Φωτογραφίες: Τζένη Καπάδαη
Έξω από το Gagarin 205 η κατάσταση θύμιζε παλιές καλές συναυλιακές εποχές. Μπόλικος κόσμος να περιμένει υπομονετικά να πάρει εισιτήριο, οι παρέες να διαφωνούν για το αν το live άλμπουμ από τη Σύρο ήταν αρκετά έντονο ή έπρεπε να «χώνει» λίγο παραπάνω, αν τα καινούργια κομμάτια του Παύλου Παυλίδη είναι διαφορετικά από τις προηγούμενες δουλειές του. Όλα αυτά απαντήθηκαν με ένα σετ υπέρ το δέον χορταστικό, με τις αναμνήσεις να ξεπετάγονται και με απαντήσεις για το μέλλον.
Ο ηλικιακός μέσος όρος δημιούργησε σε μερικούς ερωτηματικά. Ανώφελο αν βάλουμε στο συλλογισμό ότι ο Παύλος Παυλίδης έχει πρωτεύοντα ρόλο στη μουσική της Ελλάδας από το 1993. Και πρέπει να ξεπεράσουμε το ότι η πρώτη γνωριμία μαζί του έγινε, για πολύ κόσμο, πριν από αρκετά χρόνια, στην περίοδο του σχολείου. Από την άλλη, ακόμα και η τελευταία ζωντανή δισκογραφική κυκλοφορία, αν και σχετικά «δύσκολη» κατά το κοινώς λεγόμενο, είχε εξαιρετική απήχηση. Μην κοιτάμε μόνο τα εμπορικά ραδιόφωνα. Ο κόσμος που ακούσει πραγματικά μουσική ξέρει να ξεχωρίζει τις καλαίσθητες δουλειές και τις ανταμείβει.
Η «Τροφή Για Τα Θηρία» ήταν το πρώτο κομμάτι που ακούστηκε από έναν Παυλίδη ορεξάτο και ελαφρώς έκπληκτο. Δεν είναι λίγο Πέμπτη βράδυ να γεμίζει το Gagarin (που σημειωτέον είναι ο καλύτερος χώρος στην πόλη για να προσδώσει σε μια συναυλία τον rock χαρακτήρα). Η Αθήνα, λοιπόν, όπου ο Παυλίδης «έγραψε τον μισό καινούργιο δίσκο», ήταν εξαιρετικά ζεστή, κάνοντάς τον να συγκινηθεί ουκ ολίγες φορές. Δεν ήταν βέβαια παράλογο να υπάρχει ένα ενθουσιώδες κοινό, αν σκεφτεί κανείς το set list της βραδιάς.
Αυτά που έμειναν ανεξίτηλα στο μυαλό (λόγω ανάγκης, γιατί οι σημειώσεις χάθηκαν) ήταν τα “Μόνο Αυτό”, “Αερικό”, “Άλλη Μια Μέρα”, “Βροχοποιός”, “Δεν Είμαι Από Εδώ”, το ζαλιστικό “Δεν Έχει Τέλος”. Επίσης, ο “Ζεστός Αέρας” που στη νέα του μορφή είναι απλά σοκαριστικός, τα “Ατλαντίς” και “Φωτιά Στο Λιμάνι” – στα οποία ο Παυλίδης αναφώνησε στο κοινό «Είστε τρελοί! Έχουν περάσει τόσα χρόνια!» – το “Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι” που έκανε τον χώρο να σείεται, το “Καράβι” και το “Στοιχειωμένο Σπίτι”, που βρήκαν μπόλικους να χορεύουν πηγαία, το “Σαν Εσένα”, τα συγκινητικά “Στο Βράχο”, “Σιωπή” και “Μόχα”, ο “Βασιλιάς Της Σκόνης”, όπου αποκαλύφθηκαν τα εφηβικά κολλήματα του κοινού, η “Τελευταία Φορά”, η “Σπασμένη Πολυθρόνα”, το “Γκραν Οτέλ”, το “Χαζοπούλι” και ο δεκάλεπτος ίλιγγος του “Ένα Παράξενο Τραγούδι”.
Η βραδιά βέβαια είχε και μερικά καινούργια κομμάτια από τον επερχόμενο νέο δίσκο του Παυλίδη με τους B-Movies. Το “Ποδήλατο” με τις bossa nova ρυθμικές πινελιές άρεσε σε πολύ κόσμο, το “Αυτό” φέρνει στις ομορφότερες pop στιγμές των Cure, ενώ το δεκεμβριανό “Ράδιο Λόλιποπ” μοιάζει με ματζόρε και πιο γρήγορη εκδοχή παλιότερων κομματιών του. Αυτά μαζί με το ερωτικό “Νοσφεράτου” , τα ταξιδιάρικα “Μια Παρατημένη Μηχανή” και “Το Καλοκαίρι”, καθώς και το παιχνιδιάρικο “Ένας Κουρέας Στη Νέα Σμύρνη” δείχνουν ότι η νέα δουλειά θα είναι περισσότερο φωτεινή, στιχουργικά πιο απλοϊκή και άμεση και πιο ρυθμική. Ίδωμεν. Η εκτέλεση όλων των κομματιών βρίσκεται στη μέση της απόστασης ανάμεσα στον ηλεκτρικό (μέχρι και ηλεκτρονικό) ήχο και την ακουστική πανδαισία του live στη Σύρο. Χωρίς περιττές φανφάρες, αλλά με τις αναγκαίες παρεκτροπές, τα κομμάτια στην πλειονότητά τους αναδεικνύουν την ομορφιά των συνθέσεων. Ο καλός ήχος αλλά και τα εξαιρετικά φώτα βοήθησαν καθοριστικά στην όμορφη βραδιά.
Μαζί με τα Διάφανα Κρίνα, ο Παύλος Παυλίδης και οι B-Movies είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, τα σημαντικότερα κεφάλαια στην ελληνόφωνη εναλλακτική σκηνή (ή ελληνικό rock όπως είπε ο ίδιος ο Παυλίδης στη συναυλία). Από εδώ και μπρος όμως δεν έχουν να αποδείξουν το πόσο σπουδαία είναι η προσφορά τους σε ένα περιβάλλον που καλουπώνει και εν τέλει στραγγαλίζει ό,τι δημιουργείται. Αλλά ακριβώς αυτό που ειπώθηκε από μικροφώνου. Ότι «τόσο καιρό κάναμε φασαρία. Ήρθε ο καιρός να ακουστούν και οι μελωδίες, τα τραγούδια».
