Φωτογραφίες: Δάφνη Ανέστη
Καινούργιο κεφάλαιο στο παραμύθι των Dirty Granny Tales, που μας έχουν τραβήξει την προσοχή τα τελευταία δύο χρόνια με την ιδιαιτερότητα τους και το μεγαλεπήβολο project τους, στο οποίο θέλουν να συνδυάσουν διάφορες τέχνες για να διηγηθούν ένα παραμύθι σε συνέχειες. Τώρα φτάσαμε στο τρίτο μέρος, έχοντας ήδη οικειοποιηθεί την φιγούρα της Didi, του γιου της και του εγκλωβισμένου παραμυθά.
Αυτή τη φορά η παράσταση λαμβάνει χώρα σε καινούργιο και πιο μεγάλο θέατρο (η περσινή παράσταση είχε ανέβει στις Ροές) και φέρει τον τίτλο Jealous. Δεν θα πω πολλά πράγματα για την πλοκή και την εξέλιξη της ιστορίας, μιας και έχετε ακόμα μια εβδομάδα για να πάτε να τους δείτε κι εσείς (η παράσταση κατεβαίνει στις 14 Μαρτίου) και δεν υπάρχει λόγος να σας χαλάσω την εμπειρία. Άλλωστε είναι πιο χρήσιμο να διαπιστωθεί και να σχολιασθεί η πρόοδος ή μη της μουσικό-θεατρικής ομάδας, μιας και στο περσινό review είχα εκφράσει αρκετές «απορίες» (δες και εδώ http://www.avopolis.gr/greek/live/default.asp?ID=271).
Αρχικά, άλλαξε το line-up της μπάντας και το τσέλο αντικαταστάθηκε από πιάνο, ενώ αφαιρέθηκε και η δεύτερη ακουστική κιθάρα. Το πρόσημο είναι θετικό, για δύο λόγους. Πρώτον, τα μέρη του πιάνου έχουν συνδυαστεί αρμονικά με τον πρωταγωνιστικό ρόλο της πρώτης κιθάρας (παραπάνω από επαρκούς, οπότε η ύπαρξη της δεύτερης φάνταζε εξαρχής ως πλεονασμός) και δεύτερον η μουσικός η οποία έχει αναλάβει το πιάνο, πέρα από το γεγονός ότι είναι θαυμάσια παίχτρια, με τα δεύτερα φωνητικά της έδωσε κάτι παραπάνω στα τραγούδια των Dirty Granny Tales, γεγονός που ομολογώ δεν είχα παρατηρήσει ότι χρειαζόταν τόσο πολύ.
Από την άλλη – προς μεγάλη μου απογοήτευση – οπισθοχώρησαν τα animations και χρονικά αλλά και σε επίπεδο σημαντικότητας στη διαδρομή της παράστασης. Ουσιαστικά αχρηστεύοντας, έτσι, την ύπαρξη του καλαίσθητου video wall αφού η χρήση του για την εμφάνιση κάποιων προτάσεων, με σκοπό βοηθήματος στην παρακολούθηση της εξέλιξης της ιστορίας, εξαρχής δεν με καλύπτει. Συνεχίζοντας, οι μαριονέτες και η κινησιολογία του συγκροτήματος είναι αρκετά δουλεμένη και ίσως θα έπρεπε λοιπόν να τις εκμεταλλευτούν περισσότερο. Αν κοιτάξατε το περσινό κείμενο θα διαβάσατε ότι το χορογραφικό κομμάτι υστερούσε περισσότερο απ’ όλα, κάτι που διορθώθηκε ξεκάθαρα φέτος. Η χορεύτρια στο σόλο όπου υποδυόταν την μαριονέτα αποδείχθηκε εξαιρετική και επαγγελματικά συγχρονισμένη, έστω κι αν, συνολικά, ήταν πιο πολύπλοκη απ’ ότι χρειαζόταν. Μεγάλη πρόοδος πάντως.
Τελειώνοντας, οι Dirty Granny Tales φρόντισαν να συμπεριληφθεί και η DVD έκδοση της περσινής τους παράστασης στον νέο τους δίσκο (που περιέχει τη μουσική του Didi’s Son), δίνοντας την ευκαιρία να δει περισσότερος κόσμος την ιδιαιτερότητά τους. Δεν έχω προλάβει να το δω ακόμη για να εκφέρω άποψη, αλλά ήταν απαραίτητο και σωστά νομίζω έγινε. Η σούμα λέει ότι υπάρχει ακόμα έμπνευση σε ό,τι κάνουν και δικαιωματικά έχουν λοιπόν κερδίσει μεγαλύτερη προβολή από αυτή που αρχικά φανταζόμουν ότι τους αντιστοιχεί. Απόδειξη ο πολύς κόσμος που βρέθηκε στο θέατρο Altera Pars την περασμένη Πέμπτη. Είναι σαφές ότι θα ξανασχοληθούμε με αυτούς.
