Πέντε μαζί, λοιπόν. Έξι, αν συνυπολογίσουμε ότι στη σκηνή τους συντρόφεψε και ο συνθέτης Στέλιος Γαργάλας, αναλαμβάνοντας το βιολί της υπόθεσης. Να το ρίξω στην πάγια έντεχνη συναυλιακή πρακτική «όλο το παρεάκι χωράμε» (που σίγουρα έχει κουράσει εμένα μα όχι το σχετικό κοινό); Να το αποδώσω στην άτιμη αυτή εποχή, η οποία ευνοεί τις συμπράξεις και τα αλισβερίσια τύπου ο «καινούργιος» πατάει στην κεκτημένη λάμψη του παλιού ενόσω ο «παλιός» δείχνει αλλιώς χάρη στον νέο; Ή να τολμήσω να υποψιαστώ ότι υπάρχουν και αμιγώς καλλιτεχνικοί λόγοι;
Χωρίς να βγάζω από τον λογαριασμό πρακτικές και εποχές, πείστηκα την Κυριακή το βράδυ στο προαύλιο του Badminton ότι ο Γιώργος Ανδρέου, η Μελίνα Κανά, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, η Μαρία Παπαγεωργίου και η Ευτυχία Μητρίτσα παίζουν μαζί γιατί υπάρχουν και καλλιτεχνικοί λόγοι. Άσχετα με τη βαρύτητα ή το ενδιαφέρον που μπορεί να έχουν τέτοιοι λόγοι. Κι αυτή είναι τελικά μια συνολική παρατήρηση με βαρύνουσα σημασία, η οποία αρκεί νομίζω για να προσδώσει στο εν λόγω λάιβ ένα ευδιάκριτο συν. Παίρνοντάς τα με μια σειρά, ο Εμμανουηλίδης και η Παπαγεωργίου δουλεύουν ούτως ή άλλως ως ντουέτο –και είναι ένα ντουέτο που και άξια τραγούδια έχει παρουσιάσει σε εποχές ισχνών αγελάδων για το έντεχνο και ντόρο έχει κάνει στο νεότερο ηλικιακό κοινό. Ο Γιώργος Ανδρέου, πάλι, μας σύστησε κάποτε την Ευτυχία Μητρίτσα μέσα από το label το οποίο διεύθυνε στο λυκόφως της δισκογραφίας και πιο πρόσφατα την παντρεύτηκε (όπως μας ενημέρωσε στον πρόλογό του ο Μιχάλης Κουμπιός)• αποτελούν λοιπόν ζευγάρι στη ζωή και στη δημιουργία. Και ο τελευταίος κρίκος της ένωσης διαμορφώνεται από τον δίσκο που στήνει αυτόν τον καιρό η Μελίνα Κανά, πάνω σε δημιουργίες της Μητρίτσα.
Στο από εκεί και ύστερα, βέβαια, διαμορφώνεται μεγάλη έκταση για λογιών-λογιών παρατηρήσεις. Εμένα ας πούμε με εξέπληξε που στο προαύλιο του Badminton απουσίασε σχεδόν παντελώς το κοινό του Εμμανουηλίδη και της Παπαγεωργίου. Υποθέτω ότι 20άρηδες + τραπεζάκια καθήμενων δεν κολλάνε, διαμορφώθηκε πάντως έτσι η αίσθηση ότι το ντουέτο έπαιζε εκτός έδρας: ναι μεν υπήρχε το «μαζί» επί σκηνής, αλλά από κάτω βρισκόταν το κοινό του Ανδρέου και της Κανά, άνθρωποι διαφορετικής ηλικίας, με διαφορετικά βιώματα και με μια άλλη αντίληψη για τον έντεχνο ήχο. Το γεγονός λοιπόν ότι Εμμανουηλίδης & Παπαγεωργίου κέρδισαν κατά κράτος προσθέτει στις μετοχές τους.
Και κέρδισαν με το σπαθί τους. Ο μεν Εμμανουηλίδης δεν τραγούδησε ιδιαίτερα (αν κι έδωσε ρέστα στο "Έρωτας Στον Ακάλυπτο"), υπήρξε όμως ο ένας πυλώνας της ορχήστρας και του προαναφερθέντος «μαζί» (ο αριστερός, όπως κοίταζες τη σκηνή), προσφέροντας με την κιθάρα του χρώμα, βάθος μα και πάθος. Έλαμψε στο προαύλιο του Badminton ως ένας εξαίρετος νέος μουσικός και έμμεσα –με τη φωνή της Παπαγεωργίου– ως ένας από τους ελάχιστους που είναι σε θέση να γράψει στίχους εμποτισμένους στο σήμερα. Η Παπαγεωργίου πάλι χρεώνεται με αρκετές κορυφώσεις της συναυλίας: μετά π.χ. το μουδιασμένο ξεκίνημα με τα δύο παραδοσιακά ήταν εκείνη που έβαλε φωτιά στο λάιβ αποδίδοντας θαυμάσια τη "Σελίδα Λευκή" του Ανδρέου, αλλά και την "Αμφιβολία" (από τον νέο της δίσκο με τον Εμμανουηλίδη) κι ήταν επίσης εκείνη που πρωταγωνίστησε φωνητικά στη σκηνή, όσο έλειπε από αυτήν η Μελίνα Κανά. Μας έπεισε έτσι όλους, νομίζω, ότι είναι ένα από τα αδιαφιλονίκητα αστέρια της νέας έντεχνης γενιάς –κι ας της λείπει, για την ώρα, η προβολή της Μποφίλιου ή της Ζουγανέλη.
