Φωτογραφίες: Αρετή Σταυροπούλου
Όσο περνούν τα χρόνια, γίνεται ολοένα και πιο φανερό: O Κωνσταντίνος Βήτα κατάφερε να ξεφύγει εντελώς από τη βαριά κληρονομιά των Στέρεο Νόβα. Προχώρησε σε μια σόλο καριέρα που προσθέτει κάθε φορά νέα στοιχεία στη μουσική του και δεν αναλώνεται σε παλιές δόξες. Αυτό του αναγνωρίζεται. Ωστόσο, η ομορφιά των τραγουδιών του, τα οποία περπατούν κυρίως σε ηλεκτρονικά ηχητικά μονοπάτια, δεν μεταδίδεται εύκολα στις live εμφανίσεις του. Όσοι όμως κέρδισαν πρόσκληση για το unplugged του (δεν δόθηκαν εισιτήρια), είχαν την ευκαιρία να τον απολαύσουν σε μία πολύ ιδιαίτερη εμφάνιση.
Ο Βήτα ανέβηκε στη σκηνή γύρω στις δέκα παρά τέταρτο και έμεινε εκεί για μιάμιση ώρα. Εμφανώς γερασμένος (πόσο συχνά τον βλέπουμε από κοντά άλλωστε;) και με μια συστολή που σε αναγκάζει να τον συμπαθήσεις, ευχαρίστησε συγκινημένος όλους όσους είχαν παρευρεθεί. Ήταν μόνος, με ένα πιανάκι και δυο κιθάρες, εκ των οποίων χρησιμοποιήθηκε μόνο η μία. Ένα άσπρο φως τον έλουζε καθ’ όλη τη διάρκεια, δημιουργώντας στη σκηνή μια ιδιαίτερη, γκρίζα ατμόσφαιρα, ιδανική για το ύφος των τραγουδιών που ακούστηκαν. Βέβαια το φως αυτό προκαλούσε και μια ιδιαίτερη ζέστη, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Βήτα έπαιξε κυρίως τα πιο ήπια κομμάτια του. Ξεκινώντας με το “Χαζό Παιδί” από την Άγρια Χλόη, το setlist βασίστηκε κυρίως σε αυτό το άλμπουμ και στο Άργος, με εναλλαγές από το πιάνο στην κιθάρα και τούμπαλιν. Η έκπληξη ήρθε με το πρώτο ηλεκτρονικό χαλί από το συνθεσάιζερ, που βοήθησε στην πιστή live απόδοση ορισμένων πιο πειραματικών και ηλεκτρονικών του εγχειρημάτων, όπως ο “Βοσκός” ή οι “3 Υποθέσεις”. Μόνη διασκευή και πιθανόν μόνη αδύναμη στιγμή, το “Song To Siren” του Tim Buckley. Highlights υπήρξαν μπόλικα. Αλλά το κυριότερο ήταν το “Ποτέ Δεν Θα Γίνω Φίλος Σου”, που δέχτηκε μια ιδιαίτερη ακουστική εκτέλεση και απόλαυσε το δυνατότερο των χειροκροτημάτων. Για το encore ο Βήτα δεν είχε ετοιμάσει κάτι. Ύστερα από σκέψη και διάλογο με το κοινό, έκλεισε την εμφάνισή του με μια δεύτερη εκτέλεση του “Όλο Αυτό Που Ποτέ”.
Μετά το πέρας της συναυλίας, ελάχιστοι ήταν όσοι ρώτησαν τον διπλανό τους αν του άρεσε αυτό που είδε. Όλοι ήταν κυριευμένοι από την ίδια ευγενική μελαγχολία, εκείνη που ποτέ δεν χώρεσε σε λέξεις. Οι όποιες συζητήσεις περιστρέφονταν γύρω από το πόσο μεγάλο θα είναι το setlist της στιγμιαίας επανένωσης των Στέρεο Νόβα δυο μέρες μετά και ποια τραγούδια θα παίξουν. Γιατί κάθε όμορφη συναυλία η οποία ολοκληρώνεται μπροστά σου, σου δίνει το δικαίωμα αλλά και το έναυσμα να ανυπομονείς για την επόμενη.
