Φωτογραφίες: Olga K
Καταραμένα τα concept άλμπουμ, βαρετή η μεγαλομανία των δημιουργών τους, αλλά τι γίνεται όταν αυτοί ξέρουν πολύ καλά τι οραματίζονται; Όταν καταλαβαίνεις ότι βλέπουν στον ύπνο τους με καθαρά χρώματα, λόγια και εικόνες τι θέλουν να στήσουν στη σκηνή; Ξεκαθαρίζοντας εξαρχής ότι οι Dirty Granny Tales (θα έπρεπε να) είναι αποκλεισμένοι – για το δικό τους καλό – από τους αμιγώς συναυλιακούς χώρους, υπενθυμίζουμε ότι μέχρι τέλος Μαρτίου θα βρίσκονται στις Ροές κάθε Παρασκευή και Σάββατο.
Η περσινή και πρωτοποριακή τους κυκλοφορία Inversed World πέρασε δεν πέρασε στα ψιλά καθώς η περιγραφή «οι Έλληνες Tiger Lillies-Residents που αγαπούν τον Tim Burton» δεν ακούγεται και τόσο…pop. Και έτσι ακριβώς είναι. Φέτος, με την παράσταση Didi’s Son, οι ήρωες του περσινού παραμυθιού προχωρούν τη φανταστική τους ζωή και οι Dirty Granny Tales με τα ίδια συστατικά (μαντολίνα, τσέλο, ακουστική κιθάρα, drums, μαριονέτες, χορογραφίες, animation) αποδεικνύουν ότι μπορούν να ολοκληρώσουν το προαναφερθέν όραμα τους με απόλυτη επιτυχία. Αν έχουν δρόμο ακόμα δεν είναι της παρούσης και γι’ αυτό δεν χρειάζονται τώρα προβληματισμοί.
Με αρκετό κόσμο – δεδομένης και της ιδιαιτερότητας της παράστασης – και για περίπου 80 λεπτά, μεταλλάδες, ροκάδες και θεατρόφιλοι παρακολουθήσαμε την πανέμορφη Didi και τους υπόλοιπους ήρωες του παραμυθιού που με την αλληλεπίδραση των μουσικών έκαναν εφικτή την παρακολούθηση της εξέλιξης της ιστορίας, χωρίς ποτέ να δείξουν ότι δεν ξέρουν τι κάνουν. Εξαιρετικά εικαστικά μέρη (όπως μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο) εναλλάσσονταν με αμιγώς μουσικά μέρη, με τους μουσικούς (και τα εξαιρετικά βαμμένα τους πρόσωπα) να υποστηρίζουν και να συμμετέχουν στα χοροθεατρικά τεκταινόμενα της σκηνής (ειδική μνεία στον μπασίστα της μπάντας). Αναμφίβολα highlights της βραδιάς, τα δύο αριστουργηματικά video animations, τα οποία θύμιζαν όσο έπρεπε Tim Burton.
Αυτό που μου μένει σαν απορία είναι πού μπορούν να πάνε από ’δω και πέρα οι Dirty Granny Tales. Ίσως να μην χρειάζεται να μετακινηθούν ούτε ένα βήμα, ίσως να πρέπει να δουλευτούν καλύτερα τα χορογραφικά μέρη. Το σίγουρο είναι ότι θα πρέπει να βρεθεί τρόπος (χρήμα;) για να κυκλοφορούν τις παραστάσεις σε DVD αφού οι σπιτικές ακροάσεις είναι λειψές, συγκριτικά με αυτό που βλέπεις ζωντανά. Απ’ όπου και να το προσεγγίζεις πάντως, οι Dirty Granny Tales είναι ήδη το πιο ιδιαίτερο σχήμα της χώρας και για την ώρα απολαμβάνεις τη διαφορετικότητα τους.
