Το απρόσμενο χιόνι που έριχνε από το πρωί του Σαββάτου στο κέντρο της Αθήνας, είχε πια σταματήσει προς το βραδάκι. Από ό,τι φαίνεται οι παραστάσεις της Λένας Πλάτωνος με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου για τον Καβάφη στο Παλλάς έφεραν μαζί και τον βαρύ χειμώνα στην πόλη. Αυτό βέβαια δεν εμπόδισε τους Αθηναίους να είναι εκεί, κοντά στην αγαπημένη συνθέτρια.
Όχι, αυτή τη φορά δεν είχαμε να κάνουμε με μία συναυλία-επιστροφή, ένα tribute ή ένα συνολικό αφιέρωμα στην εργογραφία της. Αυτή τη φορά είχαμε να κάνουμε με τα νέα τραγούδια της. Η Πλάτωνος καταπιάνεται με την ποίηση του Καφάβη και παρουσιάζει την πραγματεία της πάνω στον Αλεξανδρινό ποιητή. Ο Δημήτρης Παπαιώαννου έχει στήσει ένα λιτό σκηνικό και ένα μεγάλο video wall. Οι μουσικοί των νέων «πλατωνικών» μικρόκοσμων έχουν πάρει τις θέσεις τους. Για τον ερμηνευτή, τον Γιάννη Παλαμίδα, ο σκηνοθέτης έχει επιλέξει να τον τοποθετήσει λίγο ψηλότερα, πάνω σε ένα βάθρο. Δουλεύει συνειρμός στο μυαλό σου και ο Παλαμίδας μοιάζει κάτι μεταξύ ομιλητή σε διάλεξη και κυβερνητικού εκπροσώπου, που προβαίνει σε δηλώσεις.
Με αστικά στιγμιότυπα, gay hardcore πορνό, παιδικές εμμονές και το νερό σε κυρίαρχο ρόλο, ο Παπαϊωάννου καδράρει τη μελοποιημένη ποίηση του Καβάφη βάζοντας τον θεατή να παρακολουθεί μία ασυνεχή πορεία εικόνων. Η υπερμεγέθης οθόνη επέβαλε μία αισθητική ασπρόμαυρων στιγμιότυπων, δημιουργώντας ένα εξαντλητικό συναισθηματικό φορτίο. Το ιδιαίτερο ηχητικό πλαίσιο στο οποίο επέλεξε να κινηθεί η Πλάτωνος –ηλεκτρονικά απόκοσμο και δραματικό– θεωρώ ότι σου άφηνε πολλά ερωτηματικά για την προσπάθεια της να μην κινηθεί πάνω σε συμβατικές φόρμες. Οι ερμηνείες επίσης του Παλαμίδα πολλές φορές αδυνατούσαν να αποδώσουν με καθαρότητα τον λόγο του ποιητή. Όμως, για άλλη μία φορά, υπήρξε άκρως γοητευτικός μιας και κατάφερε να προσεγγίσει με θεατρικό πάθος τον ρόλο του ερμηνευτή και να συμβάλει με ουσιαστικό τρόπο στο έργο της Πλάτωνος.
Δεν ξέρω να απαντήσω αν τελικά μου άρεσε ή δεν μου άρεσε η παράσταση στο Παλλάς. Όμως έφυγα με πολλές και δυνατές εικόνες από εκεί. Μου έμεινε λ.χ. στο μυαλό ο κουβάς της τσάπας να βουτά με λύσσα στο νερό. Μου έμεινε ο στίχος «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους...» με την τρανσέξουλ μορφή στο video wall να χαμογελά παγωμένα. Μου έμειναν οι τίτλοι του τέλους πάνω από τα κεφάλια του κάθε μουσικού. Μου έμεινε η σιωπή του νερού. Μου έμειναν οι παύσεις ανάμεσα στα τραγούδια. Μου έμεινε η σπιρτάδα της Πλάτωνος, να συνεχίζει να πειραματίζεται μουσικά σαν να είναι ακόμα έφηβη.
