Μπορεί στον τίτλο να βλέπετε μόνο το όνομα της Ναταλίας Γεράκη –για λόγους οικονομίας χώρου και επειδή εκείνη χρεώνεται με την ιδέα πίσω από το εν λόγω αφιέρωμα στον Claude Debussy– όμως η εξαιρετική φλαουτίστα δεν ήταν μόνη το βράδυ της Παρασκευής στη σκηνή του Ιανού: τα όσα παρακολουθήσαμε δεν θα γινόταν να πραγματωθούν δίχως το πιάνο του Διονύση Μαλλούχου, την αφήγηση της Μάνιας Παπαδημητρίου, αλλά και τις τραγουδιστικές συνεισφορές της Μυρσίνης Μαργαρίτη.
Η κεντρική ιδέα του αφιερώματος, η οποία είχε ως αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου/CD ClaudeDebussy: LaMusique à Moiαπό την Utopia Records και τη Μικρή Άρκτο στα τέλη του 2013, ήταν απλή και γι' αυτό εξαιρετικά λειτουργική. Η πολυτάραχη ζωή του περίφημου Γάλλου πέρασε ευθύγραμμα μπροστά από τα μάτια μας, από τη γέννησή του το 1862 μέχρι και τον θάνατό του στα 1918, ζωντανεύοντας μέσω τριών διαφορετικών οδών: μέσω των εικόνων που πρόβαλλε για λογαριασμό των συντελεστών ο Γιώργος Βερυκάκης· μέσω της αφήγησης της Μάνιας Παπαδημητρίου, η οποία βασίστηκε στο βιβλίο του Roger Nichols για τη ζωή του Debussy (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τη Λέσχη του Δίσκου)· και ασφαλώς μέσω της ίδιας της μουσικής του τιμώμενου προσώπου, με επιλογές που ακολούθησαν το νήμα της ζωής του, καθώς εκείνη ξετυλιγόταν κομμάτι-κομμάτι.
Μπαίνοντας στη θέση κάποιου που αγνοούσε τη ζωή του Debussy, θα έφευγα από τον Ιανό πολύ ευχαριστημένος: η περσόνα του περίφημου συνθέτη, ο χαρακτήρας του, οι συγκρούσεις του, οι τομές τις οποίες πέτυχε στην εποχή του, οι αιτίες πίσω από ορισμένα διάσημα έργα του, όλα σκιαγραφήθηκαν κατά τρόπο ουσιαστικό και χωρίς πολλές και βαρετές (για το ευρύ κοινό) λεπτομέρειες. Αλλά και όποιος τα ήξερε ήδη όλα αυτά, έβρισκε λόγους να παρακολουθήσει με ενδιαφέρον, καθώς στο πρόγραμμα υπήρχε η απαγγελία (στα γαλλικά) του ποιήματος "Σεληνόφως" του Paul Verlaine από τον ηθοποιό François Périer –μια πολύ ωραία απαγγελία– καθώς κι ένα εξαιρετικό απόσπασμα από το μπαλέτο Πρελούδιο στο Απομεσήμερο ενός Φαύνου του Vaslav Nijinsky (1912), με τον ίδιο στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Και φυσικά, υπήρχε και το καθ' εαυτό μουσικό μέρος.
Το τελευταίο στάθηκε, οφείλω να πω, καταπληκτικό. Ο Μαλλούχος έπαιξε με θαυμάσιους χρωματισμούς, αποδίδοντας ακέραιο το ρομαντικό πνεύμα του Debussy αλλά κι εκείνες τις ιμπρεσσιονιστικές χροιές της μουσικής του που τόσο ενόχλησαν τους συντηρητικούς εκεί στο γύρισμα προς τον 20ο αιώνα ("Clair De Lune", "Pour Invoquer Pan, Dieu Du Vent D' Été", "La Fille Aux Cheveux De Lin"). Η Γεράκη συνείσφερε απολαυστικό φλάουτο σε κάθε περίπτωση, λάμποντας στο "Beau Soir", στην εκτέλεση του "Clair De Lune" για φλάουτο & πιάνο και στο "Prélude À L' Après-Midi D' Un Faune", ενώ στη Μαργαρίτη ανήκει μία από τις κορυφαίες στιγμές της συναυλίας, καθώς ερμήνευσε άψογα το "Nuit D' Étoiles".
Ήταν όμως τόσο ωραίο το μουσικό κομμάτι, ώστε μου δημιούργησε τελικά την ανάγκη να βρίσκεται περισσότερο στο προσκήνιο. Κάτι που δεν προβλεπόταν, αφού η όλη συναυλία είχε στηθεί με διαφορετικό κέντρο βάρους. Η Παπαδημητρίου δεν έκανε βέβαια κάτι λάθος: επιλέγοντας τον δρόμο μιας αφήγησης με στοιχεία ηθοποιίας, κράτησε το ενδιαφέρον του κατάμεστου Ιανού και έδωσε με τον τρόπο της έμφαση σ' όσες πτυχές της ζωής του Debussy έπρεπε να τονιστούν. Προσωπικά, ωστόσο, μου έπεσε δυσανάλογα μεγάλο το κομμάτι που της αναλογούσε και κάπου με κούρασε. Είναι ασφαλώς μια δική μου ένσταση αυτή· το αφιέρωμα πέτυχε τον σκοπό του.
Απλώς φεύγοντας δεν μπόρεσα να μη σκεφτώ τι ωραία θα ήταν αν παρακολουθούσα την ίδια συναυλία, με τους ίδιους συντελεστές, μα γυρισμένη τούμπα –ώστε να είναι το μουσικό μέρος κυρίαρχο και όχι η αφήγηση...
{youtube}qyb0cJ6wLv0{/youtube}
