Φωτογραφίες: (επίσης ο...) Σταμάτης Λεόντιος
Είναι δύσκολοι καιροί για τους Δον Κιχώτες του τραγουδιού – και εδώ που τα λέμε δεν θυμάμαι πότε ήταν εύκολοι. Μου κάνουν εντύπωση οι καλλιτέχνες που, αγνοώντας οποιαδήποτε διαδικασία διαφήμισης και promotion, παίρνουν την κιθάρα τους, και απλώς κάνουν ό,τι λέει η ψυχή τους: τραγουδούν. Η Κατερίνα Κυρμιζή είναι μία τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση παρέα με τον Νίκο Γρηγοριάδη (σύντροφός της και στη ζωή) και τους μουσικούς της, ανέβηκε για μία τελευταία παράσταση στο ζεστό stage του Τσάι Στη Σαχάρα.
Χαμηλός φωτισμός, παρεΐστικη ατμόσφαιρα και οι μουσικοί ανεβαίνουν στη σκηνή. Το ρεπερτόριο αντλείται από τους προσωπικούς δίσκους του καλλιτεχνικού ζευγαριού και, κάπως έτσι, ακούγονται από τα παλιά το “Παιδί Με Την Κεραία”, το “Στην Πίσω Τσέπη του Μπλουτζίν”, το “Νυχτερινό” αλλά και πολλά τραγούδια από την πρόσφατη δισκογραφική τους δουλειά Είναι Εδώ: το ραδιοφωνικό hit “Aν Δε Μ Αγαπάς”, το “Σαν Το Κεράσι”, το “Για Σένα” κ.α. Δεν μένω όμως σε αυτά. Μένω στα τραγούδια εκείνα που προσεγγίζει η Κυρμιζή με τον δικό της προσωπικό τρόπο. Είτε μόνη της με μία κιθάρα, είτε με όλη τη μπάντα απαρτία, ερμηνεύει τραγούδια τα οποία αγαπά και θέλει να τα περάσει στον κόσμο, έτσι όπως τα φαντάζεται η ίδια. Κάνει ένα πέρασμα από τις μουσικές των Beatles, του Bob Dylan, του Μάνου Χατζιδάκι, και φτάνει μέχρι την KT Tunstall, τη Bjork και τον Kurt Weill. Από τις μαγικότερες ερμηνείες της που – ασυζητητί – μας καθήλωσε όλους από κάτω, στάθηκε αυτή στο τραγούδι του Leonard Cohen, “Hallelujah”.
Τη συναυλία της Κυρμιζή και του Γρηγοριάδη στο Τσάι Στη Σαχάρα θα τη χαρακτήριζα ως μία πράξη ανατρεπτική, η οποία πηγάζει κυρίως μέσα από την απλότητα των επιλογών του καλλιτεχνικού ζευγαριού. Σε μια κρίσιμη μουσική σεζόν, τα παιδιά κινούνται μέσα από τα κεκτημένα τους και αποδίδουν στο έπακρο αυτήν τη σοβαρή ελαφρότητα της τέχνης τους. Βλέποντας όμως την Κυρμιζή να μην μπορεί να βγάλει όλη την ενέργειά της, λόγω του λιγοστού χώρου που της έχει δοθεί επί σκηνής, νιώθω ότι ήρθε η ώρα να αποφασίσει να κάνει ένα βήμα παραπέρα. Και κλείνω με αυτό, γιατί φαίνεται ότι πρόκειται για μία ερμηνεύτρια που μπορεί να διαχειριστεί μεγαλύτερες και πολυπλοκότερες μουσικές παραστάσεις απ’ όσες μπορεί να φιλοξενήσει μια μικρή, σχεδόν ερασιτεχνική, σκηνή.
