Η συζήτηση για το σύγχρονο λαϊκό τραγούδι μπορεί να μην έχει τελειωμό, αλλά εγώ θα βρίσκομαι πάντα φανατικά στην πλευρά των πολέμιών του: στην πλευρά δηλαδή όσων νιώθουν θυμωμένοι και παντελώς ξένοι με το σινάφι που αλληλοθαυμάζεται με άγονο τρόπο και με τους διάσημους εκφραστές του, οι οποίοι φέρονται σαν εστεμμένοι.
Κάποια πράγματα όμως είναι ξεκάθαρα. Και σ' αυτά συγκαταλέγεται το σπάνιο χάρισμα της Γιώτας Νέγκα, το οποίο την τοποθετεί στη λίστα με τις ελάχιστες λαϊκές τραγουδίστριες που διαθέτουν τόσο καλλιεργημένη και αισθαντική φωνή. Όσο για τον Θέμη Καραμουρατίδη, θα τολμήσω να πω ότι κάνει με ευκολία τους ομοίους του της σύγχρονης ελληνικής μουσικής σκηνής να τρώνε τη σκόνη του. Όχι μόνο γιατί διαθέτει μια γνήσια «old soul», αλλά γιατί έχει πραγματική αγάπη για τη μουσική και έχει –σαν ακροατής– συντονισμένα τα αυτιά του σε όσα γίνονται και στο εξωτερικό. Ενώ υπέγραψε τις μεγαλύτερες επιτυχίες της Μποφίλιου, μα και άξια τραγούδια για τη Γαλάνη ή για την Τσανακλίδου, διαθέτει αιχμή. Πράγμα που του δίνει ένα σαφές συγκριτικό πλεονέκτημα.
Το άλμπουμ που έφτιαξαν φέτος Καραμουρατίδης και Νέγκα μαζί ονομάζεται Καινούριο Φιλί. Δεν το είχα ακούσει πριν βρεθώ τη Δευτέρα στον Σταυρό Του Νότου (Plus), πέραν του «ραδιοφωνικού» hit "Σε Ευθεία Γραμμή" (δεν το έχω σαν προτεραιότητα, είπαμε, ανήκω στους πολέμιους). Παρακολουθώντας τους ωστόσο να παίζουν με γενναιόδωρο τρόπο τραγούδια όπως τα "Μέρες Αδέσποτες", "Έχω Ένα Σχέδιο", "Επεμβαίνεις" ή "Θα Κλείσω το Παράθυρο" και παρατηρώντας τους να εκτελούν με πειθαρχία και πειθώ κομμάτια όπως το εξαιρετικό "Θρυψαλάκι", αντιλήφθηκα όχι μόνο ότι ο Καραμουρατίδης έχει παραλάβει τη σκυτάλη από τον Σταμάτη Κραουνάκη (από την πρώτη του εποχή, φυσικά), αλλά και ότι είναι η ψυχή αυτών των ζωντανών παραστάσεων: οργανώνει με γνώση και χαρακτηριστική σεμνότητα όλες τις μεταλλάξεις στη setlist, ενώ κρατάει σφιχτή τη συνοχή του προγράμματος, περνώντας μάλιστα και ο ίδιος στο μικρόφωνο –σε περιπτώσεις π.χ. όπως το "Εν Λευκώ".
Από το "Έχω Άνθρωπο" πήγαμε στο "Η Πιο Μεγάλη Ώρα", αλλά και σε όσα κομμάτια της Ζουγανέλη και της Μποφίλιου η Γιώτα Νέγκα έχει υιοθετήσει με διακριτική σιγουριά, επικοινωνώντας το ειδικό βάρος της κάθε λέξης στο κοινό που βρέθηκε την περασμένη Δευτέρα στον Νέο Κόσμο. Η φωνή της αντηχεί γλυκά στα αυτιά σου για αρκετές ώρες μετά το τέλος της παράστασης. Πέρα δε από όσα τραγούδια ακούστηκαν στον Σταυρό, πέρα από το κοινό και τη ζεστή Δευτεριάτικη –αποδεσμευμένη από τον ψυχαναγκασμό του Παρασκευοσάββατου– λαϊκή θαλπωρή που χτίστηκε εκεί με προσπάθεια και με εμπειρία, θα ήθελα ο Καραμουρατίδης να συνεχίσει να χρησιμοποιεί τον σεβασμό και την κατανόηση την οποία διαθέτει για το αυθεντικό λαϊκό τραγούδι, ώστε να έρχεται σε επαφή με το ένστικτό του στην ανάδειξη γυναικείων φωνών.
Θα ήθελα δηλαδή να μην παρασυρθεί από τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη του mainstream ελληνικού ραδιοφώνου. Θα ήθελα να εξελίξει το πάθος που βάζει πίσω από το πιάνο του σε μικρές ή μεγάλες μουσικές σκηνές και να μην αναλωθεί σε τηλεοπτικά τραπεζώματα με ανόητες προπόσεις. Θα ήθελα να κλείσει τα αυτιά στις σειρήνες των ελαφρολαϊκών, οι οποίοι διψάνε για «αρσενικές ζεϊμπεκιές» και τσιφτετέλια με καλλιτεχνικό άλλοθι. Θα ήθελα να αγνοήσει τους έντεχνους με τα «μινοράκια» τους. Θα ήθελα να εξελιχθεί στη φωνή του μοντέρνου λαϊκού τραγουδιού, αποδομώντας την καλοχωνεμένη παράδοση –την οποία κατέχει– και ανασυσταίνοντας την από τα κομμάτια της. Είναι ίσως ο μόνος που μπορεί.
Γιατί αυτή η θετική ενέργεια ενός ανθρώπου που ταυτόχρονα με όλα τα παραπάνω επιμένει να είναι τόσο γειωμένος, δεν τη συναντάς συχνά. Κι έτσι οφείλεις να την υπερασπιστείς από οποιοδήποτε μετερίζι, ακόμα κι από ένα μικρό άρθρο σαν κι αυτό...
{youtube}WLlEAuLkFYE{/youtube}
