Φωτογραφίες: (επίσης) Βύρων Κριτζάς
>
Για τον Σταυρό του Νότου, η φετινή χειμερινή περίοδος –που οδεύει στο τέλος της– σηματοδοτήθηκε από ένα ξαφνικό φλερτ με νέα αγγλόφωνα σχήματα. Κάποιες βραδιές πήγαν «αρκετά καλά», άλλες «όχι και τόσο». Οι Χειμερινοί Κολυμβητές όμως είναι ένα σίγουρο χαρτί. Γιατί το αυθεντικό πάντα αναγνωρίζεται και επιβραβεύεται αρκούντως ώστε να συνεχίσει να υφίσταται.
Σάββατο βράδυ στον Νέο Κόσμο, ο Αργύρης Μπακιρτζής ανεβαίνει στη σκηνή αρκετά αργά, γύρω στις έντεκα και μισή. Οι υπόλοιποι Κολυμβητές βρίσκονται ακόμα στα «αποδυτήρια» κι εκείνος βγάζει από την τσέπη το κινητό για να τους ειδοποιήσει να φορέσουν τα μαγιό και να ανέβουν. Αρχίζουν με κομμάτια από τον πρώτο τους ομώνυμο δίσκο και συνεχίζουν με τα highlights από τους Δακοκτόνους. Την τιμητική του έχει φυσικά το πολύ καλό τελευταίο άλμπουμ 23 Κόκκινα Φώτα, με μικρά αριστουργήματα όπως το “Κάποιος Να Με Προσέχει”, που θίγει την απόγνωση ενός μεσήλικα προς τη σύζυγό του, το “Φάρμακο” (γραμμένο για ένα γεωπονικό προϊόν) και ο “Καφές”, ένα χιουμοριστικό στιχούργημα του υπερεκατονταετή Σταύρου Καραμανιώλα, (στο εσώφυλλο του CD ποζάρει με καπελάκι Calvin Klein!). Η «χύμα» αίσθηση που επικρατεί στη σκηνή και καταλήγει στον κόσμο, έχει σαν βάση της το άψογο δέσιμο των μουσικών. Ο Μιχάλης Σιγανίδης χτυπά δαιμόνια το κοντραμπάσο του καθοδηγώντας τους υπόλοιπους σε στυλ μαέστρου, ενώ ο Κώστας Σιδέρης είναι η ήρεμη δύναμη. Συνολικά εφτά οργανοπαίχτες, μια μουσική κομπανία η οποία πατάει στην ελληνική λαϊκή παράδοση, χωρίς να διστάσει να περπατήσει και σε πειραματικούς ή ανορθόδοξους δρόμους.
Πριν από κάθε τραγούδι, ο Μπακιρτζής λέει τις ιστορίες του με το μοναδικό ύφος και την ιδιαίτερη, «υψηλών συχνοτήτων» φωνή του. Οι μυημένοι το διασκεδάζουν. Οι καινούργιοι παραξενεύονται. Κάποιοι εκπλήσσονται θετικά, άλλοι πάλι δυσανασχετούν, ιδίως όταν οι αφηγήσεις ξεπερνούν τα τρία λεπτά. Γι’ αυτό και στο διάλλειμα σημειώνονται και αποχωρήσεις. Υπάρχει όμως κάτι το αυθεντικό εδώ, μια εστίαση σε λεπτομέρειες και περιγραφές που σε πρώτη ακρόαση φαντάζουν ασήμαντες, αλλά τελικά αναδύουν μέσα από το παράδοξο και το υπερβολικό την κουλτούρα του τόπου μας. Πέφτει επίσης πολύ γέλιο. Όχι από υποχρέωση προς τον καλλιτέχνη, αλλά από την ιδιαιτερότητα ενός ανθρώπου ο οποίος δεν γεννήθηκε frontman κι όμως κατάφερε να γίνει, χωρίς να αντιγράφει κανέναν. Οι εξηντάρηδες των μπροστά τραπεζιών νιώθουν μάλλον σαν να ακούν έναν παλιό συμμαθητή τους και οι εικοσάρηδες τον φίλο που οι γονείς τους δεν έφεραν ποτέ στο σπίτι. Έναν κύριο γοητευτικό μέσα στη (φαινομενική) αφέλειά του.
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος οι Χειμερινοί Κολυμβητές δείχνουν πως αποτελούν ένα από τα πιο διαχρονικά εγχώρια σχήματα. Ο τελευταίος τους δίσκος πιστοποιεί πως συνεχίζουν να έχουν ενδιαφέρον δημιουργικά και οι εμφανίσεις τους είναι η απόδειξη ότι διατηρούν το κέφι τους. Δεν θα τους δείτε στο Παλλάς ή στο Ηρώδειο. Εξακολουθούν να επιλέγουν τους κλειστούς ζεστούς χώρους, γιατί δεν διψούν για περαιτέρω αναγνώριση και τιμές. Δεν έχουν καν σουξέ, με εξαίρεση ίσως το “Πολλαπλό Σου Είδωλο”. Κι όμως συνεχίζουν να υπάρχουν και να θριαμβεύουν μέσα στο μικρό προσωπικό τους σύμπαν.