Ο Γιώργος Ανδρέου στάθηκε βέβαια ο έτερος πυλώνας του εγχειρήματος –ο δεξιός, όπως έβλεπε κανείς τη σκηνή. Αθόρυβος μα αποτελεσματικός, λειτούργησε συχνά ως γέφυρα με το κοινό και έδεσε σε ήχο έναν τα δικά του τραγούδια και τα τραγούδια που κόμισαν οι συνεργάτες του, παίζοντας λιτά μα εξαιρετικά. Μπορεί να μη γέμισε τη σκηνή με την παρουσία του και να φάνηκε κατά σημεία διακριτικός σε επίπεδο διακόσμησης, για το γυμνασμένο ωστόσο αυτί υπήρξε ο αδιαφιλονίκητος «εγκέφαλος» της πεντάδας και ο άτυπος μαέστρος της. Έχω διαφωνήσει συχνά με το πόσο καλά είναι ορισμένα πολυπαιγμένα του τραγούδια –και διατηρώ τις διαφωνίες μου αυτές– δεν μπόρεσα όμως να μη βγάλω το καπέλο σε έναν αληθινά ψυχωμένο και ουσιαστικό μουσικό.
Για τη Μελίνα Κανά πάλι, τα δικά μου λόγια μάλλον περιττεύουν έτσι όπως θα έρθουν να επιβεβαιώσουν κοινούς τόπους. Τώρα άλλωστε που τσακίστηκαν για τα καλά όλες εκείνες οι υπερβολές των κακών έντεχνων μουσικοδημοσιογράφων των 1990s για την «Αλεξίου της γενιάς της», κατέστη ηλίου φαεινότερον ότι πρόκειται για μια ερμηνεύτρια με αυτόνομο και πολύ προσωπικό στιλ –συνολικό μάλιστα στιλ, αν λάβει κανείς υπ' όψιν το κοντό κούρεμα και το εντυπωσιακό κόκκινο φόρεμα με το υπερμεγέθες μενταγιόν– η οποία δεν ασχολήθηκε με τη διαδοχή του όποιου θρόνου, μα έπλασε την καταλυτικότερη ίσως γυναικεία ερμηνευτική περσόνα που πήγασε από την «παράδοση» την οποία μαστόρεψαν ο Σωκράτης Μάλαμας με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Τα καλά της τραγούδια πολλά –και τα είπε όλα ωραία– τα νέα της τραγούδια (όσα ακούσαμε) αναιμικά και παγιδευμένα σε εντεχνοκλισέ. Κι εκείνα πάντως ωραία τα είπε.
Την Ευτυχία Μητρίτσα, όμως, θα τη στεναχωρήσω. Και δεν θα της χαριστώ καθόλου, γιατί με τον Ανδρέου δίπλα της και με φιλοδοξίες να γράψει δίσκο στην Κανά, οφείλει να πραγματοποιήσει όχι βήματα, μα άλματα εάν θέλει να σταθεί με (κάποιες έστω) αξιώσεις σε μια τέτοια λίγκα. Την Κυριακή το βράδυ υπήρξε ο εμφανής αδύναμος κρίκος της πεντάδας και προσωπικά δυσανασχέτησα σε κάθε τμήμα της συναυλίας στο οποίο ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο. Φωνή έχει βέβαια η κοπέλα –και καλή φωνή, με έκταση και χρωματισμούς– αλλά δεν τη χειρίζεται καλλικέλαδα: επιμένει λ.χ. να το παρακάνει στα φωνήεντα, τραβώντας τα «α» και τα «ε» σε βαθμό αφόρητο, όπως ας πούμε συνέβη στο "Βγάλτο Από Μέσα Σου" ή στο "Τις Θάλασσες Σταμάτα" (αμφότερα από το πρώτο μέρος της συναυλίας). Προβληματική κρίνεται εντούτοις και η κινησιολογία της: καθώς ας πούμε ερμήνευε το "Πεθύμησα Ένα Σύννεφο" τα χέρια της τινάζονταν σε κινήσεις δίχως ειρμό, εντελώς παράταιρες με το περιεχόμενο των στίχων. Με όλο τον σεβασμό κύριε Ανδρέου, επειδή ακριβώς όλοι αγαπάμε την Τάνια Τσανακλίδου όπως σωστά τονίσατε και επειδή τον συγκεκριμένο δίσκο τον θεωρώ προσωπικά ως την κορυφή της δημιουργικής σας παρουσίας στο τραγούδι, έχουμε και κάποιες απαιτήσεις...
{youtube}mCWtuuEiYvs{/youtube}
