Η δεύτερη εορταστική βραδιά για τα 10 χρόνια του Gagarin είχε την εξής ιδιορρυθμία: το κοινό ήταν μικρής ηλικίας, κυμαινόμενο μεταξύ 17-24 σε μεγάλο ποσοστιαίο μέρος του. Αρχικώς λοιπόν η πεποίθησή μου ήταν ότι οι Ρόδες θα είχαν την τιμητική τους. Όμως οι αλαλαγμοί και τα επιφωνήματα με το που εμφανίστηκε ο Boy (ο οποίος είχε και τη γενικότερη καλλιτεχνική επιμέλεια των εορτασμών) έδειξαν ότι έχει πια κι εκείνος πρόσβαση σε αυτό το ακροατήριο. Σε αντίθεση μάλιστα με την προσέλευση της πρώτης μέρας, όπως τη σκιαγράφησε στη σχετική του ανταπόκριση ο Μιχάλης Τσαντίλας, το Gagarin γέμισε την Πέμπτη το βράδυ –τόσο, ώστε χρειάστηκε να ανοίξει και το αρχικώς κλειστό θεωρείο.
Έναρξη με τους Neon, οι οποίοι –με τη σύμπραξη ενίοτε του Λόλεκ (επιβλητικά τα μπάσα φωνητικά του), του Boy και της Ειρήνης– πραγματοποίησαν μια αξιομνημόνευτη εμφάνιση, κινούμενοι στα γνωστά τους και από τη δισκογραφία μετα-ambient και γενικότερα post μονοπάτια. Αληθινά δουλεμένη η προσέγγισή τους στον ελληνικό στίχο, μόνη παραφωνία βρήκα την κινησιολογία του τραγουδιστή, καθώς η νευρικότητά της υπολειπόταν της απαιτούμενης σε μια ζωντανή εμφάνιση και περισσότερο παρέπεμπε σε πρόβα.
Ο/Τα Κτίρια Τη Νύχτα είναι μια ιδιαίτερη φιγούρα/περίπτωση. Κέρδισε ένα κοινό που δεν ήταν σε καμία περίπτωση δικό του, παίζοντας με ποτενσιόμετρα τα οποία ρυθμολογικά απηχούσαν σαραβαλιασμένη electro-pop της δεκαετίας του 1990, όπου και κολλούσε τους αναμφισβήτητα ποιητικούς του στίχους. Λιτός στην εμφάνισή του, δεν έπεσε στην (εύκολη) παγίδα του εντυπωσιασμού μέσω των παραμορφωτών και πήγε στα καμαρίνια έχοντας στα σίγουρα μαζέψει καινούργιους οπαδούς, που μέσα στη μουσική του άκουσαν εικόνες βιωμάτων και όχι αφηρημένα σχήματα λόγων.
Δυστυχώς δεν συνέβη το ίδιο και με τον Άγγελο Κυρίου. Μπορεί να δηλώνω οπαδός της μετα-Velvet Underground πρόζας του και της α-λα-Burroughs cut up λογικής του, σε καμία όμως περίπτωση τέτοια στοιχεία δεν λειτούργησαν υπέρ του την Πέμπτη στο Gagarin. Και δεν ήταν μόνο ζήτημα του χώρου, αφομοίωσης αυτού και αφομοίωσης από αυτόν. Ούτε ομιλώ μόνο περί της σκηνικής του παρουσίας, που δυστυχώς δεν κατάφερε να τη μεταφέρει στο μεγαλύτερο εμβαδόν του Gagarin, συγκριτικά με τους μικρότερους χώρους όπου τον έχουμε ξαναδεί και συνηθίσει. Το βασικό κατ' εμέ πρόβλημα βρισκόταν στο ότι δεν έχει καταφέρει να εξελίξει την εκρηκτική του είσοδο στα εγχώρια μουσικά δρώμενα, πριν από δύο περίπου χρόνια. Επί σκηνής τον είδαμε έτσι να εμμένει σε μια μανιέρα που την έχει πια φτάσει στο ταβάνι από πλευράς δυνατοτήτων, υποχρεωνόμενος να αναμασήσει εμμονές αντί να αναζητήσει νέους τόπους. Δημιούργησε μάλιστα εκνευρισμό στο ακροατήριο, διότι παρέθεσε μια κακής ηχητικής κιθάρα και αμέτρητα κουτιά παραμορφωτών. Τα οποία ανέλαβαν μεν να συνοδεύσουν τον γνωστό παραληρηματικό του λόγο, ήταν όμως ο τελευταίος που απέτυχε να πείσει για την έντασή του.
Ο Boy, από την άλλη, ήταν μανιασμένος. Δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη. One man band με τη μισή μπατερί στη διάθεσή του συν ένα πληκτροφόρο, χωρίς σε καμία περίπτωση να χάσει ούτε τον μπούσουλα, ούτε και τον στόχο του. Χωρίς ανάσα ανάμεσα στις συνθέσεις, έφτυσε τις λέξεις και τις νότες με απαράμιλλο τρόπο, δίνοντας μια καλή απάντηση σε όσους επιμένουν απαξιωτικά να λένε ότι είναι κατασκεύασμα του hype και μόνο.
Το πολυμελές των Ρόδες United άφησε υποσχέσεις για μια πολυσχιδή εμφάνιση, τελικά όμως αναλώθηκαν σε ένα live που μπορεί φαινομενικά να κέρδισε τους θεατές, αλλά στην ουσία αποτελούσε μαγνητοσκόπηση. Ενώ δηλαδή ξεκίνησαν με μπρίο, με το βασικό θέμα της Αντεπιτιθέμενης Αυτοκρατορίας (του Star Wars), πολύ γρήγορα κατέληξαν σε μια χιλιοειπωμένη από τους ίδιους ημι-χιπ χοπ έκφανση με μπόλικο reggae χαβαλέ. Ο αστεϊσμός είναι καλοδεχούμενος στη μουσική, όχι όμως όταν τοποθετείται πιο πάνω από την τελευταία. Και, ειδικά όταν παρακολουθείς συναυλία, επιζητάς κάτι περισσότερο από μια ανταλλαγή εσωτερικών αστείων μεταξύ μιας μπάντας και του φανατικού της κοινού.
{youtube}R1jJYKIByyE{/youtube}
