Μπορεί να άργησαν να ανέβουν στη σκηνή ενός γεμάτου Six d.o.g.s. η Melentini με τους Running Blue Orchestra (το ρολόι μου έδειχνε 10+36) και να μην έκαναν την αρμόζουσα είσοδο, αλλά σύντομα η βραδιά της Παρασκευής θα λάμβανε θετική τροπή και πρόσημο.
Από τη στιγμή που είχε ιδιοκατασκευαστεί ένα πάνινο σκέλεθρο στα δεξιά των πλήκτρων της Melentini, οριζόταν ένα άτυπο καταστατικό• περίμενες λοιπόν τους μουσικούς να μπουν με έναν τρόπο που να ταίριαζε στη λυρική και μυστηριακή αυτή ατμόσφαιρα, κάτι το οποίο δεν συνέβη. Η ταινία πάντως που είχε επιλεχθεί να παίζει σε λούπα πίσω τους –το επί της παιδιατρικής εστιαζόμενο Our Childer του 1918– ήταν μια καλή πρόγευση, μιας και περιείχε δύο ζητήματα με τα οποία ασχολείται και η Melentini στους στίχους του Explosions Around, The Desert Inside: την παραισθητική παρελθοντολογία και την παιδική ηλικία.
Στο αμιγώς συναυλιακό κομμάτι, θα πρέπει κατ' αρχάς να εξαίρουμε τον καλό ήχο και ειδικότερα τη θαυμάσια μίξη των οργάνων στην κονσόλα. Η Melentini διακρινόταν αρχικά από τρακ, φανερό σε κάποια λάθη της φωνής κατά τα δύο-τρία πρώτα τραγούδια, το οποίο εξαφανίστηκε όμως όσο περνούσε η ώρα. Ήταν και λογικό βέβαια, καθώς δεν είχε ζεσταθεί ακόμα αρκετά ώστε να πιάνει αμέσως το απαιτούμενο ύψος. Η φωνή της είναι ιδιαίτερη. Και θα μου επιτρέψετε να πω ότι, αν τη χρησιμοποιούσε καταχρηστικά, θα μπορούσε και να κουράζει συχνοτικά. Αλλά, όπως συμβαίνει και στον δίσκο, έτσι και στη συναυλία η Melentini απέδειξε ότι διαθέτει την αυτοκαθοδήγηση εκείνη που αφενός της επιτρέπει να αποφεύγει υπερβολές και περιττές νταλκάντζες κι αφετέρου σε βάζει στην πρίζα ώστε να ανακαλύψεις τον εσώτερο κόσμο του κάθε τραγουδιού: λειτουργεί όχι μόνο ως οδηγός των συνθέσεων, μα και σαν καμβάς, όπου απλώνεται η στιχοπλοκία και η ενορχήστρωση.
Πόνος, κυνισμός, απώλεια, θυμός. Γνωστό πακέτο, ωστόσο την Παρασκευή είδαμε στη σκηνή του Six d.o.g.s. τις δυναμικές του, υποβοηθημένες από μια θαυμάσια μπάντα. Όχι μόνο το σωστό βιμπράτο του φαγκότο στα αριστερά της Melentini, αλλά και η πολυσχιδής ηλεκτρική κιθάρα στα δεξιά της (καθώς κι ένα σοφό μπάσο στα μετόπισθεν) αναπαρήγαγαν με ενδελέχεια το κλίμα του πρόσφατου δίσκου, δείχνοντας την ποιότητα της δουλειάς που έχει γίνει. Μόνο παράπονο η παρεΐστικη αναφορικότητα στους ενδιάμεσους των κομματιών λόγους της τραγουδοποιού, η οποία ενίοτε μείωνε την απήχησή της προς το σύνολο του κοινού.
Όταν πάντως τελείωσε το λάιβ τρία λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, δεν μπορούσες να πεις τίποτα άλλο, παρά ότι είδες μια πραγματικά καλή ζωντανή εμφάνιση.
{youtube}HVExD-WElT4{/youtube}
