Φωτογραφίες: (επίσης ο) Σταμάτης Λεόντιος
Στου Γκύζη, μια περιοχή που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τη γοητευτική γκριζίλα της Κυψέλης, σε μία από τις πολλές ανηφόρες της περιοχής (άραγε πόσες να ’ναι οι κατηφόρες;), είναι σκαρφαλωμένος ο μουσικός χώρος Μετρό. Εκεί ο Φοίβος Δεληβοριάς παρουσιάζει τη φετινή μουσική του παράσταση, η οποία απέχει απειροελάχιστα από τον όρο υπερπαραγωγή (κρατήστε το αυτό για τέλος). Αγκαζέ με τη μπάντα του, φτιάχνει ένα πρόγραμμα με τον τρόπο που ξέρει μόνο αυτός. Επί δύο ώρες και κάτι, κατάφερε να με κάνει να νιώσω ότι βρίσκομαι κάπου μακριά από τη μίζερη πραγματικότητα των τελευταίων ημερών της χώρας. Σε ένα υπόγειο π.χ. μπαράκι μιας ευρωπαϊκής φανταστικής κωμόπολης, όπου μπροστά μου σολάρει ένας ευφάνταστος καλλιτέχνης, κι απορώ πώς και δεν τον έχουν ανακαλύψει ακόμα παραγωγοί και μάνατζερ.
Πίσω στην πραγματικότητα, ο καταξιωμένος και αναγνωρισμένος τραγουδοποιός των 1990s επί της all time classic σκηνής του Μετρό αποδεικνύεται ακόμα περισσότερο παιχνιδιάρης, ευρηματικός, δημιουργικός και πλακατζής. Mε λιγότερα κιλά, επιμελημένη αξυρισιά και λίγες παραπάνω άσπρες τρίχες επί της κεφαλής δείχνει ότι άλλαξε (ή μεγάλωσε). Μάλλον δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Άλλωστε, η χαβαλετζίδικη γραβάτα του, τυλιγμένη αμήχανα γύρω από τον λαιμό του, προδίδει έναν μικρό παλιάτσο, ατακαδόρο και έτοιμο για ένα απολαυστικό σόου. Μεγαλουργεί ο Φοίβος φέτος, όχι γιατί ξαφνικά ξύπνησε μέσα του το τέρας της επιτυχίας, αλλά γιατί, με συγκεκριμένες και πρωτότυπες επιλογές, σε κάνει να παραδεχτείς ότι ξέρει να στήνει καλές παραστάσεις.
Επιλογή πρώτη αποτελεί η ίδια η μπάντα, αποτελούμενη από την πολυπληθή ομάδα των εξής…δύο! Ο Σταμάτης Σταματάκης με το κοντραμπάσο του, και ο Γιώργος Κατσάνος, με μία ατελείωτη σειρά από άγνωστα στο ευρύ κοινό μουσικά όργανα, ενορχηστρώνουν παλιά αλλά και ολοκαίνουργια τραγούδια. Το τεράστιο κοντραμπάσο του Σταματάκη κρατάει το τέμπο, ενώ οι ήχοι του βιμπραντονεόν, του hang, της καλίμπα, του μουσικού πριονιού (πώς;) και του θριλερικού theremin, μέσα από τα χέρια του «μάγου» Κατσάνου, δίνουν νέα πνοή στα αγαπημένα τραγούδια του Φοίβου. Επιλογή δεύτερη, η φωνή της Ρένας Μόρφη. Με έναν απροσδιόριστο ρυθμό να ταλανίζει τον κορμί της, χτίζει μία περσόνα, κάτι μεταξύ Λολίτας-καρτούν και αθώας Twiggy, η οποία έρχεται και δένει απόλυτα με το καρτουνίστικο και χιουμοριστικό ύφος που επιδιώκει ο Δεληβοριάς στις παραστάσεις του. Επιλογή τρίτη, να συστηθούν τα νέα τραγούδια του. Ο τραγουδοποιός καταφέρνει να τα εντάξει δεξιοτεχνικά στο πρόγραμμα και να τα καταστήσει αναπόσπαστο και βασικό κορμό της παράστασης. Κάπως έτσι οι καινούργιοι ήρωες των τραγουδιών του μπλέκονται με τη “Γυναίκα Του Πατώκου”, με τον “Σκύλο Από Το Κολωνάκι”, με “Αυτήν Που Περνάει” και με άλλους, πολλούς, παλιούς και γνώριμους πρωταγωνιστές των δεληβορικών ιστοριών. Σφήνες σε όλα αυτά ακούγονται το “Υπάρχω” του Καζαντζίδη, το “Κοπερτί” της Πλάτωνος, τα “Ήρεμα Βράδια” της Αρλέτας, ο “Γλάρος” του Χατζιδάκι και μία απολαυστική, μεταφρασμένη στα ελληνικά, διασκευή του “Sex Bomb” του Tom Jones.
Ο Φοίβος Δεληβοριάς παλεύει με το τέρας της λιτότητας και φτιάχνει μία παράσταση που θεωρώ ότι είναι από τις καλύτερες της χρονιάς. Διαλαλεί ότι η Big Band είναι μία υπερπαραγωγή και, πιστέψτε με, μετά το τέλος της παράστασης σε έχει πείσει (ναι, τίποτα από όλα αυτά που έγραφε το δελτίο τύπου δεν ήταν υπερβολικό). Μέσα σε όλα, σε έχει βάλει και στην πρίζα να αναμένεις τα καινούργια του τραγούδια. Ωραία πράγματα…
