Η ιδέα των ανθρώπων του Six d.o.g.s. ήταν ίσως πρωτοποριακή, αλλά στη βάση της δαιμονιωδώς απλή: 17 συγκροτήματα, μοιρασμένα στα 17 δωμάτια ενός παλιού ξενοδοχείου, να παίζουν ταυτόχρονα για μία ώρα (μεταξύ 8ης και 9ης βραδινής). Ένα ηχητικό χάος που έμοιαζε με κολάζ από λάιβ ή αλλιώς ένα ολόκληρο φεστιβάλ στριμωγμένο στον ίδιο συμπιεσμένο χωροχρόνο.
Ο τόπος, απ’ την άλλη, έδινε τις δικές του σημειολογικές προεκτάσεις. Το hotel Πίνδαρος, ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο το οποίο περιστασιακά φιλοξενεί καλλιτεχνικές δράσεις, στέκει από μόνο του σε αρκετά «ενδιάμεσα». Φυτεμένο ανάμεσα στην αγορά της Βαρβακείου και στη δημαρχιακή πλατεία Κοτζιά, μεταξύ της (θεωρητικά ή πραγματικά δεν είναι της παρούσης) επικίνδυνης Αθήνας του τριγώνου που σχηματίζουν οι οδοί Αθηνάς-Ευριπίδου-Μενάνδρου και της σχετικά ασφαλέστερης, που κοιτάει βορειότερα· μεταξύ τέλος ενός παρελθόντος που ρημάζει κι ενός μεταμοντέρνου παρόντος το οποίο προχωράει ερήμην –«αξιοποιώντας» το παλιό μόνο και μόνο για να δηλώσει την καθολική του απόσχιση από αυτό.
Υπό μία έννοια, όσα παρακολουθήσαμε το βράδυ της Πέμπτης θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως μετα-συναυλία. Ως ένα μουσικό γεγονός δηλαδή στο οποίο το σημαντικό δεν εδραζόταν στο καθ’ αυτό μουσικό μέρος και στις λεπτομέρειες των επί μέρους επιτελέσεων, αλλά στη γενική εντύπωση που εκείνες προκαλούσαν· στον απόηχο, αν προτιμάτε, του κάθε λάιβ και (κυρίως) στο πώς ο τελευταίος απλωνόταν στον χώρο και συναντούσε τους απόηχους και τις γενικές εντυπώσεις από τα υπόλοιπα, παράλληλα λάιβ. Επιπλέον, μετέτρεπε κάτι που σε διαφορετική περίπτωση έχει μια αυτονόητη αυθυπαρξία (μια μουσική συναυλία, μια performance κ.ο.κ.) σε μέρος ενός ευρύτερου συνόλου.
17 συγκροτήματα λοιπόν· 17 μουσικοί μικρόκοσμοι που (θέλοντας ή μη) αλληλεπιδρούσαν μεταξύ τους, έμπλεκε ο ένας στα ηχητικά χωράφια του άλλου. Έβλεπες λ.χ. στο δωμάτιο 4 του πρώτου ορόφου τους Drog_A_Tek και άκουγες το δυναμικό electro techno τους μπερδεμένο με τις thrash οιμωγές των Corpses από το διπλανό δωμάτιο 3. Σκεφτείτε δηλαδή την ηχητική τύχη που είχε ο Ghone μόνος του με ένα ηλεκτρικό κοντραμπάσο και κάποια πετάλια στο ακριβώς απέναντι δωμάτιο...
Ή ανέβαινες στον δεύτερο όροφο για να ακούσεις τα drone των Καβουριών Της Φρίκης, μπερδεμένα με το indie/garage των NoiseFigures και με το αμερικανοπρεπές ροκ των SolarMonkeys. Ή στον τρίτο, όπου τα κείμενα του δικού μας Στυλιανού Τζιρίτα (εκφωνημένα από τους συναδέλφους Ηλία Παυλόπουλο του Avopolis.metal και Αντώνη Ξαγά του Mic.gr) δεν έμπλεκαν μόνο με το κλαρινέτο και το τύμπανο τα οποία ηχούσαν από το συγκεκριμένο δωμάτιο, αλλά και με την indie folk των EggHell (οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, παίζανε στο σκοτάδι) ή με τις ψυχεδέλειες των ElektronikMeditation. Ή πήγαινες στην άκρη του δευτέρου ορόφου (στα δωμάτια 13 και 14), όπου ο Felizol και ο Άγγελος Κυρίου έμοιαζαν σαν δύο αδέρφια που είχαν βαλθεί να τρελάνουν τους γονείς τους, καθένας με τον δικό του τρόπο: ο μεν με την εξωστρεφή του electronica, ο δε με τις εσωστρεφείς, ιδιοσυγκρασιακές μπαλάντες του.
Όλα τέλος πάντων γινόντουσαν ένα κουβάρι και, μετά από κάποιο σημείο, λίγη σημασία είχε να προσδιορίσεις την ακριβή διαδρομή του ηχητικού σήματος, προτού καταλήξει στ’ αυτιά σου. Ούτως ή άλλως, το ενδιαφέρον βρισκόταν περισσότερο στους διαδρόμους, παρά στις μεμονωμένες αίθουσες. Και ίσως γι' αυτό πιο ενδιαφέρουσες στάθηκαν όσες επιτελέσεις άφηναν σχεδόν εξ ορισμού την πόρτα ανοικτή στο τυχαίο –όσες μπορούσαν κατά μία έννοια να αφομοιώσουν (ή έστω να χτίσουν μια δυναμική σχέση με) το εξωτερικό ηχητικό πεδίο. Οι Drog_A_Tek, φερ’ ειπείν, με τα ζεστά τους μπιτ που λειτουργούσαν ως καμβάς επάνω στον οποίον προσθέτονταν η τρομπέτα, τα φωνητικά ή οι μεταλλικοί ήχοι από τις τρεις μεγάλες αλουμινένιες επιφάνειες τις οποίες χρησιμοποιούνταν ως κρουστά· ο Στυλιανός Τζιρίτας και οι αυτοσχεδιαστικοί διάλογοι μεταξύ κλαρινέτου/τυμπάνου/αφήγησης· τα Καβούρια Της Φρίκης με τα βαρύτονα drone από κιθάρα και λογής-λογής πεταλάκια, συνδυασμένα με μια αυτοσχέδια (και σχεδόν κατατονική) performance…
Το πείραμα έλαβε τέλος στις 9 ακριβώς, αν και όχι τόσο απότομα όσο θα έπρεπε (υπήρχε μια διαφορά φάσης στο κλείσιμο από δωμάτιο σε δωμάτιο). Και πέτυχε μέσα στον γενικό χαμό να ανατρέψει τους όρους ακρόασης μιας συναυλίας, αφήνοντας ανοικτό το ερώτημα για το αν η ανατροπή αυτή θα μπορούσε να συμβεί και στην πηγή των επιτελέσεων –αν δηλαδή θα μπορούσε να μετατραπεί σε μία «μεγάλη» συναυλία, αντί των 17 παράλληλων «μικρών». Ας σημειωθεί, τέλος, πως ο κόσμος γέμισε όχι μόνο το κτήριο του Πινδάρου, αλλά και την παρακείμενη οδό Σοφοκλέους, όντας σημαντικά περισσότερος από την αντικειμενική δυνατότητα του χώρου.
{youtube}bNu-LVtYdBM{/youtube}
