>
Φωτογραφίες: Έφη Κρητικού
Κάθε φόρα που παρακολουθώ το εκάστοτε πρόγραμμα της Δήμητρας Γαλάνη αναρωτιέμαι πώς αυτή η γυναίκα σε οδηγεί με τόσο μαθηματική ακρίβεια σε διονυσιακά ξεσπάσματα διασκέδασης. Μία, κατά πολλούς, κουλτουριάκη φιγούρα, με αντισυμβατικό ρεπερτόριο, έχοντας στηρίξει τον ερωτισμό on stage στην εγκεφαλική επικοινωνία και ουχί στα προφανή της εξωτερικής εμφάνισης – κίνησης – ομιλίας, καταφέρνει να αναχθεί στην αρτιότερη εκπρόσωπο της αθηναϊκής ψυχαγωγίας. Με σύμμαχο την απόκοσμη φωνή της Ελένης Τσαλιγοπούλου, τις φρέσκιες ενορχηστρώσεις των Imam Baildi και με μία πολυπληθή μπάντα αποτελούμενη από πολύ νέα παιδιά, θα βρείτε στις φετινές της παραστάσεις στο Vox όλα όσα ψάχνετε στη νυχτερινή σεζόν.
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός και προφανώς αυτό το ξέρουν καλά οι δύο κυρίες. Ντυμένες στα μαύρα, στεκούμενες αντικριστά πάνω στη στρογγυλή σκηνή του ανανεωμένου Vox, ξεκινούν τον ιδιότυπο διάλογό τους. Με το “Κανονικά” η Γαλάνη και το “Τζιβαέρι” η Τσαλιγοπούλου μπαίνουν σε ένα παιχνίδι αλληλοσυμπλήρωσης και μπλέκουν το κουβάρι των λέξεων τους. «…Κανονικά, Σιγανά, Ταπεινά, Τυραννικά…», η κάθε λέξη μία έννοια – κάπως έτσι δίδεται το στίγμα της βραδιάς και αστραπιαία η 10μελής μπάντα ξεκαθαρίζει το ηχητικό τοπίο του σχήματος. Τα “Παιδιά Των Δρόμων” και “Τα Χάρτινα” σερβιρισμένα από τα χέρια των Imam Baildi αποτελούν μία εισαγωγή για το τι μέλει γενέσθαι στο υπόλοιπο του προγράμματος.
Πατώντας και οι δύο στο σύγχρονο ρεπερτόριό τους, Γαλάνη και Τσαλιγοπούλου φτιάξανε τα προσωπικά τους προγράμματα με βάση τα πιο ποπ κομμάτια τους. Η δεύτερη επί σκηνής δείχνει ερμηνευτικά ωριμότερη από ποτέ. Με περιορισμένες τις υπερβολές και τις φωνητικές ακροβασίες μοιάζει να έχει κατακτήσει το ανώτερο ερμηνευτικό της επίπεδο, κάνοντας ακόμα και τον αδαή να την παρακολουθήσει με προσοχή. Τραγουδά τα καλύτερα και τα πιο γνωστά της κομμάτια, από το αμαρτωλό “Πιάσε Με” και τις όμορφες “Χίλιες Σιωπές” μέχρι το all time classics “Να Μ’ Αγαπάς”. Η Δήμητρα Γαλάνη πάλι ανεβαίνει στη σκηνή με χαρά μικρού παιδιού και κινείται με τον αέρα της οικοδέσποινας. Τα τραγούδια του Πίξελ συγκροτούν τον βασικό κορμό της σόλο εμφάνισής της και – παρακάμπτοντας την οποιαδήποτε λεπτομερή παράθεση των επιλογών του playlist – βρίσκω υποχρέωσή μου να επικεντρωθώ στην ερμηνεία της στο τραγούδι “Στερεότυπα”. Ενορχηστρωτικά βασισμένο στην πρόσφατα δισκογραφική του αποτύπωση-πρόταση του Χρυσόστομου Μουράτογλου και με το σκηνοθετικό τρικ της κινούμενης κυκλικά σκηνής, η Γαλάνη σου τεντώνει τις αισθήσεις. Σε αυτό το πεντάλεπτο η τραγουδίστρια συμπύκνωσε ερμηνεία, πάθος, συγκίνηση και θεατρικότητα. Σε καθηλώνει και εισπράττει δικαίως το μεγαλύτερο χειροκρότημα.
Η, από κοινού, εμφάνιση των δύο πρωταγωνιστριών μέχρι να κλείσει το πρώτο μέρος ήταν η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή της βραδιάς. Αυτό που ξεχώρισε πραγματικά ήταν το απόλυτο ταίριασμα των δύο κόντρα φωνών. Τέλεια εναλλαγή στις πρώτες και δεύτερες φωνές, μαγική αλληλοσυμπλήρωση ερμηνειών και ενδιαφέρων συγχρονισμός σε ένα απανωτό εικοσάλεπτο γεμάτο ένταση και ροή. Οι, κατά βάση χατζιδακικές, μελωδίες βούτηξαν για άλλη μια φορά στην μαγεία της electro θάλασσας. Μετά από ολιγόλεπτο διάλλειμα η εμφάνιση του Μανώλη Καραντίνη επί σκηνής έδωσε το έναυσμα για το λαϊκό μέρος του προγράμματος. Όχι, δεν μπορώ να δεχθώ ότι μπορείς να συμπεριλάβεις όλα τα κλασικά κομμάτια της λαϊκής ιστορίας σε μία ώρα χωρίς να υποπέσεις στην αμαρτία της υπερβολής. Έλα όμως που είναι αλλιώς τα πράγματα εδώ... Οι κυρίες διαθέτουν λαϊκή παιδεία και δεν σηκώνουν διαπραγματεύσεις για την πορεία ενός λαϊκού ξεφαντώματος. Απλώς ξέρουν και αντιστοίχως πράττουν. Η προ 15ετίας συνεργασία τους στον ιστορικό χώρο της Καισαριανής είναι η παρακαταθήκη τους. Τα γαρύφαλλα εμφανίζονται για να καταργήσουν τα τυχόν νεοαστικά στερεότυπα μιας αποστειρωμένης έκφρασης για την «ψαγμένη» διασκέδαση και ο επίλογος γράφεται με ένα κουλουράκι Θεσσαλονίκης – κέρασμα, που έρχεται σαν νάμα στο ταλαιπωρημένο στομάχι των θαμώνων από την πόση αλκοόλ.
Η Δήμητρα Γαλάνη και η Ελένη Τσαλιγοπούλου σαρώνουν στο κομμάτι της διασκέδασης. Όσοι τις έχουν δει σε σόλο προγράμματα το ξέρουν. Η συνεργασία τους απλώς επιβάλει στον κύριο Μπαμπινιώτη να εντάξει τα ονόματα τους στο λεξικό της ελληνικής, ως επεξηγηματικό παράδειγμα στο λήμμα «απόλυτη διασκέδαση». Στο Vox χτύπησαν στην ουσία και αν το κατάφεραν με τόση επιτυχία είναι γιατί βλέπεις στα μάτια τους, στο κορμί τους, στο λαρύγγι τους ότι αγαπάνε – στα όρια της απολυτότητας – το ελληνικό τραγούδι. Και εις ανώτερα! Αν υπάρχουν...
