Με την Αθήνα καζάνι που βράζει και με τα πρωτοφανή γεγονότα της προηγούμενης ημέρας να επισκιάζουν οτιδήποτε συνέβαινε στην πόλη, το τελευταίο που θα ήθελες ίσως να κάνεις ήταν να βρεθείς σε μία συναυλία των (υπερ)ευαίσθητων ποπροκάδων Rosebleed, και μάλιστα πολύ κοντά στο επίκεντρο των αναταραχών. Φτάνοντας πάντως στο Κύτταρο στις 21:30, υπήρχε άπλετος χρόνος για να ηρεμήσει το κεφάλι σου από όσα διαδραματίστηκαν και δυστυχώς τείνουν πλέον να γίνουν καθημερινότητα στην πρωτεύουσα. Στα ηχεία η διακριτική, ελλειπτική ambient του Aphex Twin πρόσφερε ιδανική συντροφιά για περισυλλογή, αν και ακουγόταν εντελώς αταίριαστη για το συγκεκριμένο live. Παρά τα τελευταία συμβάντα και την επιλογή της Πέμπτης για τη συναυλία, η απτόητη πιτσιρικαρία –στην πλειοψηφία της παιδιά 15-20 ετών– ήρθε να παρακολουθήσει ζωντανά την αγαπημένη της μπάντα. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα είχαν κουβαληθεί και οι δύστυχοι γονείς-συνοδοί. Το βασικό επομένως χαρακτηριστικό στο Κύτταρο ήταν το οικογενειακό κλίμα, αφού ανάμεσα στο κοινό βρισκόντουσαν αρκετοί φίλοι και πρώην συμμαθητές των Rosebleed, διάφορες σχολικές μπάντες με παρόμοιες φιλοδοξίες, ακόμα και οι γονείς της πρώτης μπάντας που ξεχώρισε από το Schoolwave, κερδίζοντας δισκογραφικό συμβόλαιο με μια πολυεθνική.
Οι Rosebleed εμφανίστηκαν επί σκηνής λίγα λεπτά πριν τις 23:00 και για 80 περίπου λεπτά παρουσίασαν με τον δικό τους τρόπο τραγούδια από τον πρόσφατο δίσκο τους White Balloons, αλλά και φρέσκα κομμάτια από την επερχόμενη δισκογραφική τους δουλειά. Ξεχώρισαν τα “Bingo”, “Sun Is Blowing Up (Sailor’s Song)”, “This One Is From The Children” και “No Future” και φυσικά τα γνώριμα “I Want To Have It All” και “Until Next Time”, ενώ από το νέο τους υλικό διακρίθηκε το “Anarchy”. Στο πρώτο μισάωρο δεν βοήθησε καθόλου ο μέτριος ήχος, στη συνέχεια όμως η κατάσταση βελτιώθηκε αισθητά. Αν και οι Rosebleed παρουσίασαν ένα στατικό και σε στιγμές άνευρο σετ, εντούτοις το κοινό έδειχνε να ταυτίζεται με στίχους και μελωδίες και ν’ απολαμβάνει κάθε στιγμή της συναυλίας, ιδιαιτέρως τα τραγούδια που γνώριζε από το ντεμπούτο τους.
Πέρα λοιπόν από τις τεχνικές λεπτομέρειες και τις μουσικοκριτικές, εκείνο που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι δεν υπάρχει πιο αισιόδοξο σημάδι από το να βλέπεις μία τόσο νέα –και εξελίξιμη, ενδεχομένως– μπάντα να μαζεύει ένα φανατικό κοινό από εφήβους μια Πέμπτη βράδυ, σε ένα «βομβαρδισμένο» τοπίο κουρασμένο από τις ΔΝΤ εξελίξεις. Παρατήρησα επίσης τους γονείς των παιδιών να τα θαυμάζουν επί σκηνής συγκινημένοι. Στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν είναι προτιμότερο να γράφεις αγγλόφωνες πλην εύπεπτες μελωδίες και να γεμίζεις ιστορικούς χώρους, απ’ το να τρέχεις στα ελληνάδικα, λικνιζόμενος με φθηνιάρικα ακούσματα;
