Κυριακή βράδυ και, με τον καιρό κόντρα, φτάσαμε στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών για την τελευταία μέρα του 2ου Greek Jazz Panorama, κεντρικός άξονας του οποίου ήταν η επί σκηνής σύμπραξη ελληνικών σχημάτων με μουσικούς από τη Σκανδιναβία.
Ο Γιώργος Κοντραφούρης και το Baby Trio του βγήκαν λίγο μετά τις 9, μαζί με τον Φινλανδό σαξοφωνίστα Mikko Innanen, συμμαθητή του Κοντραφούρη στη Μουσική Ακαδημία Σιμπέλιους του Ελσίνκι. Η μικρή σκηνή της Στέγης ήταν γεμάτη, γι’ αυτό ίσως και το “Slow Blade” –με το οποίο ξεκίνησε η συναυλία– ν' ακούστηκε διαφορετικό από το "Slow Blade" που είχε κλείσει την προ μηνός εμφάνισή τους στο Αλάβαστρον, μπροστά σε μόλις 15(!) άτομα... Αφήνοντας κατά μέρος τις συννεφιασμένες σκέψεις για την ελληνική τζαζ σκηνή και το εγχώριο κοινό, επικεντρωθήκαμε στη μουσική και απολαύσαμε μια εξαιρετική εμφάνιση.
To groove του εισαγωγικού κομματιού κέρδισε σε γλύκα αλλά και σε αγριάδα χάρη στα περάσματα του Innanen. Στο funk jazz κομμάτι που ακολούθησε, με τον σουρεαλιστικό τίτλο "Το Γοβάκι Της Μπαλαρίνας", ο Κοντραφούρης έπαιξε τον ρόλο του ισορροπιστή ανάμεσα στα «πράσινα» ουρλιαχτά του σαξοφώνου και στο ήρεμο παίξιμο του Κωνσταντίνου Στουραΐτη στην κιθάρα, ενώ το ενδιάμεσο μέρος με hammond και ντραμς θύμιζε λίγο το "Blues From A Far Asteroid" –αγαπημένο από το Urban Jazz. Στη συνέχεια, ο Κοντραφούρης μίλησε για τον Laurence Hammond που έδωσε το όνομά του στο όργανο, ξεκαθάρισε πως δεν έχει καμία σχέση ούτε με το συνθεσάιζερ, ούτε με το εκκλησιαστικό όργανο και αναφέρθηκε στην ιδέα του Baby Trio η οποία γεννήθηκε από το σχήμα που προτιμούσε ο μαέστρος του hammond organ, ο Jimmy Smith.
Το “The Big Four”, αν και σύνθεση του Στουραϊτη, άφησε περισσότερο χώρο για το σαξόφωνο αλλά και για ένα σόλο του Κοντραφούρη –σύντομο μεν, αρκετό δε για να καταλάβουμε τι εννοούσε όταν είπε «με αυτόν τον ρυθμό, το shuffle, μπορώ να παίζω δυο μέρες συνέχεια». Η σύνθεση του Innanen που μεταφράστηκε στα αγγλικά σαν “Nevertheless It Floats” ήταν αφιερωμένη στο ναυάγιο του Τιτανικού και στο κομμάτι εκείνο που –υποτίθεται πως– έπαιζε η ορχήστρα τη στιγμή που το υπερωκεάνειο βυθιζόταν. Από ένα swing θέμα με be-bop περάσματα, η σκυτάλη πέρασε κατόπιν στο Baby Trio και ο ήχος πήρε κάτι από Νέα Ορλεάνη, ενώ το drum σόλο του Βασίλη Ποδαρά δικαιολόγησε και τον τίτλο του κομματιού: οι μπαγκέτες του έδιναν την αίσθηση πως «έπλεαν» πάνω στα τύμπανα. Ακολούθησε φόρος τιμής στον ξεχασμένο Billy Strayhorn, έναν μεγάλο συνθέτη ο οποίος ζούσε στη σκιά του Duke Ellington: οι μεγαλύτερες συνθέσεις του Strayhorn πέρασαν στην ιστορία –κατά λάθος– σαν συνθέσεις του Δούκα. Μία από αυτές, το "Lotus Blossom", παίχτηκε σε σύμπραξη Trio και Innanen, που ανέδειξαν μια συγκλονιστική μπαλάντα κι έναν εξαιρετικό καμβά για όμορφα σόλο. “We Got Rhythms” για τη συνέχεια, ακόμα μία σύνθεση του Φινλανδού καλεσμένου, με τους ρυθμούς να εναλλάσσονται σαν να ήταν ακόρντα –ευκαιρία για το πιο εντυπωσιακό σόλο του Στουραΐτη αλλά και του Κοντραφούρη.
Κι ενώ η κανονική διάρκεια της συναυλίας είχε περάσει, το Baby Trio και ο «Φινλανδός συμμαθητής» μας έκαναν δύο ακόμα δώρα: “Bemsha Swing” από Τhelonious Monk και “Urban Jazz” από τον ομώνυμο (πρόσφατο) δίσκο για το τέλος, με τον Innanen να απογειώνει το τρίο και να μετατρέπει το υπόγειο groove σε δαιμόνιο beat, αλλά και στο καλύτερο κλείσιμο που θα μπορούσε να έχει αυτή η εξαιρετική βραδιά.
Αναπόφευκτη έπειτα η επιστροφή στις αρχικές σκέψεις: είναι τουλάχιστον άδικο για τον Γιώργο Κοντραφούρη και για το ζωντανό, γεμάτο ενέργεια και συνεχώς εναλλασσόμενο σχήμα του να βρίσκουν υποστήριξη οπουδήποτε αλλού εκτός από τα μικρά λαϊβάδικα –εκεί δηλαδή όπου το Baby Trio γεννήθηκε... Τέλος πάντων, όσο υπάρχει τέτοιο groove («παλμός» είναι η απόδοση του ίδιου του Κοντραφούρη) θα ελπίζουμε!
