Φωτογραφίες: Χρήστος Κουτσουραδής>
Μπαίνοντας μέσα στο Απέναντι, δύο ήταν αυτά που μου έκαναν εντύπωση: οι μικροί κοκκινόμαυροι πολυέλαιοι και ο τόσο διαφορετικός κόσμος που βρισκόταν εκεί: από «εναλλακτικά» κοριτσάκια, ροκάδες και οικογενειάρχες, μέχρι και άντρες με κοστούμι και χαρτοφύλακα, με κοινό παρονομαστή τον Ψαραντώνη. Το αργοπορημένο και αμήχανο χειροκρότημα του κοινού τη στιγμή που εμφανίστηκε ο αγαπημένος λυράρης ευθύνεται στην αθόρυβη και ταπεινή είσοδό του στη σκηνή. Όχι καλησπέρα δεν μας είπε, ούτε λέξη δεν ακούσαμε από το στόμα του... απλά πράγματα, δίχως pr και marketing· τα φώτα χαμήλωσαν για τα καλά κι απευθείας η λύρα, συνοδευόμενη από λαούτο, άρχισε να ακούγεται απαλά. H εικόνα στα μάτια μου είχε ήδη σχηματιστεί: Λειτουργία Κυριακής σε εξοχικό παρεκκλήσι. Ο φωτισμός, η μουσική αλλά και ο ίδιος ο Ψαραντώνης σε έκανε να θες ακόμη και τις εσωτερικές σου σκέψεις, να τις διατυπώσεις ψιθυριστά. Στο δεύτερο μέρος του live, ο κόσμος ζητούσε επίμονα την “Τίγρη”, η οποία, αν και ακούστηκε τελικά, έφτασε στα αφτιά μας σε μία έκδοση άκρως υποτονική. Αντίθετα, η ερμηνεία του Ψαραντώνη στα “Μικρό Κοπελιδάκι Μου”, “Πετροπέρδικα”, “Έσβησε Ο Αέρας Το Κερί” κι “Ο Άντρας” ήταν το κάτι άλλο και ο ενθουσιασμός του κοινού υπήρξε εμφανής, είτε με ρυθμικά παλαμάκια και πόδια που χτυπούσαν με δύναμη το πάτωμα, είτε με σφυρίγματα – μερικοί θαρραλέοι δε φώναζαν «Μπράβο Αντώνη!» Δεν θα μπορούσα ακόμα να μην αναφέρω τη στιγμή όπου ο Ψαραντώνης ερμήνευσε το “Ήτανε Μια Φορά” κοιτάζοντας τον κόσμο στα μάτια και προτρέποντάς τον να τραγουδήσει μαζί του το πασίγνωστο τραγούδι του Νίκου Ξυλούρη. Μετά από ένα - δυο τραγούδια και με τον Ψαραντώνη να μας λέει με τον δικό του λακωνικό τρόπο «να ‘στε καλά» και να φεύγει αμέσως από τη σκηνή, το πρόγραμμα έφτασε στο τέλος. Έτσι απλά και ταπεινά όπως και άρχισε.
Μην έχοντας ξαναδεί τον Ψαραντώνη, η συνήθειά του να έχει τα μάτια κλειστά σε κάθε του ερμηνεία, ήταν κάτι που αρχικά με ενόχλησε. Στην πορεία όμως, κατάλαβα ότι με τέτοια λόγια που ξεστόμιζε, όπως π.χ. «H μεριά του φαραγγιού δε σμίγει με την άλλη και λαχταρούνε το σεισμό να αγκαλιαστούνε πάλι» (“Το Φαράγγι”), δεν θα μπορούσε παρά να τα κλείνει και να δημιουργεί εικόνες – και ομολογώ πως αν δεν ήταν τόσο επιβλητική η παρουσία του, ίσως να έκανα το ίδιο. Αξιοπρόσεχτη η Νίκη Ξυλούρη, μία φιγούρα σαν να ξεπήδησε από την Οδύσσεια του Ομήρου, η οποία άλλοτε συνόδευε τον πατέρα της με τη στάμνα ή το μπεντίρ κι άλλοτε ερμήνευε τραγούδια με ιδιαίτερο χαρακτήρα, κάνοντας τον κόσμο να κρέμεται από τα χείλη της.
