Υπήρχε ένταση στο κέντρο των Εξαρχείων την Παρασκευή το βράδυ. Στον δρόμο, η τροχαία που κατέγραφε ένα ατύχημα μάλλον θεωρήθηκε από κάποιους ως η… προσωποποίηση του καταπιεστικού κράτους –με τα γνωστά αποτελέσματα (φωτιές, δακρυγόνα κ.λ.π.). Στο υπόγειο της Σολωμού, η ένταση ήταν βέβαια λιγότερο εκρηκτική, επαρκώς πάντως ηλεκτρισμένη και τροφοδοτούμενη από ένα ροκ εν ρολ με αμερικανικό διαβατήριο, το οποίο μπορεί να μην σε παρέσερνε στη μανιασμένη του δίνη, έβρισκε όμως τον τρόπο να σου ανοιχτεί.
Ο λόγος για τους Thee Holy Strangers, ένα (σχετικά) νεοσύστατο σχήμα με 2 χρόνια ζωής, με μπροστάρη τον Αλέξη Καλοφωλιά των Last Drive και μέλη που έχουν θητεύσει σε διάφορες μπάντες της αθηναϊκής σκηνής των τελευταίων 20+ χρόνων (Dustbowl, 700 Machines, Make Believe, Night On Earth κ.ά.). Ασκούνται σ’ ένα ροκ εν ρολ όχι και τόσο «ενεργειακό» σε σχέση με ό,τι φαντάζεται κανείς κοιτώντας την προϋπηρεσία τους, το οποίο βρίσκει όμως τελικά ένα πιο χαλαρό γκρουβ, αντλώντας από την americana ή το αστικό μπλουζ, από μουσικούς όπως οι Dream Syndicate και ο Neil Young.
Ίσως όλα αυτά να έθεταν κάποια πλαίσια, να περιόριζαν δηλαδή τον χώρο μέχρι εκεί όπου εκτείνονται οι επιρροές των Thee Holy Strangers. Θα περίμενες ίσως μια προσπάθεια φυγής από την ευθεία, αλλά ακόμα και η έλλειψή της δεν ήταν αυτό που θα σε αποθάρρυνε· ιδίως στο πλαίσιο μιας συναυλίας. Γιατί μετράει και η διάθεση εκεί, η θέλησή σου να τραγουδήσεις τα τραγούδια σου και να περάσεις καλά μαζί τους. Μια καθοδήγηση επομένως σαν κι εκείνη του Καλοφωλιά κρίνεται σίγουρα απαραίτητη, δεν είναι όμως αρκετή από μόνη της. Εδώ βάλτε λοιπόν τα ωραία παιξίματα –τους όμορφους μελωδικούς δρόμους του Νίκου Φυσάκη (T-Nick) στην κιθάρα, τα στιβαρά μετρήματα του Κώστα Χρυσόγελου (Digital Alchemist) στα τύμπανα, τις έξυπνα ελισσόμενες μπασογραμμές του Τάσου Παλαιολόγου (Virgil Kane)– βάλτε και μια γενική εξωστρέφεια, μα και την καλή επικοινωνία μεταξύ των μουσικών. Και να πώς να περάσεις 2 ευχάριστες ώρες, χωρίς να σε απασχολήσουν οι ευθείες και οι παρακάμψεις τους.
Το ίδιο ευχάριστα φάνηκε πως πέρασαν όλοι οι παρευρισκόμενοι, οι οποίοι μπορεί να μην γέμισαν το An Club, αποδείχθηκαν όμως αρκετοί για να φτιαχτεί μια ζεστή συναυλιακή ατμόσφαιρα. Το χειροκρότημα στο τέλος, όπως και το χαμόγελο στο πρόσωπο των περισσοτέρων, ήταν αποδείξεις επαρκείς.
Πριν τους Thee Holy Strangers, είχε προηγηθεί το support σετ των Lotus Emperor. Και αυτοί νεοσύστατοι και στη διαδικασία του πρώτου άλμπουμ, η μουσική τους όμως διέφερε αρκετά. Έπαιξαν ένα βαρύ, ψυχεδελίζον ροκ που συχνά ακουμπούσε στο stoner, τετριμμένο όμως και υπερβολικά «ορθοκανονικό». Είχανε βέβαια τις στιγμές τους, έβρισκαν κάποιο ωραίο, αργόσυρτο γκρουβ για να πατάνε τα σόλο της κιθάρας, αλλά κι αυτό έμοιαζε να εξαντλείται σχετικά γρήγορα. Παίξανε περίπου μισή ώρα: χωρίς να κουράσουν, μακριά όμως κι από το να ενθουσιάσουν…
{youtube}undEyjI9tsU{/youtube}
