Για τους αριθμολόγους, αστρολόγους και λοιπούς παραφιλολόγους, τα τρία εντεκάρια (11.11.11) που έγραψε το ημερολόγιο της περασμένης Παρασκευής έμοιαζαν με την τέλεια ευκαιρία για καταστροφολογίες και για την ανάπτυξη προλήψεων. Με αυτά τα «μαγικά» εντεκάρια φωτογραφήθηκε άλλωστε και ο Λεωνίδας Μπαλάφας για την αφίσα της συναυλίας του στο Fuzz, προκαλώντας μου ρίγη αγωνίας –μήπως, άμα τη εμφανίσει του, επεκτείνει την αλληλουχία του μαγικού αριθμού 11 και στους δείκτες του ρολογιού. «ΕΝΑΡΞΗ: 9.30» έγραφε η αφίσα και, όσο η ώρα περνούσε κι εμείς τον αναμέναμε στη σκηνή του Fuzz, ένιωθα ότι θα το κάνει πράξη, ότι θα εμφανιστεί στις 11 και 11 πρώτα λεπτά μ.μ. Ευτυχώς για όλους μας –ανυπόμονων, εκνευρισμένων, και χαλαρών fan– μπάντα και τραγουδιστής εμφανίστηκαν ως πιστοί οπαδοί του εθνικού κουσουριού της αργοπορίας, στις 10.30 μ.μ.
Με μία ολόκληρη ώρα σε αναμονή βγαίνει ο Μπαλάφας και αλαλάζει ο κόσμος. Και γυρνάς το κεφάλι να δεις τα «τι» και τα «πώς» και βλέπεις μία σάλα γεμάτη κόσμο, ηλικιακά εκεί γύρω στο 20+, να χτυπιέται, να φωνάζει και να επευφημεί τον τραγουδιστή, ο οποίος –τουλάχιστον εκ πρώτης όψεως– διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά ενός ροκ ειδώλου: μακριά μαλλιά, πολλά μούσια, εξαρχειώτικο outfit, με μία κιθάρας ανά χείρας. Ξεκινάει και τα λέει όλα. Ξετινάζει on stage όλα τα τραγούδια που έχει γράψει και πει. Με απίστευτη ενέργεια, απίστευτο κουράγιο, ερμηνευτικό στυλ που θα ζήλευε κάθε παλαίμαχος εγχώριος ροκ σταρ, ο Μπαλάφας κινείται πάνω στη σκηνή με απίστευτη όρεξη. Ο κόσμος από κάτω, αγόρια και κορίτσια, ζητάνε τραγούδια, φωνάζουνε μηνύματα, χορεύουν και κατά βάση βλέπεις στα μάτια τους μια απίστευτη λατρεία για το είδωλό τους.
Ο Μπαλάφας, αυθόρμητα αδιάφορος για τις πράξεις λατρείας προς το πρόσωπό του (και της μπάντας του), οργώνει τη σκηνή του Fuzz χωρίς σταματημό. Ιδρώνει, τραγουδά, πίνει, λέει κάτι χαριτωμενιές, χαιρετά, παίζει κλαρίνο, παίζει κιθάρα και δεν το κουνάει ρούπι από εκεί πάνω για τουλάχιστον τρεις ώρες. Τι ακούστηκε; Όπως προείπα, όλη η δισκογραφία του! Και μπράβο του γιατί με μόλις δυόμισι δίσκους κατάφερε να γεμίσει ένα πρόγραμμα, να λικνίσει με το ίδιο πάθος τα κορμιά των θαμώνων του και να τους βάλει να ψελλίζουν λίγο-πολύ όλα τα στιχάκια του. “Πλάτανος”, “Τρεις Ευχές”, “Ταξίδι Για Να Σε Βρω”, “Αθάνατος”, “Ρημαδιό”, “Μάνα”, το hit ”Πυροσβεστήρας” (όχι, το μαγαζί δεν κέρασε τεκίλες ως είθισται) και άλλα τόσα. Κάπου σφήνα στην προσωπική δισκογραφία του χώρεσαν ένας ροκ Διονυσίου στο “Αργά Είναι Πια Αργά” –σε μια όχι και τόσο επιτυχημένη διασκευή, για τα δικά μου αφτιά τουλάχιστον– το “Αχ Ελλάδα Σ Αγαπώ” στην πιο cool εκδοχή του, και μία Tracy Chapman, κλασική εφηβική ανάμνηση για τους απανταχού τριαντάρηδες.
Δεν το κούνησε ρούπι λοιπόν ο Λεωνίδας Μπαλάφας. Ούτε και χάλασε χατίρι. Είπε και το “Happy Birthday” με τον δικό του τρόπο, σε μία εορτάζουσα με τάσεις λιποθυμίας. Κοινώς έκανε πολλά, αλλά κατά βάση υπηρέτησε με εξαιρετική ενέργεια και αγάπη το τραγούδι του. Μια περσόνα με κλασικό ροκ στυλ προσγειώθηκε στη σκηνή του Fuzz για να πωρώσει και διασκεδάσει την εφηβική νεολαία. Σε αυτήν απευθύνεται, για αυτήν γράφει, αυτήν εκφράζει, σε αυτήν ανήκει. Οι 30+ τα έχετε ξαναδεί. Οι 20 και κάτι τρεχάτε, μπροστά σας θα ξετυλιχθεί μία μορφή άρτι αφιχθείσα από το Woodstock των sixties.
