Headbanging, mosh pits, air guitars και συναυλιακό «ξύλο». Σωστά καταλάβατε, τίποτα από τα παραπάνω δεν έλαβε χώρα στη συναυλία των Πυξ Λαξ το βράδυ της Τετάρτης στο ΟΑΚΑ. Όπως ανέμενε ο καθένας, ήταν μια εμφάνιση γεμάτη κόσμο, στην οποία ακούστηκαν επιτυχίες με τη σέσουλα σε μια κατάσταση οικογενειακή παύλα «αγαπησιάρικη».
Sold Out λοιπόν το ΟΑΚΑ, με τον κόσμο πραγματικά να πλημμυρίζει τόσο τις κερκίδες όσο και τη δύσκολη-να-φισκάρει αρένα. Τα πρόσωπα πάλι κυμαινόντουσαν από αντρόγυνα που περνούσαν τα νεανικά τους χρόνια την περίοδο όταν το συγκρότημα μεσουρανούσε –ορισμένα με τη συνοδεία των στο μεταξύ αποκτηθέντων τέκνων τους– όσο και από πιο σύγχρονα ζευγάρια (ή εν δυνάμει ζευγάρια) που βρέθηκαν εκεί για να τραγουδήσουν για παλιές, τωρινές ή και μελλοντικές αγάπες. «Love is in the air, everywhere I look around» με λίγα λόγια. Όχι πως είναι κακό αυτό, απεναντίας φαίνεται πως σε συνδυασμό με τα τραγούδια των Πυξ Λαξ και με την ιδιαίτερα λογική τιμή εισιτηρίου ήταν η αιτία που τράβηξε μεγάλο μέρος του αθηναϊκού κοινού προς το Ολυμπιακό Στάδιο.
Ξεκίνημα με το “Μοναξιά Μου Όλα” και τον κόσμο να μπαίνει νωρίς-νωρίς στο κλίμα, ενώ η συνέχεια επιφύλασσε τα “Υπάρχουν Χρυσόψαρα Εδώ”, “You Get In Love” και “Πούλα Με”, με την απαραίτητη αφιέρωση στον Μάνο Ξυδούς στο ενδιάμεσο, στη μνήμη του οποίου ήταν άλλωστε αφιερωμένη και η συγκεκριμένη συναυλία. Όπως είπε το συγκρότημα, ήταν επιθυμία δική του η επανένωσή τους οπότε μετά τον αιφνίδιο θάνατό του αισθανθήκανε υποχρεωμένοι να το πράξουν. Εκείνο το σημείο σηματοδότησε και την εμφάνιση των πρώτων καπνογόνων(!) στον χώρο, τα οποία θα βλέπαμε συχνά-πυκνά στο εξής, μέχρι το τέλος της συναυλίας.
Κάπου εκεί μας ανακοινώνουν επίσης το “Senor”, για το οποίο ο Φίλιππος Πλιάτσικας αναφέρει χαρακτηριστικά πως «αρκετοί εδώ, στις πρώτες σειρές, δεν είχαν καν γεννηθεί όταν το γράφαμε το 1996». Το οποίο επιβεβαιώθηκε περίτρανα την αμέσως επόμενη στιγμή, καθώς οι τέσσερις πιτσιρίκες δίπλα μου διαπίστωσαν όλο ενθουσιασμό πως «Ακριβώς τότε γεννηθήκαμεεε!». 2011-1996=Χ<18, οπότε συνεχίζουμε να παρακολουθούμε απερίσπαστοι τη συναυλία... “Τι Είναι Αυτό Που Μας Ενώνει” και “Ανόητες Αγάπες” σκάνε μύτη από τους ενισχυτές, ενώ μετά ακούμε το “Αν Θα Μπορούσα Τον Κόσμο Να Άλλαζα”, από την προσωπική πορεία του Φίλιππου Πλιάτσικα, με την επί σκηνής συνοδεία του MC Yinka να δίνει ξεχωριστή πινελιά στην όλη εμφάνιση. Όπως εξάλλου έκανε και ο Θανάσης Βασιλόπουλος με το κλαρίνο του στο “Λένε Για Μένα”.
Το “Μόνο Για Κείνην Μη Μου Λες” αποτέλεσε το τελευταίο τραγούδι πριν τα φώτα σβήσουν και δούμε τον Μπάμπη Στόκα και τον Φίλιππο Πλιάτσικα να μεταφέρονται σε μια μικρότερη σκηνή, μπροστά από την κεντρική, παρέα με τις κιθάρες τους για ένα ακουστικό section στο οποίο θα ακουγόντουσαν και μεγάλες τους επιτυχίες όπως το “Γιατί” και το “Σ’ Αγαπώ”. Η μετάβαση σε full band mode έγινε με μια πιο ενεργητική και αρκετά αλλαγμένη εκδοχή του “Με Στέλνεις”, ενώ μετά ακούστηκε και το “Οι Παλιές Αγάπες Πάνε Στον Παράδεισο”, στο οποίο επικράτησε ο αναμενόμενος πανζουρλισμός. Εκεί μας είπαν «ένα μεγάλο ευχαριστώ για σήμερα και για όλα αυτά τα χρόνια» και συνέχισαν με το “Μια Συνουσία Μυστική”, όπου όταν ακούστηκε ο στίχος «πετάς τα ρούχα σου ψηλά» έβλεπες εκατοντάδες μπλουζάκια και φουλάρια να εκσφενδονίζονται στον αέρα.
Μέχρι το τέλος θα ακουγόντουσαν ακόμα τα “Έπαψες Αγάπη Να Θυμίζεις”, “Ακόμα Προσπαθώ” και το “Δεν Θα Δακρύσω Πια Για Σένα”, που μας έκανε μάρτυρες 75 χιλιάδων κόσμου να τραγουδάει –δίχως τη συνοδεία μουσικής πια– το ρεφρέν, σε μια ξεχωριστή στιγμή της βραδιάς. Και κάπου εκεί κάθεσαι και σκέφτεσαι πως, πέρα από ενδοιασμούς ή ακόμα και αντιπάθειες απέναντι σε ό,τι κάποιοι βλέπουν στο όνομα Πυξ Λαξ, δεν μπορείς να αμφισβητήσεις αυτή τη μαζικότητα που τα τραγούδια τους διαθέτουν ή το γεγονός πως βρίσκουν απήχηση σε τόσες χιλιάδες κόσμου. Είναι κάτι που αν μη τι άλλο οφείλεις να σεβαστείς.
Θα μπορούσα εδώ να μιλήσω για τα προβλήματα στον ήχο (τα οποία όντως υπήρχανε στην αρχή της συναυλίας), όπως και για την όχι και τόσο ενδιαφέρουσα σκηνική παρουσία των Πυξ Λαξ. Έτσι όμως θα χάναμε το νόημα της συγκεκριμένης βραδιάς: πως είδαμε έναν χώρο σαν το ΟΑΚΑ να γίνεται sold out από μια ελληνική μπάντα, την πλειοψηφία των τραγουδιών της οποίας τραγούδησαν χιλιάδες κόσμου με όλη τους τη δύναμη για τις σχεδόν δυόμισι ώρες της εμφάνισής τους. Άσχετα από ποια μεριά το βλέπεις το ζήτημα, αυτό είναι κάτι που δεν το συναντάς συχνά.
