Η Ορχήστρα Των Χρωμάτων γιόρτασε με τη συγκεκριμένη συναυλία τα 20 έτη παρουσίας της από τότε που την ίδρυσε ο Μάνος Χατζιδάκις. Ο ίδιος ο ιδρυτής της είχε εκφράσει την επιθυμία η ορχήστρα να έχει μια έντονη παρουσία στο πεδίο της ελληνικής δημιουργίας, πράγμα το οποίο έχει επιτευχθεί, καθώς έργα περίπου 100 Ελλήνων συνθετών εν ζωή ή μη έχουν αποτελέσει κατά καιρούς ρεπερτόριο της συγκεκριμένης ορχήστρας. Εν προκειμένω μια τέτοια επέτειος δεν θα μπορούσε παρά να εορταστεί με έργα Ελλήνων συνθετών και συγκεκριμένα των Γιάννη Ξενάκη Μεταστάσεις (1953-1954), Θόδωρου Αντωνίου Κομμός B΄, Θρήνος Για Τον Morton (1996), Γιώργου Κουρουπού Κοντσερτίνο Για Πιάνο Και Ορχήστρα Δωματίου (2000), Γιάννη Χρήστου Μουσική Του Φοίνικα (1949) και Γιώργου Κουμεντάκη Amor Fati, βασισμένο σε κρητικά θέματα – ως αφιέρωμα στον Νίκο Καζαντζάκη (2007).
>
Αυτό που κανείς παρατηρούσε βλέποντας το πρόγραμμα ήταν το γεγονός ότι το πρώτο μέρος σε σχέση με το δεύτερο ήταν κάπως ανισομερές σε μουσικό ενδιαφέρον. Ενώ το πρώτο μέρος κύλησε λοιπόν μάλλον αδιάφορα, ήρθε το δεύτερο να αποζημιώσει τους ακροατές. Συγκεκριμένα το Amor Fati του Γιώργου Κουμεντάκη υπήρξε ένα εξαιρετικό κομμάτι, όπου τα θέματα της κρητικής μουσικής παρουσιάστηκαν όπως οι σταγόνες οι οποίες πέφτουν στα ήρεμα νερά μιας λίμνης. Στην αρχή τα έγχορδα έπαιξαν τον ρόλο του λαγούτου – ή οποιοδήποτε οργάνου δίνει την αρμονική βάση – ενώ τα 3 βιμπράφωνα, εναλλασσόμενα με τα πνευστά, έπαιξαν τον ρόλο της λύρας με τις γνωστές κοντυλιές της, αυτές που εδώ, μέσω της συγκεκριμένης ενορχήστρωσης, θύμιζαν ηχητικές σταγόνες. Σύντομα όμως οι κοντυλιές πέρασαν και στα έγχορδα με δοξάρι, ενώ το όλο κομμάτι τελείωσε με ένα εξαιρετικό «σβήσιμο», θυμίζοντας ένα ορχηστρωτικό fade out που αποδόθηκε με μαεστρία από την Ορχήστρα Των Χρωμάτων, υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη.
Το καλύτερο όμως κομμάτι της βραδιάς, η Μουσική του Φοίνικα του Γιάννη Χρήστου, μια τελετή μύησης η οποία αναγεννά κάθε τι πεθαμένο από τις στάχτες του (κι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια ούτως ή άλλως), που η έντονη – πολλές φορές – ρυθμική ακολουθία του σου προκαλεί αλλεπάλληλα ρυθμικά τραντάγματα του κεφαλιού, σαν να βρίσκεσαι σε κάποια rock συναυλία, υπήρξε το κύριο γεγονός της συναυλίας. Αν και η Ορχήστρα Των Χρωμάτων φάνηκε κάπως άκεφη, τουλάχιστον με την ηχητική παραπλάνηση η οποία προκαλείται στον θεατή στο πάνω διάζωμα του Ηρωδείου, φρόντισε εντούτοις να ξυπνήσει μια νυχτερίδα, που άρχισε να πετά πάνω από τα κεφάλια μας, ψάχνοντας και αυτή την πορεία από το σκότος στο φως. Αλλά υποχρέωσε και τα τζιτζίκια να δυναμώσουν το τραγούδι τους στο τελείωμα του έργου, επιδοκιμάζοντας και αυτά μαζί με το κοινό τη μνήμη του μεγάλου αυτού συνθέτη…
