Ας μιλήσουμε για Αμερικανοτσολιάδες, Ελβετόψυχους, αλήτες, ρουφιάνους, δημοσιογράφους, ελεύθερους πολιορκημένους επαγγελματίες, Εβραιοναζί, κηφήνες της Βουλής, δοσίλογους, σφυροδρέπανα, πέη, αιδοία και κομματόσκυλα. Ας μιλήσουμε δηλαδή για το σύμπαν του Τζίμη Πανούση, αράπη μου, και την αέναη επιστροφή του στη νυχτερινή Αθήνα. Η οποία εξελίσσεται φέτος στο club Guantanamo σε όλη τη φτασμένη της μεγαλοπρέπεια, μετρήσιμη όμως σε κατανάλωση φιάλης και παρελκόμενων.
Αυτή παραμένει η αιώνια αντίρρηση όσων παρακολουθούν από κοντά (από τα χρόνια του Μετρό ακόμα) τον Πανούση και που, δικαιολογημένα εν μέρει, τσινάνε να παραβρεθούν σε φαντεζί χώρους, φτιαγμένους λες για τους σκυλοτραγουδιστές της Πειραιώς. Για «συνάδελφους διασκεδαστές» θα με διόρθωνε ο Τζιμάκος, πριν αφήσει ένα ακόμα από τα σαρδόνια χαμόγελά του –εκείνα τα δικά του, που συνδυάζουν μια σκανταλιάρικη παιδικότητα με ένα σατανικό συνοφρύωμα… Γι’ αυτό όμως τον αγαπάμε και γι’ αυτό ακριβώς το αφοπλιστικό στοιχείο ανατροπής θα τον έβλεπα ακόμα και στο Μέγαρο Μουσικής· άλλωστε επιχείρησε κι ένα mash-up Φιλαρμονικής με τα "Καγκέλια", το οποίο θα λειτουργούσε νομίζω ωραία με ζωντανή ορχήστρα.
Στο Guantanamo Club, ο Τζίμης Πανούσης παρουσιάζει το Χωρατόριο (ορατόριο για χωρατατζήδες) σε «Ρε Μίζερο». Εφοπλισμένος με την πειθώ της διαχρονικής περσόνας του, με το αδιανόητο τάιμινγκ στο μικρόφωνο, ελαφρώς κουρασμένος από προβλήματα που αντιμετώπισε πρόσφατα, αλλά με άφθαρτη φωνή και με διάθεση για ανανέωση και επιστροφή στις ρίζες της δηλητηριώδους λεκτικής αποδόμησης του συστήματος, μέσα από σεξιστικό παροξυσμό και σαρωτικό αντικομματισμό, ο οποίος στρέφεται ως επί το πλείστον στη σημερινή Αριστερά. Κι όλα αυτά μπροστά σε ένα υπερφορτωμένο σκηνικό, που το κοσμούν τα ανοιχτά σκέλια μιας γιγαντιαίας πλαστικής sex doll, από το αιδοίο της οποίας κι εμφανίζεται μπροστά στο κοινό.
Περί αιδοίου ο λόγος, καθώς οι αναφορές στο επίμαχο σημείο μετριούνται κατά εκατοντάδες στην πρόζα που ακολουθεί επάνω στη φαλλική πασαρέλα του μαγαζιού. Η αιδoιολειχία, η ποίηση, τα ευρήματα της Αμφίπολης, οι δονητές σε γυναικείες τσάντες, το κρέμασμα πολιτικών, η τηλεφωνική παρτούζα του διαδικτύου, ο Τζέφρι, τα ράσα ως στόχαστρο, το ΚΚΕ εσωτερικού ως το σημείο G του πολιτικού χάρτη, πρόστυχες στιχομυθίες, μουσικές ταξιαρχίες (και άλλες αηδίες)... Το μενού είναι γνωστό και δοκιμασμένο και ο Τζιμάκος για ένα πλήρες τρίωρο κάνει με φρεσκάδα τα απολύτως απαραίτητα, χωρίς μεν να προσφέρει κάποιο tour de force, αλλά και χωρίς να θυμίζει σκιά του εαυτού του. Το σημαντικότερο όμως είναι πως κατά τη διάρκεια της παράστασης με έκανε να θυμηθώ γιατί παραμένει μακράν ο ικανότερος λογοπλάστης των καιρών μας και με διαφορά το πιο ευρηματικό μυαλό που ασχολήθηκε με το ζήτημα «κωμωδία και σάτιρα» στη χώρα μας.
Η setlist (αν μπορούμε να μιλήσουμε για setlist σε τέτοιους χώρους) ήταν ένα πλήρες «best of» με τους καλύτερους σταθμούς της δισκογραφίας του, όπως “Fassbinder Και Ξερό Ψωμί”, “Κάγκελα Παντού”, “10.000 Watt”, “Νεοέλληνας” και “Ναγκασάκι”. Ερμήνευσε ακόμα το κλασικό “Ερωτικό”, το δράμα του “Ένα Τραγούδι Για Τον Χειμώνα” και το προσωπικό μου αγαπημένο “Είμαι Γυφτάκι”. Οι επιλογές από τις ηχογραφήσεις του πρόσφατου άλμπουμ Obi - Obi - Bi ήταν παραδόξως και οι πιο δυνατές της βραδιάς, αν και ο δίσκος πέρασε παντελώς απαρατήρητος. Ειδικότερα τα “Κουφάλες”, “Μικρή Τερέζα”, “Αχ Ευρώπη”, Άντε Γαμήσου Εργατιά” και το “Φάτε Τους” ακούστηκαν με ενδιαφέρον, σε συνδυασμό βέβαια με τη μπάντα, που αποδείχθηκε ανέλπιστα δεμένη και άψογη σε επίπεδο ήχου.
Ίσως το πρόγραμμα έπρεπε να είναι λιγότερο φορτωμένο με βίντεο και ψηφιακές εικόνες στον προτζέκτορα: η (χαμηλού βεληνεκούς) χρήση της τεχνολογίας δεν είναι καθόλου ευεργετική για την αναλογική γοητεία του Τζιμάκου και τα μαγνητοσκοπημένα ήταν τα πιο αδύνατα σημεία της παράστασης. Επιπλέον θα πετούσα στον κάλαθο το άστοχο και αμήχανο φινάλε της "Φιλιππινέζας". Λίγο όμως το κακό, άλλωστε δεν είναι κανείς μας ικανός να κρίνει στο σύνολό του το μεγαλείο του Τζιμάκου, ο οποίος κουβαλάει με αξιοπρέπεια 35 χρόνια σταθερής, μοναχικής και πάνω απ’ όλα ασυμβίβαστης πορείας στην πλάτη του. Είναι βαρύ το φορτίο αράπη μου…
{youtube}-4vFMvGD2nw{/youtube}
