαν επάξια στη σκηνή και σηματοδότησαν με τον δικό τους τρόπο την επιστροφή στις ζωντανές εμφανίσεις.
40 λεπτά αργότερα (αρκετά μεγάλο διάστημα αναμονής για τη λογική ενός double bill), ακολούθησαν οι Electric Litany. Οι οποίοι και εισήλθαν δυναμικά, με ηχητικά δείγματα από spoken word αφηγήσεις, με μια ατμόσφαιρα που παραπέμπει στο post-rock των 1990s, αλλά και επηρρεασμένοι από εκλεκτικά ακούσματα των 1980s (And Also The Trees, Sad Lovers And Giants, Metro Decay). Διατηρώντας τον απόλυτο έλεγχο της κατάστασης και με αξιοζήλευτο επαγγελματισμό ως προς τον ήχο και τη ροή του σετ, το κουαρτέτο διέπρεψε, προσφέροντας ένα ιδιαίτερα συνεκτικό και πλούσιο αποτέλεσμα. Αν και το ύφος τους έχει λίγο έως πολύ μια ομοιογενή φόρμα που μπορεί να κουράσει –κι ας διαταράσσεται από πολλές παύσεις και αλλοιώσεις του tempo– οι Litany καταφέρνουν τελικά να εκπλήσσουν και να συγκινούν, τόσο με τα ψυχωμένα βαρύτονα φωνητικά του μπροστάρη τους Αλέξανδρου Μίαρη, όσο και με τις πλούσιες ατμόσφαιρες που φτιάχνουν χάρη στα πλήκτρα και σε μια γεμάτη εφέ ηλεκτρική κιθάρα.
Παρουσίασαν τραγούδια και από τα δύο τους άλμπουμ, ενώ δοκίμασαν και κάποια καινούργια, εντυπωσιακά μπορώ να πω. Η ηχητική παλέτα τους μοιάζει ανεξάντλητη, είδαμε μάλιστα κι ένα μικρό σαντούρι να κάνει (εκ νέου) την εμφάνισή του, αλλά κι έναν λυράρη να τους συνοδεύει σε δύο συνθέσεις, ως ειδικός προσκεκλημένος. Κατά τα λοιπά, το όρθιο ακουστικό πιάνο βρισκόταν πάντοτε εκεί στο κέντρο της σκηνής, για να καλωσορίσει τα δάχτυλα του Μίαρη όποτε ήθελε να σμιλεύσει τις δικιές του πινελιές ή χαρακιές μέσα στο ομιχλώδες και πυκνό ηχητικό αποτέλεσμα. Επιπλέον, η χρήση vocoder (αυτού του ηλεκτρονικού φωνητικού εφέ που ακούμε π.χ. στα κομμάτια των Daft Punk), απαλών νεο-ρομαντικών synth και σπασμωδικών beat α-λα-Joy Division και Interpol, ήταν στοιχεία που οριοθέτησαν ξανά και ξανά το πλαίσιο μα και τα όρια του ιδιώματος μέσα στο οποίο κινείται αισθητικά η μπάντα.
Κάπου εδώ αξίζει ν' αναφερθούμε και στους εξαιρετικούς φωτισμούς της βραδιάς, οι οποίοι καθ' όλη τη διάρκεια των δύο σετ έμοιαζαν απόλυτα συντονισμένοι με τα τραγούδια και τις δυναμικές τους. Ο ήχος βέβαια των Electric Litany υπήρξε σαφώς πιο συγκεκριμένος και μεστός απ' ό,τι των Gravitysays_i, γεγονός που τείνει να γίνει μανιέρα σε αντίστοιχες συναυλίες και πλήττει τα γκρουπ που ανοίγουν συνήθως ένα double bill. Τούτο συμβαίνει αδίκως και θα έπρεπε επιτέλους, στα 2015, οι όποιες τεχνικές δυσκολίες να επιλύονται πριν καν ανοίξουν οι πόρτες του εκάστοτε χώρου. Παρ' όλα αυτά, το συνολικό ηχητικό αποτέλεσμα ήταν καλό προς πολύ καλό, κι ας θέλει το αίσθημα του ανικανοποίητου μερικών από εμάς κάτι πιο κοντά στο αποτέλεσμα που ακούμε, όταν φερ' ειπείν έρχεται μια μπάντα από το εξωτερικό. Ακόμα και στον ίδιο χώρο, ακόμα και σε χώρους πολύ μικρότερους ή πιο ανεπαρκείς σε εξοπλισμό.
Οι Electric Litany έπαιξαν σχεδόν 1 ώρα και, ύστερα από φωνές και χειροκροτήματα, επανήλθαν στη σκηνή για περίπου ένα μισάωρο ακόμα, εν είδει encore, το οποίο φιλοξένησε ακόμα 3 ή 4 συνθέσεις (δύσκολο να πει κανείς, λόγω του ό,τι συνδέονταν κάποιες φορές μεταξύ τους ή γίνονταν παύσεις που ανήκαν στο ίδιο κομμάτι). Το κοινό ήταν εμφανώς κουρασμένο, αν και ικανοποιημένο, ενώ ορισμένοι είχαν πια αποχωρήσει πριν το τέλος της συναυλίας.
Έτσι λοιπόν, δύο από τα πιο αξιόλογα εναλλακτικά σχήματα της εγχώριας αγγλόφωνης σκηνής μοιράστηκαν το stage του Gagarin στεκόμενα επάξια στο ύψος των προσδοκιών, που τα θέλουν άξιους εκπροσώπους των ευρύτερων ιδιωμάτων τα οποία υπηρετούν. Πέρα από τις προαναφερθείσες αδυναμίες στο τεχνικό κομμάτι, ήταν μια συναυλία εξαιρετική, η οποία συσπείρωσε περισσότερο κόσμο από ό,τι συνήθως, πράγμα που αποτελεί ελπίδα για το μέλλον της μουσικής δημιουργίας και έκφρασης στη χώρα μας. Και εάν δεν αφήσουμε τη βαρύτητα των εποχών που διανύουμε να κρατήσει άπραγους τόσο τους δημιουργούς, όσο και το κοινό, τότε δεν θα χρειαστεί να κάνουμε καμία λιτανεία εις μνήμην της εναλλακτικής ροκ σκηνής, η οποία φαίνεται να αναπνέει ακόμα και –ευτυχώς– να δημιουργεί.
{youtube}sCBLX39V9Es{/youtube}
