Φοίβος Δεληβοριάς & Αρλέτα

Όχι, δεν ήταν η πρώτη μου φορά στον τόσο ζεστό και φιλόξενο χώρο του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου, ήταν, όμως, σίγουρα εκείνη με την περισσότερη προσμονή. Όχι, δεν ήταν ούτε και η τελευταία μου, αφού η σειρά Πρεμιέρες του Φοίβου Δεληβοριά συνεχίζεται και θα πάω να δω και την παράσταση με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη. Ναι, θα προσπαθήσω να είμαι αντικειμενική, αν και η αγάπη μου για τον Δεληβοριά είναι ο ορισμός της υποκειμενικότητας. Τι είναι όμως αυτές οι περιβόητες Πρεμιέρες, που συγκεντρώνουν ορδές υπομονετικών ακροατών στη Συγγρού τα Παρασκευοσάββατα του φετινού Φλεβάρη; Είναι η ομοιοπαθητική του Φοίβου, ο οποίος αποφάσισε να απαλλαγεί από το άγχος της πρεμιέρας των 8 επόμενων χρόνων, συγκεντρώνοντάς τις όλες σε μια παράσταση και καλώντας κάθε φορά και έναν ξεχωριστό καλλιτέχνη – είτε παλαιότερο, είτε σύγχρονό του, είτε και της καινούργιας γενιάς τραγουδοποιών. Και η πρεμιέρα της Παρασκευής είχε μία πολύ ξεχωριστή καλεσμένη: την Αρλέτα.

Η αυλαία ανέβηκε λίγο μετά τις 11, όταν ο Φοίβος Δεληβοριάς ξεπρόβαλε καθισμένος με τιράντες και σακάκι, καλησπερίζοντας τον κόσμο με την “Κική”. Κάτι που πρόδιδε ήδη από την αρχή τη διαφορετικότητα της παράστασης, αφού είναι ένα τραγούδι το οποίο σταθερά ακούγεται στο κλείσιμο. Οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν με την τζαζ διάθεση όλων των κομματιών στο πρώτο μέρος, με ένα άρτιο κουαρτέτο μουσικών να μας μεταφέρει σε μία εποχή μεσοπολεμική, και την Πέννυ Μπαλτατζή – βγαλμένη λες από ταινία της δεκαετίας του 1920 – να τραγουδά με βελούδινη φωνή George Gershwin, Beatles, αλλά και το νοσταλγικό “Πόσο Λυπάμαι” της Σοφίας Βέμπο. Όλως περιέργως, δεδομένου ότι ο Φοίβος προσπαθεί χρόνια να… αποτάξει τον δίσκο Παρέλαση, ακούστηκε κι ένα κομμάτι από αυτόν, το “Με Φλάουτα Και Κιθάρες”. Χαρακτηριστική, επίσης, είναι η έλλειψη του Έξω, μιας και τα μόνα τραγούδια που θα ακούσετε από αυτό τον δίσκο είναι οι “Λέξεις” και το “Και Του Χρόνου”, αν και η αλήθεια είναι πως λίγα είναι τα κομμάτια του δίσκου που ταιριάζουν στο ύφος των Πρεμιέρων. Γενικά η παράσταση κινείται σε ένα κλίμα εντελώς καινούργιο, το οποίο δεν θύμιζε σε τίποτα την περυσινή ηλεκτρική παράσταση στον Ζυγό.

Το πρώτο μέρος κλείνει με ένα ξεκαρδιστικό medley διαφημιστικών σποτ από τα 1980s και το διάλειμμα περνά βασανιστικά αργά μέχρι να βγει στη σκηνή η Αρλέτα. Πολλά συνέβησαν τον τελευταίο χρόνο, όμως η ίδια δεν άφησε τίποτα να την πτοήσει. Αυτό μας έδειξε όταν εμφανίστηκε υποβασαταζόμενη στη σκηνή με τους μουσικούς της: με τον γνωστό αυτοσαρκασμό και το χιούμορ της και χωρίς καμία περιττή σοβαροφάνεια, δεν σταμάτησε να ευχαριστεί τους γιατρούς της αλλά και τον κόσμο που ήρθε να την ακούσει. Συνάντησα ανθρώπους κάθε ηλικίας που στριμώχτηκαν όπως-όπως, χωρίς όμως να παραπονεθούν ούτε στιγμή, και όταν ξεκίνησε να τραγουδά “Τα Μικρά Παιδιά” η ατμόσφαιρα έγινε κατανυκτική, ευλαβική. Βρισκόμουν σε έναν χώρο μαζί με άλλα 699 άτομα και δεν ακουγόταν το παραμικρό, ούτε ένας ψίθυρος. Η συγκίνηση ήταν έκδηλη και στο τέλος κάθε τραγουδιού όλος ο κόσμος σηκωνόταν για να χειροκροτήσει και δεν έδειχνε να χορταίνει με τίποτα. Έτσι, η πρώτη μια ώρα, μετά το “Έρχεται Κρύο”, τα “Ήσυχα Βράδια”, το “Τσάι Γιασεμιού” και άλλα αγαπημένα, φάνταξε λίγη. Κάπου εκεί η Αρλέτα μας αποχαιρέτησε προσωρινά και τη σκυτάλη πήρε ξανά ο Δεληβοριάς για να την ξεκουράσει, ερμηνεύοντας το “Μέλλον Απ’ Το Παρελθόν” – το οποίο και της αφιέρωσε – την “Υβρεοπομπή” και φυσικά το “Εκείνη”. Λίγο αργότερα την ξανανεβάσε ο ίδιος στη σκηνή κρατώντας της το χέρι, όπου και παρέμεινε για, περίπου, μισή ώρα ακόμα. Οι δυο τους μας χάρισαν την “Πλατεία Αμερικής”, το “Τραγούδι Της Δραχμής”, το “Μπαρ Tο Ναυάγιο”, τη “Σερενάτα” καθώς και ένα καινούργιο κομμάτι (σε μουσική της Αρλέτας και στίχους της Σάννυ Μπαλτζή) για τα παρεξηγημένα Εξάρχεια.

Μετά την αποχώρηση της Αρλέτας, εν μέσω ξέφρενων χειροκροτημάτων, ο Φοίβος έμεινε για λίγο ακόμα μαζί μας και το πρόγραμμα, των τριών και πλέον ωρών, έκλεισε με το κλασικό “Θέλω Να Σε Ξεπεράσω”. Ακόμα και ο ίδιος δεν έκρυψε τη συγκίνηση του γι’ αυτήν τη συνεργασία και ευχήθηκε μαζί με όλους μας να είναι καλά η αγαπημένη μας Αρλέτα και να μας κρατά συντροφιά για πολλά, πολλά χρόνια ακόμα…