Φωτογραφίες: Χρήστος Κουτσουραδής Στις 
Η συναυλία των Διάφανων Κρίνων το περασμένο Σαββατόβραδο κουβαλούσε τρεις ενδιαφέρουσες ιδιαιτερότητες. Πρώτον, σηματοδοτούσε την έναρξη της πρώτης φάσης της φετινής τους περιοδείας σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, μιας ακόμα περιοδείας από αυτές που μόνο τα Διάφανα Κρίνα ξέρουν να προσφέρουν, αφού αρέσκονται να ξεχύνονται δίχως ενδοιασμούς σε όποια άκρη της χώρας τραβάει η καρδιά τους. Δεύτερον, η συναυλία αποτέλεσε και παρουσίαση του ολοκαίνουργιου άλμπουμ τους, Και Η Αγάπη Πάλι Θα Καλεί, το οποίο κυκλοφόρησε στα δισκοπωλεία μόλις την περασμένη εβδομάδα. Και τρίτον, ήταν η πρώτη συναυλία στα χρονικά του συγκροτήματος – η πρώτη τουλάχιστον συναυλία που εμείς γνωρίζουμε – όπου αναγκάστηκαν να παίξουν με ένα κρίνο λιγότερο, αντικαθιστώντας τον μπασίστα τους αλλά και βασικό στιχουργό του σχήματος, Παντελή Ροδοστόγλου, με τον Σωτήρη Τσιρώνη, λόγω ατυχήματος. Ο οποίος πάντως ανταποκρίθηκε καλά στον ρόλο που ξαφνικά επωμίστηκε, γινόμενος ένα με την υπόλοιπη μπάντα και παίζοντας με πολύ όρεξη και καθόλου διεκπεραιωτικά.
Κι ενώ ο πιτσιρικάς πίσω μου ουρλιάζε μανιασμένα το όνομα του Παντελή στο άκουσμα της είδησης της προσωρινής και αναγκαίας αντικατάστασης, η μπάντα ξεκίνησε με το ορχηστικό “Παράξενα Νέα Από Κάποιο Άλλο Άστρο”, για να «ορμήξει» σύντομα ο Θάνος Ανεστόπουλος στην ερμηνεία του επίσης καινούριου “Αντί Για Σένα” αλλά και του παλαιότερου “Οι Μνήμες Του Νερού”. Κι ήταν πραγματικά αναπόφευκτο για τον καθένα το να οδηγηθεί άμεσα στο συμπέρασμα πως ο, πάρα πολύ αγαπητός στο κοινό, frontman των Κρίνων βρισκότανε το βράδυ εκείνο όχι μόνο σε καταπληκτική φόρμα, αλλά και σε απίθανα κέφια. Χωρίς να σταματήσει καθόλου να επικοινωνεί και να αστειεύεται με τον κόσμο, ο Θάνος δίνει την σύνθημα και το ένα τραγούδι από το Και Η Αγάπη Πάλι Θα Καεί, διαδέχεται το άλλο. Από το γλυκό “Αγνός”, το οποίο, κατά την προσωπική μου άποψη, αναδείχτηκε στο live κατά έναν τρόπο που δεν αναδεικνύεται στη στούντιο εκδοχή του, περάσαμε στο στιχουργικά ριζοσπαστικό “Κέρνα Τους Δαίμονες”, και έπειτα στην υπέροχη μελοποίηση-αποκάλυψη του ποιήματος “Κι Αν Έσβησε Σαν Ίσκιος” του Κώστα Καρυωτάκη. Κι όταν τελικά ανέβηκε στη σκηνή ο Παντελής Ροδοστόγλου για να πάρει το μπάσο του “Ένα Σκιάχτρο Που Άρπαξε Φωτιά ” (πόσο πρέπει να αγαπάς κάτι, ώστε να τρέχεις προς αυτό ακόμα και υπό σωματικό πόνο;) κι ο Ανεστόπουλος «δένει» με το χαρτί του play list το χέρι του, παριστάνοντας πως είναι κι αυτός χτυπημένος, από κάτω επικρατεί πανδαιμόνιο. Τα καινούργια “Σε Μια Γη Που Ανατέλλει”, “Mε Ένα Άδειο Ποτήρι” άλλα και το ομώνυμο “Και Η Αγάπη Πάλι Θα Καλεί” ανακατεύτηκαν με τα παλιά, αγαπημένα και συναυλιακά δοκιμασμένα “Κλόουν Την Τετάρτη Την Κυριακή Νεκρός”, “Στο Πλάι Σου”, “Απέραντη Θλιμμένη Ανταρκτική” και “H Αγάπη Είναι Ένας Σκύλος Απ’ Τη Κόλαση”, οδηγώντας μας στο κλείσιμο με το αισιόδοξο σκοτάδι του “Τελευταίου Σταθμού”, αλλά και σε ένα από τα πιο απολαυστικά για το κοινό encore, αφού ο Θάνος έδωσε ουσιαστικά στους παρευρισκόμενους το μικρόφωνο των “Θα Πεθάνω Ένα Πένθιμο Του Φθινοπώρου Δείλι” και “Βάλτε Να Πιούμε”. Κάτι που στέρησε αρκετά από την μαγεία των στίχων του Κώστα Ουράνη και Κώστα Καρθαίου, αντίστοιχα, οι οποίοι μόνο καθαρά δεν ακούστηκαν, πρόσθεσε όμως πολύ σε συναισθηματική φόρτιση και σε εκείνη την «ερωτική» χημεία, που τόσο γνωστό είναι πως έχουν τα Διάφανα Κρίνα με το κοινό τους
Τσαλαπατώντας στις λίμνες των χωματόδρομων πίσω από την Πειραιώς, οι οποίες σχηματίστηκαν από τη δυνατή μπόρα, σκεφτόμουνα κάτι που είπε ο Ανεστόπουλος στην αρχή της συναυλίας, πως δηλαδή τα Διάφανα Κρίνα δεν είναι πρόσωπα, είναι το συγκρότημα μαζί με όσους βρίσκονται από κάτω σε κάθε live. Και αυτό που φτιάχνουνε όλοι αυτοί μαζί. Και δεν ξέρω κατά πόσο οι ίδιοι μπορεί να το εννοούν, αλλά είναι γεγονός ότι κι αυτοί αλλά και ο κόσμος έπειτα από τόσα χρόνια, αμέτρητες συναυλίες και πολλές καλές δισκογραφικές δουλειές, φαίνεται να αγαπούν ακόμα το ίδιο ακριβώς πράγμα. Κάτι το ακαθόριστο και απερίγραπτο, που αντέχει στη δοκιμασία του Χρόνου. Κάτι λυπημένο αλλά και χαρούμενο ταυτόχρονα, το οποίο είναι, τελικά, τα Διάφανα Κρίνα.
