Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού>
Μετά το περσινό sold out με ειδικούς προσκεκλημένους τη σχολική χορωδία του Saint Catherine’s British School, οι Modrec επέστρεψαν για ακόμα μία φορά στην κεντρική σκηνή του Σταυρού Του Νότου, στα πλαίσια της παρουσίασης του νέου τους δίσκου Mascaraddiction, ο οποίος κυκλοφορεί από την πατρινή Inner Ear.
Παρά την ενημέρωση της τελευταίας στιγμής ότι το support σχήμα θα ξεκινούσε την εμφάνισή του στις 21:50 ακριβώς, λόγω της απεργίας των ταξί, οι Nefeli Walking Undercover ξεκίνησαν τελικώς 20 λεπτά αργότερα στον φιλόξενο και σχεδόν κατάμεστο Σταυρό Του Νότου. Το πενταμελές σχήμα της μικρής –ηλικιακά– Νεφέλης παρουσίασε ένα όμορφο αμάλγαμα ακουστικής φολκ και ελαφρώς ψυχεδελικής μουσικής στο 25λεπτο σετ του, αποπνέοντας έντονα στοιχεία του λεγόμενου «έντεχνου», βασισμένα στα φωνητικά, στο πιάνο, στο βιολί και στα κρουστά. Μια ενδιαφέρουσα μεν εμφάνιση, σε αναντιστοιχία δε με τον ηλεκτρικό παροξυσμό των Modrec που θα επακολουθούσε. Πιθανότατα το αποτέλεσμα θα φάνταζε ιδανικότερο σε μία μικρότερη σκηνή, ιδίως εάν το γκρουπ πλαισίωνε κάποιον καλλιτέχνη του έντεχνου ρεπερτορίου. Έστω και έτσι, το κοινό έδειξε ν’ αποδέχεται και ν’ αγκαλιάζει αυτήν τη διαφορετική μουσική πρόταση. Από τα τέσσερα τραγούδια που παρουσίασαν περισσότερο ξεχώρισε το “Spedale”, μία 9λεπτη ονειρική κυκλική μελωδία, η οποία υπνώτιζε με τα ξωτικίστικα φωνητικά και τα καταπληκτικά κρουστά.
Μισή ώρα μετά τους Nefeli Walking Undercover, και ώρα περίπου 23:00, ανεβαίνουν στο πάλκο οι εμφανώς ευδιάθετοι Modrec. Χωρίς πολλά λόγια, αρχίζουν δυναμικά την εμφάνισή τους με το “Refri”, με τους Γιώργο και Λάμπη να δίνουν το έναυσμα για ένα εκρηκτικό 70λεπτο. Από την άλλη, ο καινούργιος drummer Σεραφείμ Γιαννακόπουλος χτυπούσε με μανία τα τύμπανα και τα πιατίνια του, ενώ έδειχνε απόλυτα δεμένος με το υπόλοιπο συγκρότημα. Αμέσως μετά ακολούθησε μία ισχυρή τετράδα από τον νέο, δεύτερο δίσκο του σχήματος, με εμβόλιμο το “Refraction” από το Art Naive (“Hunter Without Nails”, “You= Their Schizophrenic Art”, “Mascaraddiction” και “Safe”). Με την οποία και απέδειξαν ότι παραμένουν πιστοί στον σκληρό post-punk ήχο που τους καθιέρωσε από την πρώτη στιγμή, φλερτάροντας μάλιστα –σε σημεία– ακόμα και με το hardcore. Απόλυτα συγκεντρωμένοι καθ’ όλη τη διάρκεια του live, οι Modrec απέδωσαν άψογα τις συνθέσεις τους, με άσβεστο πάθος, σαν να έπαιζαν για τελευταία φορά. Και το θερμό χειροκρότημα του κοινού τους αποζημίωσε με το παραπάνω, αφού εκείνο έδειχνε ότι ζούσε την κάθε στιγμή της συναυλίας.
Αυτό που μου έκανε προσωπικά τη μεγαλύτερη εντύπωση, πέραν της εξαιρετικής εμφάνισης των Modrec με ξένα ποιοτικά στάνταρ, ήταν η αφοσίωση και αυτοσυγκέντρωση του σχήματος στη μεγαλύτερη διάρκεια της ζωντανής τους εμφάνισης. Βρισκόμενος σε απόσταση αναπνοής από τη σκηνή, μπορούσα να πιάσω ακόμα και το τελευταίο βλέμμα ή νόημα ανάμεσά τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αφοσίωσής τους παρακολουθήσαμε όταν ένας παροιμιωδώς μεθυσμένος τύπος, ο οποίος πολλές φορές φώναζε και τους επευφημούσε σθεναρά, αγρίεψε προς το τέλος της εμφάνισης και προσπάθησε ν’ αρπάξει την κιθάρα του Λάμπη, καθώς εκείνος βρισκόταν σκυμμένος στα distortion πετάλια. Ε, λοιπόν ο Λάμπης ήταν τόσο απορροφημένος, ώστε δεν κατάλαβε τίποτα –παρομοίως και η υπόλοιπη μπάντα.
Για να μην μακρηγορώ, τα συμπεράσματα από τη ζωντανή εμφάνιση των Modrec στον Σταυρό Του Νότου είναι τα παρακάτω:
- *Οι Modrec είναι μία από τις δυνατότερες αγγλόφωνες μπάντες της εγχώριας σκηνής. Κατέχουν τεράστια αποθέματα ηλεκτρικής έντασης και πάθους και αποδεικνύονται απόλυτα πιστοί και αφοσιωμένοι σε αυτό που υπηρετούν. - *Το Mascaraddiction αποτελεί άξιο διάδοχο του Art Naive, όπως πιστοποιήσαμε ακούγοντας οκτώ από τα δέκα τραγούδια του νέου τους άλμπουμ. - *Το μεράκι και το πάθος αποτελούν μονόδρομο για την επιτυχία ενός σχήματος, ειδικά αυτής της μουσικής κατεύθυνσης, τόσο εντός, όσο εκτός των πυλών. Οι Modrec δείχνουν ότι διαθέτουν μπόλικο και από τα δύο. Υ.Γ.: Τελικά, δεν το προλάβαμε το τελευταίο δρομολόγιο του μετρό προς Άγιο Αντώνιο, αλλά χαλάλι.
