Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Ποιμενίδης
Η αλήθεια είναι πως την 24η Οκτωβρίου την είχα κυκλώσει εδώ και καιρό στο ημερολόγιό μου. Τους No Balance δεν είχα καταφέρει δυστυχώς να τους δω ποτέ live, αν και τους είχα ανακαλύψει μέσω μιας συλλογής και του (τότε καινούργιου) δίσκου τους Lights On πίσω στο 2003. Τα χρόνια πέρασαν, το συγκρότημα δεν είχε δείξει κάποια σημάδια «δισκογραφικής» τουλάχιστον ζωής έως ότου φέτος κυκλοφόρησε το νέο τους δισκογραφικό δείγμα με τίτλο When Everybody’s Gone. Με αφορμή λοιπόν αυτή τους τη δουλειά, η μπάντα αποφάσισε να δώσει το εν λόγω live, κάνοντας όσους ακολουθούμε την πορεία τους τόσα χρόνια αρκετά χαρούμενους.
Οι δύο support μπάντες ζεστάνανε, λιγότερο ή περισσότερο, το κλίμα στον γνώριμο χώρο του An, μέχρι τη στιγμή του σερβιρίσματος του «κυρίως πιάτου» της βραδιάς της Παρασκευής. Οι No Balance ξεκίνησαν το live τους αθόρυβα, χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφάρες, στοιχείο που χαρακτηρίζει την πορεία τους ούτως ή άλλως όλα αυτά τα χρόνια. Από τα ηχεία ξεχύνονται γνώριμες και αγαπημένες emocore μελωδίες, οι οποίες μας πάνε πίσω στα μέσα με τέλη της δεκαετίας του 1990 και στα αντίστοιχα emo συγκροτήματα εκείνης της εποχής. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η μπάντα είναι μια αντιγραφή. Χρησιμοποιώντας τη μουσική εκείνης της περιόδου ως εφαλτήριο, φτιάχνει τη δική της μουσική και μας ταξιδεύει στα ηχοτόπια χαρμολύπης τα οποία τόσα χρόνια μας «κερνάει» με τα κομμάτια της.
Ο κύριος όγκος του set τους, όπως αναμενότανε, απαρτίζεται από κομμάτια του When Everybody’s Gone, καταφέραμε όμως – για δικιά μας τύχη – να ακούσουμε και δυο ή τρία ολοκαίνουργια κομμάτια τα οποία ηχούσαν το ίδιο απολαυστικά όσο και τα υπόλοιπα της δισκογραφίας του συγκροτήματος, κάτι ενθαρρυντικό για το μέλλον της μπάντας. Αυτό που μας απογοήτευσε λίγο ήταν η παρουσία δύο μόνο κομματιών (εάν μέτρησα σωστά) από το Lights On, του emo-punk δυναμίτη “Green Line” με τα υπέροχα emo riffs και τα απολαυστικά φωνητικά καθώς και του “Nasty Thoughts” με τις χαρακτηριστικές μπασογραμμές του και τα οργιώδη ξεσπάσματά του. Παρ’ όλα αυτά, δεν νομίζω πως μπορεί κανείς να μιλήσει για πραγματική απογοήτευση σε μία τέτοια συναυλία, που ήταν κάτι παραπάνω από χορταστική με συνολικά 20 κομμάτια να ακούγονται από τα ηχεία του An club. Ανάμεσά τους υπέροχα τραγούδια όπως τα “The Last Mistake”, “Last Days”, “No More Faith”, “Three Choices” και πολλά άλλα, τα οποία και χρωμάτισαν το βράδυ μας με τα υπέροχα χρώματα των No Balance.
Το συγκρότημα, αφού έπαιξε στην κυριολεξία όσα περισσότερα κομμάτια μπορούσε (ή καλύτερα άντεχε, καθώς στο τέλος ήταν πασιφανές πως ήταν όλοι τους εξουθενωμένοι) αποχώρησε όσο αθόρυβα μπήκε στη σκηνή. Αυτό λειτούργησε ως άλλη μια απόδειξη για το ότι οι No Balance ασπάζονται πραγματικά τη «σωστή» φιλοσοφία του emo κινήματος, το οποίο υπήρχε μακριά από φανφάρες, πόζες, μακριές φράντζες και βαμμένα μάτια πολύ πριν γίνει μόδα τα τελευταία χρόνια. Διότι, καλώς η κακώς, η emo μουσική έχει καταδικαστεί να είναι το μουσικό ιδίωμα που όλοι αντιπαθούν, αλλά που κανένας δεν γνώρισε πραγματικά. Δυστυχώς όμως δεν ζούμε σε έναν τέλειο κόσμο και η μουσική την οποία αγαπήσαμε με μπάντες όπως οι Texas Is The Reason, Mineral, Sunny Day Real Estate, Samiam, Knapsack και τόσοι άλλοι «μεγάλοι» παίχτες της σκηνής έχει καταντήσει να κατηγοριοποιείται ως το μουσικό ιδίωμα που εκπροσωπούν οι όποιοι Tokyo Hotel, Good Charlotte και Fall Out Boy. Ευτυχώς που υπάρχουν και μπάντες τη σήμερον ημέρα όπως είναι οι No Balance να μας θυμίζουν τι εστί πραγματικό emo. Μπορεί να μην παίζεται σε γεμάτα στάδια, αλλά τουλάχιστον για όλους εμάς που το παρακολουθούμε τόσα χρόνια σίγουρα σημαίνει κάτι παραπάνω από άλλη μία συναυλία. Όπως είπανε λοιπόν και οι No Balance κατά τη διάρκεια αυτής, «δεν πειράζει, λίγοι και καλοί» - αλλά τουλάχιστον συνειδητοποιημένοι.
