Πέρασε πάνω από ένας χρόνος από όταν ο Θανάσης Χριστοδούλου μπήκε στο στούντιο για να ηχογραφήσει τον επόμενο δίσκο του και για μένα πάνω από έξι απ' την τελευταία φορά που τον είδα ζωντανά, ως «ηγέτη» ακόμα των πολύ καλών Serpentine. Η εμφάνιση τους τότε στο An Club (μαζί με SpectralFire και τον Patrick Duff των Strangelove) ήταν τουλάχιστον διασκεδαστική, χάρη σε όμορφα τραγούδια όπως το “City Closed For Now” (το οποίο είχαμε πάρει μαζί μας με το ΕΡ που χάριζε τότε η μπάντα) και στο οικογενειακό και χαρούμενο κλίμα που επικρατούσε στον χώρο –αφού οι Serpentine θα έπεφταν σε (προσωρινή τότε) χειμερία νάρκη, καθώς τα 2/3 των μελών της έπρεπε να ξεμπερδέψουν με τη στρατιωτική τους θητεία. Αυτή ήταν περιέργως και η τελευταία μας συνάντηση, παρότι είμαι από αυτούς που εκτιμούν το ταλέντο του Χριστοδούλου (το οποίο, κατ’ επέκταση, σημαίνει ότι μου άρεσε το ντεμπούτο του ως Lumiere Brother το 2009). Επιστροφή λοιπόν δική του στη δισκογραφία και δικιά μου στο ακροατήριό του, χωρίς όμως να έχω ακόμα ακούσει το καινούργιο Twenty One.
Η αφετηρία της βραδιάς ήταν τουλάχιστον θετική, αφού αρκετός κόσμος πήγε την Πέμπτη στην Αβραμιώτου για το live. Μέχρι τις 10.30, όταν και βγήκε ο Lumiere Brother στην ασφυκτικά γεμάτη (και μικρή) σκηνή του Six d.o.g.s., φάνηκε ότι αρκετοί εκτιμούν εξίσου τους συναυλιακούς τρόπους του, οι οποίοι παραμένουν όπως τους είχα αφήσει. Πήραμε επίσης χαρά γιατί στο σχήμα που τον συνοδεύει έχει επιστρέψει ο Γιάννης Ματσούκας –μέλος των Serpentine– στα ντραμς, αφού πρώτα πρόλαβε να πάει στους Monovine, να στήσει τα τύμπανα του ντεμπούτο τους (τα οποία θα απολαμβάναμε αργότερα απ' τον Σωτήρη Ντούβα), να αποχωρήσει και να επιστρέψει στο πλάι του Χριστοδούλου. Ο Ματσούκας αναφέρεται ξεχωριστά όχι μόνο γιατί είναι αδύνατον να μην προσέξεις τι παίζει, αλλά και γιατί (πιθανολογώ ότι) σπάνια θα βρεις σε μια τόσο αγνή ποπ μπάντα έναν ντράμερ ικανό να σταθεί σε μέταλ συγκρότημα. Και να το ισοπεδώσει κι αυτό.
Η παρουσίαση του Twenty One έμοιαζε μ' ένα μικρό πάρτι, όπως ήταν και το λογικό. Με το πιάνο του Χριστοδούλου να αποτελεί τη βάση των περισσότερων τραγουδιών, και με την Ερμάνια Φαλλιέρα (πλήκτρα/φωνητικά), την Ηλιάνα Κορτέση (αν συγκράτησα σωστά το όνομά της, ηλεκτρικό τσέλο/φωνητικά) και τον Βελισσάριο Πράσο (μπάσο) να τον συνοδεύουν, η πλειονότητα του καινούργιου υλικού αποδείχθηκε αρκετά πιο up tempo από τα όσα θυμόμαστε από το Fiction, με τα “Home”, “You And Your Golden Clock” και το ομότιτλο του δίσκου κομμάτι να ξεχωρίζουν.
Είναι λογικό βέβαια σε μια παρουσίαση να γίνουν και λάθη απ' τη στιγμή που τα κομμάτια δεν έχουν ακόμα διανύσει συναυλιακά χιλιόμετρα, σε κανένα πάντως σημείο δεν ακούσαμε ένα ετοιμόρροπο σχήμα. Άσε που η απώλεια της φυσαρμόνικας στο “Compass” καθόλου δεν μας πείραξε, αφού, αν κινείσαι στα ευρύτερα ποπ/ροκ πλαίσια (τα μπλουζ είναι μια άλλη ιστορία) και δεν σε λένε Neil Young ή Bob Dylan, πρέπει να την αφήνεις μακριά απ' τις ενορχηστρώσεις σου.
Η περίληψη λέει λοιπόν ότι είδαμε για άλλη μια φορά έναν μουσικό που μοιάζει να έχει αυθεντική ποπ φλέβα και είναι ώρα πια να γίνει πιο παραγωγικός και να μην κυκλοφορεί μια ντουζίνα μόνο τραγούδια κάθε πενταετία. Ίσως βέβαια να είναι ο χαλαρός του τρόπος στη σκηνή που μου δίνει την εντύπωση πως μπορεί να γράφει τραγούδια με ευκολία.
