Δυσκολίες όταν οργανώνεις μια συναυλία στην Αθήνα υπάρχουν πολλές και είναι γνωστές στους περισσότερους από εμάς (αν όχι σε όλους). Οι Universe217, ας πούμε, ακύρωσαν το λάιβ της προηγούμενης εβδομάδας λόγω 24ωρης απεργίας των Μ.Μ.Μ. και το μετέφεραν 5 ημέρες αργότερα και χωρίς τους Yellow Devil Sauce (καθώς δεν μπορούσαν). Δεν φαντάστηκαν ότι θα πετύχουν μια πόλη που μύριζε δακρυγόνα, με έντονη ακόμα παντού στο κέντρο της την αστυνομική παρουσία. Συζητήθηκε πάντως πριν την έναρξη από τον κόσμο κατά πόσο θα μπορούσε αυτό να επηρεάσει την προσέλευση ή όχι. Αλλά ένα συγκρότημα με 10 χρόνια συνεπούς παρουσίας στην εγχώρια underground σκηνή –που υπηρετεί το είδος του με συνέπεια– δεν πτοείται, όπως αποδείχθηκε, από τέτοιου είδους κοινωνικά συμβάντα. Και σαφώς ούτε το κοινό του.
Η μουσική πριν τo live set ήταν στο ύφος της βραδιάς: γνωστά ροκ κομμάτια σε ακουστικές εκτελέσεις έπαιζαν από τα ηχεία κατά την προσέλευση του κοινού, ενώ τα video art προοικονομούσαν το τι θα ακολουθούσε σε οπτικό επίπεδο κατά το πρώτο «επεισόδιο» της δεύτερης σαιζόν της Unplugged Experience. Εντύπωση μου έκαναν τα περίεργα φώτα τα οποία κοσμούσαν τη σκηνή και που βεβαίως έδεναν αρμονικά με την κατάσταση. Σίγουρα κάποιος έβαλε το χεράκι του και στη διακόσμηση.
Οι Universe217 μας υποδέχτηκαν κατά τις 10 (μισή ώρα αργότερα από την αναγραφόμενη ώρα έναρξης) σε ένα γεμάτο –όχι ασφυκτικά όμως– Six d.o.g.s. Ας είναι καλά η διοργανώτρια της βραδιάς Trailblazer Records, η οποία ωθεί συγκροτήματα που έχουμε συνηθίσει με βαρύ ήχο, να εκτεθούν στο κοινό με όσο δυνατόν λιγότερο ηλεκτρικό ρεύμα γίνεται.
Δύσκολα τώρα ξεχωρίζεις κάποιον απο τους Universe217. Ναι, το ξέρω, η Τάνια Λεοντίου έχει φωνάρα –αυτό είναι το προφανές άλλωστε: εδώ και χρόνια την έχω στην κατηγορία Ελληνίδων τραγουδιστριών που «τρώνε» μικρόφωνα και είναι λίγες και προς τιμήν τους. Αλλά δεν μπορώ να μην εκτιμήσω τη φοβερή δουλειά του Μάνου Γεργακόπουλου στις κιθάρες και στα video art ή εκείνη του Νίκου Παναγιωτόπουλου, ο οποίος, εκτός από μπάσο, έπαιξε και πλήκτρα, προσθέτοντας έτσι φυσική ροή στο σύνολο των κομματιών του σετ. Στον δεύτερο δε Μάνο του συγκροτήματος (Γιακουμάκη) ανατέθηκε να τους πιλοτάρει, αναδεικνύοντας τα ηχοχρώματά τους· όπως κι έκανε πολύ καλά, καθισμένος πίσω από τα τύμπανα.
Εκτός από ένα «καλησπέρα» και μερικά «ευχαριστούμε πολύ», δεν ειπώθηκε τίποτα περισσότερο επί σκηνής. Είναι ωραίο όμως να είσαι φειδωλός στο μικρόφωνο. Μας κέρδισαν όλους άλλωστε με τη μουσική τους οι Universe217, την οποία μοιράστηκαν μαζί μας για μιάμιση ώρα, χωρίς καθόλου κενά. Η ακουστική τους υπόσταση έφερε στο προσκήνιο τη μελωδική τους πλευρά, που συνήθως μένει κρυμμένη πίσω από βρώμικες κιθάρες. Δύσκολα ξεχώριζες δηλαδή σε αυτήν τους την εμφάνιση τη doom πλευρά τους. Με δωδεκάχορδες κιθάρες στα χέρια και χωρίς πολλά πετάλια στα πόδια, ήταν πιο μελωδικοί και πιο άμεσοι από ό,τι τους έχουμε συνηθίσει. Η Τάνια μάλιστα –σαφώς απολαμβάνοντας το γίγνεσθαι– δεν δίστασε να κλείσει τελείως το μικρόφωνό της και να τραγουδήσει κάποια σημεία χωρίς καμία βοήθεια από ηχοληπτικής άποψης, ξαφνιάζοντάς μας ευχάριστα και γεμίζοντας έτσι, με την υπέροχη φωνή της, όχι μόνο τους τοίχους του Six d.o.g.s., μα και τις ψυχές μας. Από μεριάς οργάνων, όποτε δεν γεμίζαν οι ταξιδιάρικες κιθάρες τον ήχο από αριστερά, το έκανε μια το μπάσο και μια τα πλήκτρα από δεξιά.
Όσον αφορά τώρα την άρτια προβολή που μας προσέφεραν, θα μπορούσα –σκεπτόμενος ανοιχτά– να θεωρήσω το λάιβ ως φιλμοκονσέρτο και να το έχω δει σε σινεμά (με βάση την είκονα και όχι τη μουσική βεβαίως). Πίσω από τα κεφάλια των μουσικών προβάλλονταν αριθμοί που θύμιζαν το Pi του Darren Aronofsky, οι οποίοι εναλλάσσονταν με ψυχεδελικές εικόνες από δάση ή κοντινά κάδρα προσώπων· και όλα αυτά με πολλά φίλτρα εικόνας και με γρήγορο μοντάζ. Συνολικά θα το περιέγραφα σαν να συνάντησαν οι πρώιμοι Pink Floyd του Ummagumma τους Paradise Lost του Draconian Times. Πάντως οι προβολές έχουν καταλάβει μεγάλο ρόλο στη μπάντα. Κι ένιωσα ότι αυτό το σχήμα, μετά από τόσα χρόνια τριβής και εμπειρίας, έχει πια βρει τις εσωτερικές και μουσικές του ισορροπίες, όντας σε θέση να παρουσιάζει ένα μεστό και ώριμο έργο, με άρτιο συνδυασμό εικόνας και ήχου.
Αξίζει βέβαια κι ένα μεγάλο μπράβο στην Trailblazer, καθώς ήδη από πέρυσι διοργανώνει τέτοια ακουστικά sessions –και μάλιστα χωρίς είσοδο. Αυτό που κάνει αποτελεί πρόκληση για τις μπάντες, ενώ έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον και για το κοινό. Μπορεί λοιπόν να έχασα τους Yellow Devil Sauce την επόμενη ημέρα, αλλά δεν χάνω ποτέ τη διαθέση να στηρίζω τέτοιες πρωτοβουλίες. Κι ελπίζω να μην είμαι ο μόνος.
{youtube}oFySAr_tGhA{/youtube}
