Περνώντας με το αμάξι μπροστά από το Gagarin το βράδυ της Παρασκευής και αντικρίζοντας και τα δύο πεζοδρόμια της Λιοσίων πλημμυρισμένα από κόσμο δεν εξεπλάγην –την περίμενα τη μεγάλη προσέλευση. Αυτό όμως που με τίποτα δεν περίμενα ήταν την ηλικιακή κατανομή του κοινού: δεν πίστευα δηλαδή ότι ένα φεστιβάλ με διαλυμένες μπάντες του 1980 θα αφορούσε τόσο πολύ νεαρόκοσμο. Κι όμως! Τολμώ να διακινδυνεύσω την εκτίμηση ότι οι κάτω των 40 κόντραραν στα ίσια σε αριθμό όσους βρίσκονταν πάνω από το συγκεκριμένο ηλικιακό όριο.
Κόντευε 22:30 όταν μπήκα στον συναυλιακό χώρο, αργοπορημένος λόγω της τεράστιας ουράς στο ταμείο, και οι Not 2 Without 3 είχαν ήδη ξεκινήσει να παίζουν. Προσπαθώντας να βρω μια θέση μέσα στο σαρδελοκούτι στο οποίο είχε μετατραπεί το Gagarin δεν κατάφερα να τους παρακολουθήσω πολύ προσεκτικά, βρήκα πάντως την παρουσία τους άρτια αλλά και κομματάκι αδιάφορη. Οι Ανυπόφοροι του Στάθη Καλυβιώτη, ας πούμε (οι οποίοι κι ακολούθησαν), ήταν πολύ πιο ενδιαφέροντες –υπήρξαν άλλωστε ένα από τα πρώτα πανκ γκρουπ με ελληνικό στίχο. Έπαιξαν με κέφι και πάθος και μάς χάρισαν και την πρώτη συγκινητική στιγμή της βραδιάς, όταν στο τελευταίο κομμάτι συγκεντρώθηκαν όλοι γύρω από το μικρόφωνο και τραγούδησαν αγκαλιασμένοι τα λόγια του "Μια Στιγμή Μόνο Κι Εξαφανίστηκε". Μας αποχαιρέτησαν δε λέγοντας το «αντίο» που δεν είχαν πει 30 χρόνια πριν...
Οι Cpt. Νέφος ήταν πάντως εκείνοι που μας χάρισαν την πρώτη επιβλητική εμφάνιση του φεστιβάλ. Ο Άκης Μπογιατζής είναι ούτως ή άλλως γερόλυκος διεθνών προδιαγραφών, αλλά και οι Ιάκωβος Μανής, Γιάννης Ντρενογιάννης & Γιάννης Τρυφερούλης (μια σύνθεση δηλαδή που «άγγιζε» και τους Libido Blume, Anti Troppau Council και Sigmatropic) στάθηκαν σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα, διαθέτοντας σωστή ισορροπία ανάμεσα στην αρτιότητα και στο χύμα. Τα Αρνάκια, από την άλλη, έπαιξαν πολύ επαγγελματικά, με δυνατό ήχο και με πληθωρική σκηνική παρουσία, όμως η υποδοχή των τραγουδιών τους από το κοινό κυμάνθηκε σε ένα κλίμα μία ζέστη, μία κρύο... Συνολικά, η εμφάνισή τους δεν διέθετε τον αντίκτυπο των υπολοίπων.
Επόμενοι στη σειρά, οι Χωρίς Περιδέραιο· ή αλλιώς η αποκάλυψη της βραδιάς –για μένα τουλάχιστον. Με το σακάκι του να θυμίζει καθηγητή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης της εποχής, ο Νίκος Αγγελής και η παρέα του έδωσαν έμφαση στους συνθετικούς ήχους· και με τους ξεχωριστούς τους στίχους να ακούγονται (παραδόξως;) ιδιαίτερα φρέσκοι, κέρδισαν πολύ και ενθουσιώδες χειροκρότημα, ειδικά με το “48 Σιωπές”. Αποχωρώντας υποσχέθηκαν μάλιστα και καινούργια τραγούδια! Όσο για τους (not) MetroDecay, σχήμα που απαρτίστηκε από μέλη του θρυλικότερου ίσως συγκροτήματος της σκηνής με frontman τον Ζαφείρη Μαράνο των Grain, έπαιξαν το πιο σύντομο σετ του λάιβ (περιελάμβανε τα "Απειλή", "Κειμήλια", "Σκιές" και το "Ταξίδι") και επόμενο ήταν να αφήσουν φευγαλέες εντυπώσεις...
Κάπου εκεί, με το ρολόι να δείχνει περασμένες δύο, η όλη γιορτή άρχισε να «σπάει» και κομμάτια του κοινού να αποχωρούν. Το μενού βέβαια περιελάμβανε ακόμα δύο μπάντες, με πρώτους τους AsylumOverdrive ή αλλιώς τους Stress με μπροστάρηδες τον Τάκη Πολυχρονόπουλο των Παρθενογένεσις και τον Frank των Panx Romana, οι οποίοι έπαιξαν από “House Of The Rising Sun” μέχρι “Δικαίωμα Στη Ζωή”. Δεύτεροι ήταν οι AsylumNursery (με μέλη διάφορους από τους προηγούμενους, συν την Άννα Λαμπάρα, τους Magic De Spell και τον Ethan Port των Savage Republic με το βαρέλι του), οι οποίοι έκλεισαν με το “No Asylum Here” –το τραγούδι δηλαδή της ταινίας που ετοιμάζεται για την ανεξάρτητη σκηνή των 1980s, για τη χρηματοδότηση της οποίας πραγματοποιήθηκε και η εν λόγω συναυλία.
Όταν ήρθε η λήξη –ένα τέταρτο πριν τις 4!– αρκετοί ηρωικοί θαμώνες παρέμειναν στο Gagarin και είχα την αίσθηση ότι δεν θα έλεγαν όχι σε λίγη ακόμα δράση. Για κάποιον πάντως που δεν είχε αναμνήσεις από την εποχή κατά την οποία έδρασαν τα συγκεκριμένα συγκροτήματα, η Εδώ Δεν Υπάρχει Άσυλο βραδιά δεν βρήκε ποτέ ρυθμό, παρά τις αρκετές ενδιαφέρουσες και αποκαλυπτικές της στιγμές: η διάρκεια ήταν τεράστια (άγγιξε τις 6 ώρες), ενώ η ροή έσπαγε από τις συνεχείς διακοπές και εναλλαγές μεταξύ των εμφανιζομένων.
Θα περιμένουμε πάντως με μεγάλο ενδιαφέρον την ταινία, η οποία λογικά θα έχει περισσότερα να προσφέρει και να μεταφέρει. Και στον νοσταλγό, αλλά και στον μελετητή της εγχώριας πανκ σκηνής.
{youtube}yPHQpQ9ftDk{/youtube}
