Τι κάνεις όταν πρέπει να τηλεμεταφερθείς από το ένα μέρος στο άλλο, ενώ δεν έχει ακόμα εφευρεθεί το «beam me up Scotty»; Η απάντηση είναι πως χάνεις μέρος της δεύτερης στη σειρά δραστηριότητας. Έτσι κι έγινε στην περίπτωσή μου, καθώς κάποια απογευματινά σεμινάρια της εργασίας μου τράβηξαν λίγο παραπάνω σε ώρα, με αποτέλεσμα να φτάσω καθυστερημένος στον Παρνασσό. Δεν είδα λοιπόν την αρχή της παράστασης και ο χαμένος τελικά ήμουν εγώ, καθώς οι τρεις κυρίες έδωσαν μια υπέροχη περφόρμανς, μαζί με τους μουσικούς που τις συνόδευαν.
Κεντρικό θέμα της συναυλίας των Lia Hide, Idra Kayne & Μαρίκας Παπάζογλου ήταν οι διασκευές γνωστών ασμάτων, προσαρμοσμένων όμως στο ύφος και στις επιθυμίες τους. Ο στείρος μιμητισμός υπήρξε παντελώς απών το βράδυ της Τετάρτης, καθώς το συναίσθημα των τριών τραγουδιστριών και η γενικότερη αναδόμηση των κομματιών που διάλεξαν –με παιχνιδιάρικη διάθεση και με θέληση αναχώρησης από τις γνωστές (και αγαπημένες) πρωτότυπες εκδόσεις– έδωσε μια ιδιαίτερη καλλιτεχνική αξία στις εκτελέσεις τους. Πάρτε για παράδειγμα το "Black Hole Sun", για το οποίο η Idra Kayne ζήτησε συγγνώμη από κάποιον φίλο της που το τραγουδούσε έτσι! Καμία συγγνώμη δεν ήταν βέβαια αναγκαία, μιας και η αργόσυρτη εκδοχή του πασίγνωστου single των Soundgarden πήρε καινούργια τροπή, προσαρμοζόμενη στο γενικότερο ηχητικό ύφος της βραδιάς.
Πού κυμαινόταν αυτό; Μα φυσικά στην unplugged συνομοταξία. Κι αν η συγκεκριμένη λέξη ακούγεται ολίγον τι βαρετή καμιά εικοσαετία μετά τα ιστορικά σόου του MTV, η παράσταση των κοριτσιών με τα σμόκιν αποδείχθηκε κάτι το εντελώς αντίθετο. Το πιάνο, τα ακουστικά ακόρντα της κιθάρας, τα υπόλοιπα έγχορδα/πνευστά και φυσικά οι τρεις φωνές που πλαισίωναν τους ήχους τους οποίους παρήγαν τα παραπάνω όργανα δημιουργούσαν επιβλητική ατμόσφαιρα, σε συνδυασμό και με την απόλυτη ησυχία που επικρατούσε στην αίθουσα. Προσφέροντας όχι απλά μια συναυλία, αλλά μια συνολική εμπειρία.
Τίτλους θα μπορούσαμε να αναφέρουμε αρκετούς. Από το "Is This Love" των Whitesnake, που όπως χαρακτηριστικά είπε η Lia Hide κοροϊδευε ως νεότερη αλλά μετά απλά μεγάλωσε και το αγάπησε (έχει συμβεί σε πολλούς), το "She" του Elvis Costello, το "Tainted Love" –στο οποίο η Idra Kayne βρήκε ευκαιρία να ξεδιπλώσει και τις πιο «μαύρες» κλίμακες της φωνής της– ένα ακουστικό "Bad Romance", το "Eleanor Rigby", το "Faith" του George Michael (που ανέβασε για λίγο τους ρυθμούς) ή ένα ντουέτο U2 στιγμών συνδυαζόμενων μια χαρά με το "Don’t Want Τo Miss Α Thing" των Aerosmith. Αλλά και Monty Python, Έλλη Πασπαλά, System Οf Α Down, Ξύλινα Σπαθιά καθώς και "No One Knows" από Queens Οf Τhe Stone Age(!) περιείχε το μενού, προτού το "Get Lucky" αναλάβει να ξεσηκώσει τόσο τις κυρίες με τα σμόκιν, όσο και την υπόλοιπη αίθουσα: το πιστοποίησε το έντονο, ρυθμικό χειροκρότημα το οποίο ακολούθησε.
Στάθηκε επιστέγασμα μιας υπέροχης βραδιάς ετούτο το τελείωμα. Μιας βραδιάς που θα μπορούσε πολύ εύκολα να αναλωθεί σε πολυφορεμένες εκτελέσεις χιλιοακουσμένων τραγουδιών, αλλά αντ’ αυτού προτίμησε να πάρει τα πράγματα στα χέρια της, να ξεφύγει από την πεπατημένη και να δώσει τον δικό της χαρακτήρα σε γνώριμες συνθέσεις σαν και τις παραπάνω. Ένα μπράβο λοιπόν στην τριπλέτα των κοριτσιών, που με τα λαρύγγια τους χρωμάτισαν υπέροχα το βραδινό μας, μα κι ένα ακόμα μπράβο στους οργανοπαίχτες που τις πλαισίωσαν, για τον υπερπλήρη μουσικό πίνακα τον οποίον φιλοτέχνησαν.
{youtube}JPotio-jlOM{/youtube}
