Μια βραδιά διασκέδασης και απολαύσεων εγγυούταν η συναυλία που έστησαν οι Στίχοιμα για την επέτειο ενός χρόνου από την κυκλοφορία των Μηχανών –από τα καλύτερα εγχώρια χιπ χοπ άλμπουμ των τελευταίων ετών. Προεξοφλούνταν όμως ταυτόχρονα και δύο ακόμα πράγματα: πρώτον, ότι οι φίλοι του γκρουπ θα γέμιζαν το Κύτταρο (όπως και έγινε)• δεύτερον, πως εξτρά χώρος για επιπλέον κινήσεις από τις απολύτως απαραίτητες δεν θα υπήρχε. Τουτέστιν, είχα όλη την καλή διάθεση το Σάββατο να κρατήσω σημειώσεις για τη Συμμορία των Δέκα, αλλά από την αρχή κιόλας του λάιβ όχι μόνο δεν μπορούσα να το κάνω, μα βρέθηκα και να πηγαινοέρχομαι σαν μια μάζα με το υπόλοιπο πλήθος. Πιστέψτε με, δεν παραπονιέμαι καθόλου. Καθώς όμως έτσι κύλησε όλο σχεδόν το δίωρο της συναυλίας, θα διαβάσετε εδώ μια πιο... freestyle ανταπόκριση.
Οι Στίχοιμα εμφανίστηκαν γύρω στις 10.00, με τον Dask στο πλευρό τους (όπως συνήθως) και τον Marginal να παρακολουθεί από τα πλάγια της σκηνής, ανεβαίνοντας μόνο για να πει το κουπλέ του στο “Είμαι Χαμένος”. Όπως ήταν αναμενόμενο, την τιμητική τους είχαν τα τραγούδια των Μηχανών, κάτι που πρέπει να ευχαρίστησε ιδιαίτερα τους μικρότερους σε ηλικία φίλους του συγκροτήματος, οι οποίοι είναι πιο εξοικειωμένοι μαζί τους. Φάνηκε άλλωστε από το ότι επιλογές σαν το "Μηχανές", το “Εδώ Αθήνα”, το “Πατρίδα” ή το “Στην Αγκαλιά Του Μάρκου” τραγουδήθηκαν στίχο-στίχο από πολύ κόσμο, όπως βέβαια και από τον πανικό παύλα σπρωξοκούνημα(!) που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκειά τους στις τάξεις των θεατών. Κάπως έτσι, μια ήδη «σφιχτή» κατάσταση έγινε ανά διαστήματα ακόμα πιο στριμωγμένη, λόγω των μεγαλοπρεπών moshpits που στήνονταν συχνά κάτω από τη σκηνή.
Δεν σε ένοιαζε, όμως. Γιατί εκεί πάνω έβλεπες ένα από τα πιο αξιόλογα ονόματα στο σύγχρονο ελληνικό χιπ χοπ να πιάνει απόδοση υψηλού επιπέδου, και να ευχαριστιέται ολοφάνερα τη συναυλία, μαζί με το κοινό του. Το οποίο, με τη σειρά του, ήταν ανά πάσα στιγμή έτοιμο για να κάνει το όποιο επόμενο βήμα χρειαζόταν ώστε να ανέβει ακόμα περισσότερο το κέφι της βραδιάς. Όπως και συνέβη σε χαρακτηριστικές στιγμές του λάιβ σαν το “Όπως Τότε”, το “Hip Hop” και το “Βία”, κατά τη διάρκεια του οποίου επικράτησε ο απόλυτος πανικός. Το “Ταξιδεύω”, εντωμεταξύ, είναι πάντα στιγμή συγκινησιακής φόρτισης στις συναυλίες των Στίχοιμα και το Σάββατο στο Κύτταρο η αίσθηση αυτή έγινε ακόμα πιο έντονη, καθώς αφιερώθηκε στον αδικοχαμένο Killah P. Στην απέναντι όχθη, ήταν το κουπλέ του Βαλάντη στο “Κίνημα 93” του Neon, το οποίο –εκτός από πολύ μεγάλα λυρικά cojones– εμπεριέχει κι έναν τσαμπουκά που πάντα περνάει στους θεατές.
Έπειτα από χοντρικά 120 λεπτά, ήρθε το τυπικό τέλος για τη Συμμορία των Δέκα, αλλά η ενέργεια που υπήρχε στον χώρο τους ανάγκασε να πουν για δεύτερη φορά, εκτός προγράμματος, το “Πατρίδα” –ως κερασάκι στην τούρτα μιας βραδιάς που τα είχε όλα: ποιοτική μουσική και στίχους, μουσικούς οι οποίοι αγαπούν την τέχνη τους (φαίνεται εξάλλου σε κάθε τους ενέργεια και κίνηση), οπαδούς που ήξεραν πώς να δημιουργήσουν κλίμα εκρηκτικό, καθώς κι έναν απολαυστικότατο, για ακόμα μία φορά, Dask.
{youtube}Hh9rUmqOJWU{/youtube}
