«Όταν γεράσω σας υπόσχομαι να γράφω ακόμα τραγουδάκια
να ξελογιάζω όλες τις γριές που τώρα είναι κοριτσάκια»*
Αν κάτσεις και το σκεφτείς, στο πρόσωπο του Νίκου Καρβέλα αντανακλώνται κάποιες πολύ συγκεκριμένες τάσεις της ελληνικής μουσικής ανά τις δεκαετίες. Τα αφελή ροκ γκρουπάκια των 1970s, η παρεΐστικη ξεγνοιασιά των 1980s, η πυρετώδης χρηματολαγνεία των 1990s και το αμήχανο «ό,τι να ’ναι» των ’00s. Στον παρανομαστή όμως έμπαινε πάντα αυτό το θείο χάρισμα για τραγούδια που σου κολλούσαν στο μυαλό με την πρώτη ακρόαση και δεν έλεγαν να φύγουν.
Τα τελευταία χρόνια, ο Καρβέλας έχει κόψει τις τηλεοπτικές εμφανίσεις και τα live, δεν σταμάτησε όμως ποτέ να βγάζει δίσκους και, παρ’ όλο που φέτος κλείνει τα 60, συνεχίζει να έχει δυο-τρεις εμπνευσμένες στιγμές σε καθέναν απ’ αυτούς. Έτσι, εφόσον επί πολλά χρόνια βρισκόταν στο πίσω μέρος του λεωφορείου της δημοσιότητας και δεν αναλώθηκε «μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου», πλέον μας κλείνει το μάτι στολισμένος με τις σερπαντίνες του καλτ.
Χλιαρή η προσέλευση στο Gagarin, παρ’ όλ’ αυτά. O Ρακιντζής μπορεί να κατάφερε πέρυσι ένα ιστορικό πλέον sold out εδώ, ο Καρβέλας ωστόσο γέμισε μόλις το μισό μαγαζί. Για τους πολλούς, μια καλοκαιρινή συναυλία σε κλειστό χώρο δεν αποτελεί πόλο έλξης έτσι κι αλλιώς, οπότε μείναμε στους λίγους και φανατικούς. Το live ξεκίνησε με το “Ρομπότ”, λίγο μετά ήρθε το “Βαριέμαι” (αμφότερα μεγάλες στιγμές τις μεταγενέστερης δισκογραφίας του) αλλά και πολλά καινούρια κομμάτια –ενωμένα με περάσματα από τα “Strawberry Fields Forever”, “Jealous Guy” και “Jumpin’ Jack Flash”. Με την ακουστική του κιθάρα κρεμασμένη στον ώμο, ο Καρβέλας χαμογελούσε σαν μικρό παιδί. Γούσταρε που έπαιζε επιτέλους σε ροκ μαγαζί κι ακόμα πιο πολύ γούσταρε που οι αποκάτω ήταν δεκτικοί στα μίνι κηρύγματά του, στα καταθλιπτικά μελοποιημένα ποιήματα και στις διενέξεις του με τους μουσικούς και τους τεχνικούς –καθ’ ότι Καρβέλας χωρίς παρορμητικότητα είναι μισός Καρβέλας. Το κοινό έκανε διαρκώς παραγγελιές, ήξερε όλους τους στίχους κι όταν ο ίδιος ξέχναγε ένα κουπλέ, διάβαζε τα χείλη για να το θυμηθεί. Κατ’ εξαίρεση, όπου τον έπαιρνε, έφτιαχνε νέο κουπλέ επιτόπου.
Το πιο σημαντικό φάουλ της βραδιάς ήταν η επικέντρωση του setlist στη δισκογραφία των τελευταίων ετών: τα μισά σχεδόν τραγούδια προέρχονταν από την τελευταία δωδεκαετία, κάτι που αναπόφευκτα οδήγησε σε πολλές απώλειες αγαπημένων τραγουδιών. Αυτά πονάνε. Ήταν κάπως σαν να βλέπεις τους Stones και να παίζουν μόνο τα καινούργια τους. Η κορύφωση ήρθε έτσι στο τελευταίο μισάωρο, αρχής γενομένης με το αυτοβιογραφικό “Μούρη” και στη συνέχεια με τα καταιγιστικά “Δέσποινα”, “Γιεγιές”, “Θεία Λόλα”, “Εσώρουχα” και “Το Τσιγάρο Ή Εγώ”, σε αυτήν ακριβώς τη σειρά, παρουσία σαξοφωνίστα, με τον Καρβέλα στο πιάνο να δίνει ρέστα. Ένα καμένο rock ’n’ roll σόου παλιάς κοπής, μια υπενθύμιση πως αυτή η μουσική για να γοητεύσει χρειάζεται μόνο αλήθεια και πάθος, για να πούμε και κάτι κοινότοπο. Η μπάντα, όπως μας αποκαλύφθηκε, είχε κάνει μόλις πέντε πρόβες. Αλλά με ηγέτη τον επιβλητικό κιθαρίστα Στέλιο Φράγκο (γνωστό από τις συνεργασίες του με τον Πανούση) κατάφερε να κρατήσει τα πράγματα σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο. Στο τσακ.
Προς το τέλος, μια ελαφρώς ξενέρωτη play-back εκτέλεση του “Καλοκαιρινές Διακοπές”, μια ατυχώς ηλεκτρισμένη βερσιόν του “Βλάκα” και κυρίως η απουσία encore, παρά τις έντονες φωνές, συντέλεσαν σε μια ανώμαλη προσγείωση συγκριτικά με ό,τι προηγήθηκε. Αλλά αυτό ακριβώς είναι ο Καρβέλας: ένας καλλιτέχνης ο οποίος ανέκαθεν θριάμβευε μέσα από συμπεριφορές ανατροπής και πάντα έκανε αυτό που γουστάρει. Χωρίς πολλή σκέψη, χωρίς ιδιαίτερη ωριμότητα, με μόνο όπλο ένα τεράστιο δημιουργικό ταλέντο, το οποίο σου δίνει την αίσθηση πως βγαίνει από μέσα του με τέτοια φόρα, ώστε ούτε ο ίδιος δεν ξέρει πώς να το χειριστεί.
Μισή ώρα μετά το τέλος του live, πόζαρε πολύ φευγαλέα σε κάποιες φωτογραφίες με φαν και στη συνέχεια εθεάθη να βγαίνει από την πίσω πόρτα του Gagarin, φεύγοντας μαζί με την Άννα Βίσση σε εφτάρα BMW. Το σταριλίκι αυτό θα το αποδοκίμαζαν πολλοί ομότεχνοι. Αλλά πόσα σουξέ έχουν γράψει στ’ αλήθεια;
*«Η τρίτη ηλικία» (Τσούζει, 1989)
