Φωτογραφίες: Χρήστος Κουτσουραδής
Ειλικρινά, δεν ξέρω με τι λόγια να περιγράψω την πρεμιέρα της Ελένης Βιτάλη στο Κύτταρο. Γι’ αυτό ας πάρω τα πράγματα από μια αρχή. Μπαίνοντας μέσα, αντίκρισα μία λαοθάλασσα: άλλοι σε τραπέζια στο πρώτο αλλά και στο δεύτερο επίπεδο του χώρου και άλλοι στο μπαρ, στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες! Μία περίεργη νευρικότητα πλανιόταν στον αέρα και ακόμη δεν είχα προσδιορίσει τον λόγο ύπαρξής της. Ο Χάικ Γιαζιτζιάν, η Αρετή Κετιμέ (που μεγάλωσε) και οι μουσικοί είχαν ήδη ανέβει στη σκηνή. Ο ήχος του ούτι άνοιξε το πρόγραμμα (με απόλυτη συνέπεια στην ώρα έναρξης) και τα μάτια όλων βρέθηκαν κολλημένα πάνω στη σκηνή. «Να τη!» ακούστηκε μια αντρική φωνή να λέει και με την εμφάνιση της Βιτάλη, η νευρικότητα κι η ανυπομονησία του κόσμου δικαιολογήθηκε αμέσως στα μάτια μου. «Πολλά λέω, έχω τρακ», είπε αμήχανα η Βιτάλη και ο κόσμος ξέσπασε σε δυνατό χειροκρότημα.
Η φωνή της στη “Χαραμάδα” πλημμύρισε όλο το Κύτταρο και μάγεψε θα έλεγα, αβίαστα, ακόμη και τους τοίχους. Μου θύμισε τον ήρωα του παραμυθιού που, παίζοντας φλάουτο, μάγεψε όλα τα παιδιά του χωριού και τα έκανε να τον ακολουθούν παντού. Έτσι κι εδώ, όσο εκείνη τραγουδούσε τόσο το μαγαζί γέμιζε από φανατικούς θαυμαστές. Στο “Τζιβαέρι” οι φωνές του κοινού ακολουθούσαν σαν σκιά της δικής της φωνής, ενώ τα “Κιβωτός”, “Καράβια Αραγμένα” και “Ίσως Φταίνε Τα Φεγγάρια” υπήρξαν αφορμή για να αρχίσει ο κόσμος να φωνάζει «Έλα ρε δασκάλα!», «Μπράβο Ελένη!», «Σ’ ευχαριστούμε!».Ένα αρμένικο ερωτικό τραγούδι του Χάικ αλλά και το ντουέτο του μαζί της στο “Μπαλαμός” έκαναν το κοινό να υποκλίνεται κυριολεκτικά μπροστά τους.
Η αφιέρωση των “Μονοπατιών” στον «θείο Χάικ» από την Αρετή, όπως και το “Μυστικά Πως Σ’ Αγαπώ” που τραγούδησε μαζί του επαλήθευσαν τα λόγια όλων όσων την είχαν πριν χρόνια χαρακτηρίσει ως παιδί-θαύμα. Ο επαγγελματισμός της Κετιμέ απέναντι στο αγαπημένο της σαντούρι αλλά και η πιο ώριμη πλέον φωνή της, επέτρεψαν στην ίδια να στέκεται άξια δίπλα στους μεγάλους πρωταγωνιστές της βραδιάς.
Χωρίς κανένα διάλειμμα, η “Ταχεία” έκανε την εμφάνισή της και ο Κώστας Μερετάκης έκλεψε με το τουμπερλέκι του την παράσταση. Όσο τα τραγούδια διαδέχονταν το ένα το άλλο, τόσο ο κόσμος τους χειροκροτούσε και τους αποθέωνε. Η στιγμή που θα μου μείνει όμως χαραγμένη στη μνήμη είναι όταν η Βιτάλη επιχείρησε να τραγουδήσει το “Ένα Χειμωνιάτικο Πρωί”. Το χειροκρότημα όμως του κόσμου, που φώναζε ρυθμικά το όνομά της, την έκανε να σταματήσει για λίγο και συγκινημένη να τους ευχαριστήσει μέσα από την καρδιά της. Ο θαυμασμός και η συγκίνηση είναι λέξεις λίγες για ό,τι ένιωθαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι εκείνο το βράδυ - η μόνη λέξη που μπόρεσα να βρω είναι το πάθος. Με το “Επτά”, την “Πριγκιπέσσα” του Σωκράτη Μάλαμα, και τα “Την Καρδιά Μου Πλήγωσες”, “Ανάμνηση” και “Ίσως Φταίνε Τα Φεγγάρια” η βραδιά έφτασε στο τέλος της. Ένας άντρας σηκώθηκε από την καρέκλα του και με καθαρή φωνή της είπε «Ελένη είσαι ένας ζωντανός θρύλος. Σ’ ευχαριστούμε γι’ αυτό!». Υιοθετώ αυτήν τη φράση και υπόσχομαι να ξαναπάω προς το Κύτταρο, γιατί μία φορά δεν αρκεί!
