Το αξιοσημείωτο πολιτιστικό γεγονός της 23ης Ιανουαρίου ήταν η αναγέννηση της αίθουσας του φιλολογικού συλλόγου «Παρνασσός», η οποία για δεκαετίες φιλοξένησε διαλέξεις, εκθέσεις, εξετάσεις μαθητών ωδείου, αλλά και κονσέρτα. Περί κονσέρτων λοιπόν ο λόγος, καθώς αυτός είναι και ο τίτλος που έδωσε ο Κωνσταντίνος Βήτα στην εμφάνισή του, με την οποία η ΕΜΙ εγκαινίασε έναν νέο κύκλο ζωής για τον ιστορικό χώρο. Κονσέρτο: μια λέξη σεμνή και διαχρονική, όπως το περιβάλλον του Παρνασσού, μέσα στον οποίον μοιάζει να σταμάτησε ο χρόνος. Τα πάντα στην αίθουσα –από τα καθίσματα μέχρι τους διαδρόμους– μεταφέρουν στον επισκέπτη την αίσθηση ότι ο χρόνος ακινητοποιήθηκε γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1970. Πράγμα όχι απαραίτητα κακό, καθώς αποπνέει μια περηφάνια.
Ο Κωνσταντίνος Βήτα διαθέτει το αναλλοίωτο χάρισμα να μετατρέπεται σε εύθραυστο καμβά εσωτερικότητας, επικοινωνώντας άμεσα τα πιο ανεκπλήρωτα συναισθήματα. Είτε μέσα από την έντεχνη μελοποιία των ακουστικών του τραγουδιών, είτε μέσω της ρομαντικής, street ποίησης των στίχων του οι οποίοι αφηγούνται ιστορίες αστικής μοναξιάς, είτε μέσα από τους ηλεκτρονικούς ήχους που αναπαριστούν συμβολικά μια αφιλόξενη περιπλάνηση. Δεν τίθεται ζήτημα για το αν θα αφήσει κακές (ή μάλλον ανειλικρινείς) αισθητικές εντυπώσεις στο κοινό, ούτε κάποια ανησυχία για το αν θα επιβραβεύσει ή θα προδώσει τους πιστούς του ακροατές. Η ευγενική του συστολή θα είναι πάντα παρούσα στη σκηνή, η ζόρικη πάλη του με το μικρόφωνο στις ψηλές νότες θα είναι πάντα γοητευτική και το ντροπαλό του χαμόγελο στο τέλος κάθε τραγουδιού θα καθρεφτίζει τον ψυχισμό του.
Όλα αυτά τα συστατικά συνυπήρξαν, μέχρι ένα σημείο φυσικά, στην εμφάνισή του στον Παρνασσό. Το σετ ήταν χαμηλών τόνων, με δυο ακουστικές κιθάρες κι ένα πιάνο και στην πραγματικότητα ήταν μια πιο σύντομη εκδοχή του προγράμματος που μας είχε παρουσιάσει πριν δύο χρόνια στη μπουάτ Απανεμιά. Αναμενόμενα, ήταν έτσι οι πιο ακουστικές στιγμές της δισκογραφίας του που βρήκαν τον δρόμο για τη setlist –παλιά αγαπημένα δηλαδή όπως τα “Χαζό Παιδί”, “13”, “Όλο Αυτό Που Ποτέ”, “Διάνοια”, “Ο Δρόμος”, “Το Χρώμα Του Ήλιου”, “Τζιτζίκι Πάρτι”, “Χρυσαλλίδα”, αλλά και το “Δεν Είναι Αργά” από την πιο πρόσφατη δουλειά του.
Είναι προς τιμήν του Κωνσταντίνου που μετά από 20 (και πλέον) χρόνια δεν περιχαρακώνεται στις δάφνες του παρελθόντος. Που δεν διστάζει να παραμερίσει την κουρασμένη electronica και να εκφραστεί διαφορετικά και που επιλέγει την ευγένεια και την κομψότητα της ακουστικής κιθάρας για να στεγάσει τη γνώριμη θεματολογία του, η οποία εκφράζεται με ταράτσες, με πουλιά, με κεραίες πάνω απ’ την πόλη, με αγιάτρευτες πληγές και με νυχτερινό, στοχαστικό περπάτημα στην πόλη.
Ο Κωνσταντίνος Βήτα τραγουδάει σαν μοναχικός συναισθηματίας, σαν να περιγράφει το πώς νιώθει ο ίδιος: κομπιάζει, κοντοστέκεται στη σκηνή και δεν απευθύνεται στο κοινό εύκολα. Στον Παρνασσό, μέσα σε λιγότερες από δύο ήσυχες ώρες, μας θύμισε το συγκινησιακό φορτίο της μουσικής του και τον λόγο που τα τραγούδια του είναι πρωτίστως βιωματικά. Γιατί μετατρέπει τους καημούς σε μελωδία και μας κάνει να ταυτίζουμε τον ρομαντισμό μας με τη μοναχική του αναζήτηση της αγάπης. Μπορεί η κορύφωση (που απαραίτητα πρέπει να έχει ένα live) να μην ήρθε ποτέ, αλλά αυτή η εναλλαγή οικείων συναισθημάτων, σε οποιονδήποτε χώρο, με οποιαδήποτε ακουστική και με οποιοδήποτε κοινό, μου αρκεί για ένα αφήσω ένα γενναίο χειροκρότημα διαρκείας στο τέλος κάθε δικού του «κονσέρτου».
{youtube}j7JcDuEk4_Q{/youtube}
