Φωτογραφίες: Αίγλη Δράκου>
Οι Ska Bangies ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 10 και, πριν προλάβουν καν να αγγίξουν κιθάρες, τρομπέτες και μικρόφωνα, τα πιτσιρίκια στις πρώτες σειρές άρχισαν το παραλήρημα! Έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου ότι πρόκειται για πιστούς ακόλουθους του συγκροτήματος ήδη από το Schoolwave και κρίνοντας από τον ενθουσιασμό που ακολούθησε την έναρξη, αλλά και από το γεγονός ότι ήξεραν όλους τους στίχους των καινούργιων τους τραγουδιών κατά λέξη, μάλλον το κέρδισα. Όσο περνούσε η ώρα μου άρεσαν όλο και περισσότερο αυτά τα παιδιά. Όχι επειδή έχουν άμεση επαφή με το κοινό τους –το θεωρώ απολύτως λογικό, αν λάβει κανείς υπόψη το νεαρό της ηλικίας τους. Περισσότερο μου έκανε εντύπωση ότι μιλάμε για άρτιους μουσικούς οι οποίοι όχι μόνο έχουν δέσει απόλυτα μεταξύ τους σαν μπάντα, αλλά και δεν «καπελώνουν» ο ένας τον άλλο. Έχουν βρει τις ισορροπίες και γι’ αυτό έχουν ξεχωρίσει κιόλας, δίνοντας έναν φρέσκο αέρα στην ελληνική σκα σκηνή, που τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει και αναβιώνει. Παρόλο που δεν έμειναν για πολύ στη σκηνή, οι “Μετανάστες”, το “Οικολογικό” μα και το πιο γνωστό τους “Να Το Ξέρεις”, μαζί με διάφορες διασκευές (από τις οποίες, προσωπικά, ξεχώρισα το “What I Got” των Sublime) ήταν ό,τι έπρεπε για ένα καλό ζέσταμα πριν από τους Locomondo. Στη λίγη ώρα που μου είχε μείνει για να παρατηρήσω τη σκηνή πριν ανεβαίνουν οι Ska Bangies, είδα ένα ιδιότυπο θέατρο σκιών, το οποίο μου κίνησε την περιέργεια. Ήταν το γνωστό σεντόνι του Καραγκιόζη, πάνω όμως από αυτό υπήρχε η επιγραφή Namaste (αν δεν κάνω λάθος, κάποιος χαιρετισμός στα Σανσκριτικά). Ανάμεσα στα δύο συγκροτήματα, λοιπόν, είδαμε και μια μίνι παράσταση, όπου ο γνωστός λαϊκός χαρακτήρας σχολίασε τα τεκταινόμενα της χώρας μας και φυσικά προλόγισε τους Locomondo! Τίποτα δεν σταματούσε πια το συγκεντρωμένο κοινό, ήδη συντονισμένο σε ρυθμούς πάρτυ. Οι Locomondo αρκέστηκαν στο να κάνουν ό,τι ξέρουν καλύτερα και ξεσήκωσαν τους περίπου 5000 θαμώνες σε χρόνο dt με τα γνωστότερά τους κομμάτια, ανάκατα από τους τρεις στούντιο δίσκους, το soundtrack της ταινίας Γαμήλιο Πάρτυ και το πρόσφατο live τους: “Μαγικό Χαλί”, “Σε Είδα”, “Δεν Κάνει Κρύο Στην Ελλάδα”, “Τρέντυ Λίτσα”, “Me Wanna Dance” και η playlist δεν είχε τελειωμό! Δεν έλειψαν, βέβαια, και οι γνωστές διασκευές που συνηθίζουν να συμπεριλαμβάνουν στα προγράμματά τους, όπως η “Φραγκοσυριανή”, το “Καραπιπερίμ”, το “L’ Ombelico Del Mondo” και το “Red Red Wine” –ένα από τα κομμάτια-διαλείμματα από τον ξέφρενο χορό, για να αντέξουν μουσικοί και κοινό μέχρι το τέλος. Όπως αναμενόταν, ο κόσμος ξεσπάθωσε στο “Brain Control”, αλλά και στο «πειραγμένο» “Πίνω Μπάφους Και Παίζω Pro” –με μια 1980s αναφορά στην Αλέξια και στο “Τα Κορίτσια Ξενυχτάνε”! Εντελώς αβίαστα πέρασαν σχεδόν 2,5 ώρες και η συναυλία έκλεισε με μια παραγγελιά, τον “Βασιλιά Του Αυγούστου”, αλλά και με τον πάντα συγκινητικό “Γλάρο” και το καινούργιο –στα χνάρια του προηγούμενου– “Χέρια Σαν Κι Αυτά” στο encore. Μοναδικά μελανά σημεία της βραδιάς ήταν η σκόνη του Θεάτρου Πέτρας και μια κροτίδα η οποία εκτοξεύθηκε από τις κερκίδες στο κοινό, ευτυχώς χωρίς να προκληθεί κανένας τραυματισμός. Ξεχάστηκε γρήγορα, πάντως, και η υπόλοιπη βραδιά κύλησε ομαλά. Γλυκύτατη λοιπόν η γεύση από το live των Locomondo με τους Ska Bangies στην Πέτρα, όχι μόνο επειδή αποτέλεσε μια μικρή όαση στην έρημο της εξεταστικής, αλλά και επειδή μου υπενθύμισε ότι και η ελληνική μουσική σκηνή έχει τα διαμαντάκια της. Όσες συναυλίες μεγάλων, ξένων καλλιτεχνών κι αν παρακολουθήσουμε κι αυτό το καλοκαίρι, ας μην ξεχάσουμε να στηρίξουμε και τους εγχώριους δημιουργούς. Αν μη τι άλλο, βρίσκονται κάποιοι ανάμεσά τους που το αξίζουν!
Την αμαρτία μου –δεν θα ντραπώ– θα την πω. Περίμενα να τελειώσει ο ημιτελικός του Roland Garros για να φύγω για το Θέατρο Πέτρας και, μην έχοντας υπολογίσει τον αστάθμητο παράγοντα «μποτιλιάρισμα στη Θηβών», ήμουν σίγουρη ότι κάτι θα χάσω από την αρχή του live των Locomondo και των Ska Bangies. Φτάνοντας, όμως, στα κορφοβούνια της Πετρούπολης (γύρω στις 10 παρά, ενώ η ανακοινωμένη ώρα έναρξης ήταν 9), διαπίστωσα ότι η νύχτα προβλεπόταν μακρά –μιας και η ουρά στα εκδοτήρια ξεπερνούσε κάθε μου προσδοκία. Εντάξει, είχα ξαναδεί μεγάλο πλήθος κόσμου να λικνίζεται στους ρέγγε/σκα ρυθμούς των Locomondo, αλλά ήταν στο Rockwave, πριν τον Manu Chao! Δεν είχα φανταστεί ότι το αμιγές κοινό τους ήταν τέτοιο. Μπαίνοντας λοιπόν στο Θέατρο Πέτρας, αντίκρισα τις κατάμεστες κερκίδες αλλά και τη γεμάτη αρένα και έπιασα αμέσως αυτήν την ανυπομονησία του κοινού να ξεκινήσει η συναυλία, ώστε να ξεκινήσει μαζί και ο ατελείωτος χορός –η ψύχρα της περασμένης Παρασκευής, άλλωστε, σε μια φαινομενικά καλοκαιρινή νύχτα, ήταν ο καλύτερος σύμμαχος για κάτι τέτοιο.
