Φωτογραφίες: Alex D.
Από μικρή όταν άκουγα για την οδό Δαμάρεως, πάντα μου ερχόταν στο μυαλό η γιάφκα της 17 Νοέμβρη, που για κάποιον σκοτεινό λόγο θυμάμαι ακόμα και τον αριθμό στον οποίο βρισκόταν: Δαμάρεως 73. Σε απόσταση αναπνοής, στο νούμερο 78, σε μια άλλη γιάφκα, το βράδυ του Σαββάτου ξεκινά. Όχι με προκηρύξεις, αλλά με παρτιτούρες· όχι με 45άρια περίστροφα, αλλά με τρομπέτες, βιολιά και σαξόφωνα. Την ευθύνη αυτή τη φορά θα αναλάβει η επαναστατική μπάντα της Μητέρας Φάλαινας Τυφλής.
Έντεκα παρά τέταρτο στο Αλάβαστρον και ο κόσμος είναι ήδη ζωηρός. Μικρές και μεγάλες παρέες, φίλοι, γνωστοί και άγνωστοι των νοματαίων των Μητέρα Φάλαινα Τυφλή κατακλύζουν τον μικρό και παρεΐστικο χώρο, ο οποίος τείνει να γίνει δεύτερο σπίτι του συγκροτήματος. Ο Διαμαντής Διαμαντίδης θα φροντίσει να τακτοποιηθούν όλοι και δύο λεπτά πριν τις 11.30 τα φώτα θα σβήσουν. Το καλωσόρισμα ζεστό και από τη σκηνή αλλά και από την πλατεία – και η μουσική ξεκινά. Αν και η μπάντα δεν ήταν σε πλήρη ανάπτυξη χτες, οι έξι+ένας μουσικοί που βρίσκονταν στη σκηνή αποδείχθηκαν αρκετοί, καθώς και ιδανικοί συνεπιβάτες σε αυτό το ταξίδι σε εναλλακτικούς, τζαζ και σόουλ ρυθμούς. Guest της βραδιάς στο πιάνο και στις ατάκες ο Κωστής Ζουλιάτης των Night On Earth που δεν σταμάτησε να σχολιάζει καθετί υπέπιπτε στην αντίληψή του.
.jpg)
Η αρχή έγινε με 5 κομμάτια από τον δίσκο των Μητέρα Φάλαινα Τυφλή, ο οποίος θα κυκλοφορήσει την πρώτη μέρα του Νοέμβρη: “Στου Κόσμου Τη Γωνιά”, “Εκεί Που Θα Ζήσω” – γραμμένο για το νησί της Αμοργού – “Πράσινο Φως” για τους φωτεινούς σηματοδότες και όχι μόνο, “Πάλι Εσύ Εδώ” και το γλυκύτατο “Ρο”. Ο κόσμος δεν σταμάτησε να σιγοτραγουδά και τα σχόλια από τους λίγους που άκουγαν για πρώτη φορά τα τραγούδια ήταν κάτι παραπάνω από θετικά. Στη συνέχεια ακολούθησαν γνωστές αγαπημένες διασκευές «στο κομμάτι του προγράμματος που παίζουμε τα τραγούδια που μας αρέσουν», όπως δήλωσε και ο Διαμαντής. Το μικρό αυτό tribute στους αγαπημένους τους καλλιτέχνες περιελάμβανε από Δήμο Μούτση μέχρι Bruce Springsteen. Οι “Γκόμενες”, το “Πες Το Κι Έγινε”, το αγαπημένο “Downtown Train” και το “River” δεν θα μπορούσαν να λείπουν, ενώ την ατμόσφαιρα δρόσισε το “Here Comes The Rain Again” των Eurythmics, ακολουθούμενο από το μαγικό “Dance Me To The End Of Love” του Leonard Cohen. Το πρώτο μέρος έκλεισε πρόσωπο με πρόσωπς with the man who sold the world…
Πεντάλεπτο διάλειμμα για 10 λεπτά (!) και κάπου ανάμεσα στα πηγαδάκια που είχαν σχηματιστεί για την απαραίτητη ανταλλαγή εντυπώσεων, το δεύτερο μέρος ξεκινά με τον “Πυρσό”, σε σόλο πιάνο. Η έκπληξη της βραδιάς, την οποία από νωρίς είχαν προλογίσει τα μέλη των Μητέρα Φάλαινα Τυφλή, δεν άργησε να έρθει. Ελλείψει των ανακοινωμένων Old House Playground – λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων – ανέβηκαν στη σκηνή οι Χατζηφραγκέτα και βρήκαν την ευκαιρία να μας μιλήσουν για την οικονομική κρίση, την Κική, το Μαράκι αλλά και τα σχολικά τους χρόνια, χαρίζοντας σε όλους παρατεταμένο γέλιο στα όρια της νευρικότητας! Τη σκυτάλη πήραν ξανά οι Μητέρα Φάλαινα Τυφλή με ακόμα μερικά κομμάτια του επερχόμενου δίσκου. “Τα Χειρότερα”, η “Ρομίλντα”, η “Δακρυβόμβα” και το “ΜΑΤ” – σκακιστικό ή καταστολής – συμπλήρωσαν την playlist, και το πρόγραμμα έκλεισε με το “Fisherman’s Blues” των Waterboys και την ελπίδα ότι κάπου ανάμεσα στις ηχογραφήσεις της “Ορχήστρας Στο Βυθό” που ξεκινούν στις αρχές του επόμενου μήνα, θα βρεθεί λίγος χρόνος και για μας σε ένα επόμενο live. Αυτή τη φορά σε μια μεγαλύτερη σκηνή, η οποία να τους χωράει όλους: και τις Μητέρες και τις Φάλαινες και τους Τυφλούς.
