Το είχαν κάνει κατά πολύ πετυχημένο τρόπο πίσω στο 2006, ως Uplift Mofo Party Band, εκείνη τη φορά με τους Red Hot Chili Peppers. Μπαίνοντας λοιπόν στο Fuzz το βράδυ της Πέμπτης, είχα κατά νου αυτή την παρακαταθήκη και ήμουν περίεργος να δω πώς θα τιμούσαν οι Renegades τη μουσική των Rage Against The Machine.
Το γνωστό μεγάλο κόκκινο άστρο σε μαύρο φόντο βρισκόταν πίσω από τη μπάντα, η αμερικανική σημαία (ανάποδη) διακρινόταν στους ενισχυτές, ενώ έβλεπες και τον Τσε στις καμπίνες των ενισχυτών του μπάσου και της κιθάρας αντίστοιχα. Δεξιά της σκηνής και σε μια άλλη επιφάνεια στα αριστερά αυτής προβαλλόταν ο τίτλος του κάθε τραγουδιού που έπαιζαν οι Renegades, συνοδευόμενος από εικόνες οι οποίες σχετίζονταν με τη μπάντα είτε άμεσα (π.χ. εξώφυλλα, μέρος της βιντεογραφίας τους) είτε έμμεσα, π.χ. με τα ιδεώδη και τα πρότυπά της. Τα σωστά φώτα του σόου βοήθησαν στην κλιμάκωση της έντασης, όπως και ο ήχος ο οποίος ήταν σε δυνατά αλλά θεόσωστα επίπεδα, αν και διατηρώ τις επιφυλάξεις μου για τη μίξη όπου ενίοτε τα τύμπανα έμπαιναν αφύσικα μπροστά.
Οι ίδιοι τώρα οι Renegades δεν υπήρξαν ικανοποιητικοί, κατά τη γνώμη μου πάντα. Είναι όμως τέτοια η δύναμη των τραγουδιών των Rage Against The Machine, ώστε κατάφεραν να επιβληθούν από μόνα τους στον χώρο. Ο Πάνος Παπάζογλου (φωνητικά) είχε μελετήσει καλά τις κινήσεις του Zack de la Rocha, αλλά σε καμία περίπτωση δεν φάνηκε έτοιμος για το ανάλογο flow όταν το πρόσταξαν οι περιστάσεις. Σαφώς και του χρεώνεται, όμως, η συνεχής κινητικότητα της σκηνής, χάρη στο ακατάπαυστο και νευρώδες πέρα-δώθε του –αν και θεωρώ ότι ο κώδικας μιας tribute band δεν του απαγορεύει να βάλει και μερικά πιο δικά του στοιχεία στο όλο performance.
Ο Στέλιος Φράγκος, ο οποίος τα τελευταία χρόνια έχει γίνει γνωστός στο αθηναϊκό κοινό μέσα από τις επί σκηνής συνεργασίες του με την Άννα Βίσση και τον Τζίμη Πανούση, είναι σαφώς ένας πολύ καλός κιθαρίστας, που δεν χάνει στιγμή την αίσθηση του μέτρου. Βρήκα όμως τη χροιά του ήχου του κάτι τις πιο πρίμα από ό,τι απαιτούσε η συγκυρία του συγκεκριμένου tribute, πράγμα που σε σημεία εμπόδισε την ενορχηστρωτική εκτίναξη των Renegades –ειδικά στα μπασίματα. Ο Μιχάλης Καπηλίδης αποδείχθηκε ένας σαφώς δυνατός ντράμερ, ο οποίος κι έκλεψε την παράσταση σε πολλά σημεία της βραδιάς χάρη στα δυναμικά του χτυπήματα. Εντούτοις τελικώς με προβλημάτισε: άψογος μέχρι κόκαλου σε συνθέσεις όπου η ενορχήστρωση ήταν (όπως λέμε) καρφωτή, δεν παρήγε τη σωστή γκρούβα στα τραγούδια όπου επικρατούσε το funk στοιχείο ή στις πολυαναμενόμενες γέφυρες του "Killing In The Name Of". Ο Κωστής Βήχος πάλι στάθηκε ακλόνητος στο μπάσο και θεωρώ ότι από τους 4 Renegades ήταν εκείνος που συντονίστηκε πιο ολοκληρωμένα με το πνεύμα των Rage Against The Machine.
Οι καλεσμένοι της μπάντας χωρίστηκαν γενικά σε δύο κατηγορίες: σε όσους η επί σκηνής ύπαρξή τους δημιούργησε απορία και σε όσους κούμπωσαν λειτουργικά με τη στόχευση του tribute. Στην πρώτη περίπτωση ανήκει η κοπέλα που τους συνόδευσε (δεν συγκράτησα δυστυχώς το όνομά της), η οποία έδειξε να έχει τις τραγουδιστικές της βάσεις περισσότερο στο R'n'B, παρά στο δυναμικό funk• στη δεύτερη ο MC Yinka, του οποίου οι εναέριες άρσεις και η λογική «φτύνω τις λέξεις στο μικρόφωνο» προξένησαν ενθουσιασμό, με αποτέλεσμα το δίκαιο και δυναμικό χειροκρότημα του κοινού.
Ο κόσμος έδειξε να το διασκεδάζει σε αρκετά σημεία του σόου, όπως βέβαια και στις κορυφώσεις, με τα τραγούδια που αποτελούν σήμα κατατεθέν των Rage Against The Machine. Κι εμείς όμως περάσαμε καλά, έστω και με τις όποιες αντιρρήσεις.
{youtube}ZPVcEiltjSQ{/youtube}
