Η επανένωση των Last Drive το 2007 έδωσε τη δυνατότητα στη νέα γενιά γκαραζόφιλων και εραστών του ροκ εν ρολ να μπορεί να βλέπει και να ακούει ζωντανά ένα από τα πιο ιστορικά ελληνικά συγκροτήματα αυτής της σκηνής. Η συναυλία όμως της περασμένης Παρασκευής είχε τον χαρακτήρα της συνεύρεσης γενιών σε μια μεγάλη ροκ γιορτή, καθώς οι Last Drive έπαιζαν 27 ακριβώς χρόνια μετά το ξεκίνημα της πρώτης τους περιόδου –στις 23 Δεκέμβρη του 1983, στο κλαμπ Rodeo.
Τη βραδιά άνοιξαν σε εναλλακτικούς ροκ εν ρολ ρυθμούς οι Penny Dreadful. Το σφιχτοδεμένο και ουσιαστικό rhythm section, οι πολύ προσεγμένες κιθάρες και τα καλοδουλεμένα, όμορφα τραγούδια τους –όπως π.χ. το “The Devil In The Attic”– δεν σε άφηναν ασυγκίνητο. Ακολούθησαν οι Dark Rags, με πιο νεανικό garage ήχο, υψηλές ταχύτητες και δυναμική σκηνική παρουσία. Τα δύο συγκροτήματα αποτέλεσαν ιδανικό ζέσταμα για τη φωτιά που επρόκειτο να βάλουν οι Last Drive στο γεμάτο Fuzz την Παρασκευή. Μετά από λίγο ανέβηκαν άλλωστε και οι ίδιοι στη σκηνή και το ροκ εν ρολ πάρτυ άρχισε για τα καλά.
Η ένταση δυνατή –ως όφειλε– και ο ήχος καλός. Τα “A Glass Of Broken Dreams” και “Magdalene” τέθηκαν επί κεφαλής του playlist, το οποίο κάλυψε όλη τη δισκογραφική πορεία του γκρουπ, χωρίς να αφήσει χώρο για παράπονα. Ακούσαμε μάλιστα και τρία ακυκλοφόρητα, νέα τραγούδια, τα οποία συνεχίζουν από εκεί όπου σταμάτησε το Heavy Liquid. Τα παλιά κι αγαπημένα “Blood From A Stone” και “Fleshdriver” αλλά και το πιο πρόσφατο “Get Off My World” ανέβασαν τη θερμοκρασία και έδειξαν πως οι Last Drive είχαν μεγάλα κέφια. Ο κινητικότατος Alex K., με τις αυθόρμητες εκφράσεις του, δεν σταμάτησε να ευχαριστεί όλους όσους έσπευσαν να τους απολαύσουν και, σε αντάλλαγμα, τους χάρισε μοναδικές μπασογραμμές κι αυτό το ερμηνευτικό ύφος που τον κάνει τόσο αυθεντικό.
Κι εκεί που πίστευες πως η βραδιά βρισκόταν στο ζενίθ της, οι Last Drive πάτησαν το γκάζι μέχρι το τέρμα, απογειώνοντας το live και «αναγκάζοντας» τον κόσμο να δημιουργήσει ένα mosh pit μεγάλης ακτίνας, με αφετηρία το κάγκελο του Fuzz. Ο Γιώργος Καρανικόλας, ορεξάτος και ουσιαστικός, όργωνε τη σκηνή ενώ συχνά βρισκόταν με την κιθάρα του φάτσα στην καμπίνα του ενισχυτή, δημιουργώντας πολλαπλές αναδράσεις και φτιάχνοντας έτσι μια ιδανική, γκαραζιάρικη ατμόσφαιρα. Έπαιξε ακόμα και με δοξάρι, το οποίο υποβλήθηκε μάλιστα σε ολική αποτρίχωση! Ακούστηκαν μαζεμένα τα “Ηave Μercy”, “Κillhead Τherapy”, “Αlabama Βlues” (του J. B. Lenoir), “Οverloaded”, “Valley Of Death” και “Baby It 's Real”, ενώ το κοινό επιδιδόταν σε crowd surfing και πολλοί ήταν εκείνοι που προσπάθησαν να ανέβουν στη σκηνή, αποφεύγοντας τους άνδρες της ασφάλειας: ένας μόνο τα κατάφερε και ανταμείφθηκε για την προσπάθειά του αυτή με το χειροκρότημα του κόσμου και με τα χαμόγελα της μπάντας.
Οι Last Drive έδωσαν λοιπόν ένα εκρηκτικό σόου την Παρασκευή στο Fuzz, πλήρες ποσοτικά και ποιοτικά. Κι όμως, δεν ήταν αρκετό! Η πρώτη τους προσπάθεια για καληνύχτα δεν καρποφόρησε κι επέστρεψαν έτσι μετά από απαίτηση του κοινού για να μας καληνυχτίσουν εκ νέου, μετά τα “The Bad Roads” και “Gone Gone Gone”. Όμως ο κόσμος ζητούσε κι άλλο. Στη δεύτερη επιστροφή της μπάντας ακούστηκαν τα “Poison”, “Misirlou” και μία τρίτη καληνύχτα, η οποία έμελλε να είναι και οριστική. Μια βαθιά υπόκλιση (κι ένα μίνι τσάμικο από τον Θάνο Αμοργινό) ανταποδόθηκε από ένα δυνατό και παρατεταμένο χειροκρότημα για αυτήν την πραγματικά πολύ μεγάλη μπάντα.
