Φωτογραφίες: Δάφνη Ανέστη
Υπάρχουν συγκροτήματα σε τούτο τον πλανήτη που εύκολα μπορείς να τα κατατάξεις σε ένα συγκεκριμένο είδος μουσικής. Υπάρχουν και άλλα που αν επιχειρήσεις να τα βάλεις σε καλούπια ή τολμήσεις να τους προσάψεις μια μουσική ετικέτα, ίσως παρεξηγηθείς. Είναι συγκροτήματα με αμφικλινές ύφος και μουσική ποικιλομορφία, τα οποία άλλοτε σε συναρπάζουν και άλλοτε σε αφήνουν αδιάφορο. Οι Socos & The Live Project Band ανήκουν σε αυτή την ιδιαίτερη κατηγορία και κατάφεραν να αφήσουν έναν γλυκό πονοκέφαλο στους λίγους και εκλεκτούς που βρέθηκαν το βράδυ της Κυριακής στο Κύτταρο για να τους δουν. Με τιμή εισιτηρίου απόλυτα προσιτή (10 ευρώ), το μαγαζί κατάφερε να συγκεντρώσει περίπου 30 άτομα, αριθμός σίγουρα απογοητευτικός. Ίσως να έφταιξε το γεγονός ότι αυτή η μπάντα γεννήθηκε στην Ελλάδα και όχι στην Αγγλία ας πούμε…
.jpg)
Τη βραδιά άνοιξαν στις 22:30 οι Raintear. Με εμφάνιση αμερικάνικης σχολικής μπάντας και με συνθέσεις να κινούνται κυρίως στο φάσμα της grunge και punk σκηνής δεν κατάφεραν να με αγγίξουν. Αν και μουσικώς άρτια δεμένοι, με όντως εμπνευσμένα κομμάτια, το είδος τους είναι νομίζω λίγο τετριμμένο και δεν προκαλεί τόσο αίσθηση. Όταν έχεις αποτυπώσει στο μυαλό σου κάποια συγκεκριμένα πρότυπα όπως π.χ. τους Nirvana, τους Queens Of The Stone Age, τους Smashing Pumpkins ή τους Muse, οτιδήποτε άλλο τείνεις να το αποκλείεις. Και δεν είναι θέμα κακεντρέχειας, ούτε άποψη κλειστόμυαλου ανθρώπου είναι υπόθεση υψηλών standard – και οι Raintear δεν μου φάνηκαν δυστυχώς να μπορούν να τα ικανοποιήσουν, παρά μόνο στην περίπτωση της διασκευής τους στο “Mad About You’’ των Hooverphonic.
Οι Raintear κατέβηκαν από τη σκηνή κατά τις 23:10 για να δώσουν την σκυτάλη στους πρωταγωνιστές της βραδιάς, τον Socos και τους Live Project Band. Αν και το μουσικό τους στυλ σε ξενίζει όταν τους ακούς πρώτη φορά, κομμάτι με το κομμάτι προσαρμόζεσαι τελικά απόλυτα στο κλίμα που επιδιώκουν να σου μεταφέρουν. Η παράνοια των κιθαριστικών riffs του Socos στην κιθάρα, οι ψυχεδελικές και απόκοσμες κατά κύριο λόγο συνθέσεις τους και η συγκλονιστική φωνή και ερμηνεία της Μαρίας Λατσίνου δεν σου άφηναν περιθώρια να μιλήσεις με τον διπλανό σου, ούτε καν να γυρίσεις να πιάσεις το ποτό σου για να πιεις έστω μια γουλιά. Εκεί, με τα μάτια ερμητικά ανοιχτά, έμενες να τους κοιτάς προσηλωμένος δίχως να σκέφτεσαι τίποτα. Πραγματικά, το μόνο που έχω να σημειώσω στα αρνητικά της βραδιάς ήταν τα προβλήματα με τον ήχο σε κάποια σημεία των τραγουδιών, καθώς και ο λιγοστός κόσμος που, όπως είπα και πιο πάνω, ήρθε στο Κύτταρο για να δει το group.
Το σετ της μπάντας επικεντρώθηκε κυρίως στο καινούργιο της δίσκο Objects In Mirror Are Closer Than They Appear. Το “Kafka”, το “Ερινός’’ και το “Thrill’’ ήταν τα κομμάτια που προσωπικά ξεχώρισα από το live, ενώ η συμμετοχή του Δημήτρη Πουλικάκου στο “67 Πυροτεχνήματα’’ μου φάνηκε σαν αγγαρεία. Οι Socos & The Live Project Band ολοκλήρωσαν το πρόγραμμα τους στις 00:45, εισπράττοντας τον θαυμασμό του κοινού με ένα μεγάλο δυνατό χειροκρότημα. Πολλοί ήταν όσοι, φεύγοντας, αγόρασαν το νέο άλμπουμ τους από το μικρό δισκοπωλείο που είχε στηθεί στην είσοδο του Κυττάρου.
Τελικό συμπέρασμα, ότι η Ελλαδίτσα δεν μπορεί να διαθέσει χώρο και χρόνο για συγκροτήματα που προσπαθούν να προβάλουν κάτι διαφορετικό, κάτι που ίσως αλλάξει την μίζερη πραγματικότητα της εποχής στην οποία ζούμε. Το σίγουρο είναι ότι εάν οι Socos & The Live Project Band προέρχονταν από Αγγλία ή από Αμερική, η βραδιά της Κυριακής θα ήταν sold out…
