Φωτογραφίες: Αλέξης Βούκαλης Με μια μέρα καθυστέρηση, λόγω της προχθεσινής βροχής, πραγματοποιήθηκε τελικά η συναυλία του Λουκιανού Κηλαηδόνη και του Γιάννη Μηλιώκα στη Θεσσαλονίκη. Μια συναυλία που είχε τη δική της ξεχωριστή σημασία, αφού αποτέλεσε ουσιαστικά την επανεμφάνιση του Μηλιώκα στα καλλιτεχνικά πράγματα μετά από πολύ καιρό. Δέκα και πλέον χρόνια απουσίας απ' το προσκήνιο δεν είναι και λίγα για έναν καλλιτέχνη και η απόφασή του να επανέρθει κίνησε το ενδιαφέρον πολλών ανθρώπων που είχαν αγαπήσει στο παρελθόν τα τραγούδια του. Η επιθυμία του φυσικά να εμφανιστεί δίπλα στον Κηλαηδόνη, πέρα απ' το δεδομένο της αισθητικής συγγένειας των δύο τραγουδοποιών – οι οποίοι είχαν άλλωστε ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν – φανερώνει και την εύλογη συστολή του Μηλιώκα να βρεθεί ξανά μόνος του μπροστά στο κοινό. Αρκετός ήταν, λοιπόν, ο κόσμος που βρέθηκε στον ανοιχτό χώρο της Μονής Λαζαριστών για να παρακολουθήσει τη συναυλία, νέοι στην πλειονότητά τους, ανάμεσα στα εικοσιπέντε και τα τριανταπέντε. Η γενιά δηλαδή που μεγάλωσε στη δεκαετία του
Πρώτοι στη σκηνή ανέβηκαν οι τέσσερις μουσικοί, ντυμένοι στα άσπρα, παίζοντας μια μικρή εισαγωγή μέχρι να εμφανιστούν ο Κηλαηδόνης, ο Μηλιώκας κι η Γεωργία Γραμματικού - που συμμετέχει μαζί τους - για να πούνε όλοι μαζί το εναρκτήριο, χαριτωμένο, τραγούδι που γράφτηκε ειδικά γι' αυτή την περίσταση. Στη συνέχεια έμεινε μόνος του ο Κηλαηδόνης για να τραγουδήσει κάποια απ' τα πιο γνωστά και αγαπητά του τραγούδια, όπως το "Τζιν, Τζιν, Τζιν", η "Ρίτα" και τα "Θερινά Σινεμά". Έπειτα η Γραμματικού πήρε τη θέση του τραγουδώντας το "Μαύρο Πρόβατο" (ένα δικό της τραγούδι) και το "Blowin' In The Wind" του Bob Dylan και ύστερα απ' όλα αυτά ανέβηκε επιτέλους στη σκηνή και ο Μηλιώκας. Ντυμένος στα σκούρα, με μακριά μαλλιά πιασμένα κότσο και κρατώντας μια κόκκινη ηλεκτρική κιθάρα, δεν απείχε πολύ απ' την προ δεκαετίας εικόνα του. Ωστόσο, όταν άρχισε να τραγουδάει με τη Γραμματικού το "Ροζ" κι ύστερα μόνος του το "Greco Mascara", η αμηχανία του ήταν κάτι παραπάνω από έκδηλη και πρόδιδε τα μακρύ διάστημα της απουσίας του. Η πολύ θερμή όμως υποδοχή που του επιφύλαξε το κοινό, το οποίο χειροκροτούσε ακόμα και ανάμεσα στα τραγούδια, τον βοήθησε σιγά-σιγά να «λυθεί» και να μας δώσει από νωρίς μια συγκλονιστική ερμηνεία του εμβληματικού "Για Το Καλό Μου", στο τέλος του οποίου δεν ήταν λίγοι όσοι χειροκροτούσαν όρθιοι. Μετά τα πράγματα εξελίχθηκαν φυσιολογικά με τον Μηλιώκα να λέει κανα-δυο απ' τα πιο εξωστρεφή τραγούδια του, που του έδωσαν την ευκαιρία να μας θυμίσει το χιούμορ και την αμεσότητα που διαθέτει, καθώς και δύο καινούργια στο ίδιο ύφος, τα οποία φάνηκε να αρέσουν αρκετά στον κόσμο.
Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας οι τρεις καλλιτέχνες μοιράστηκαν τη σκηνή αρκετές φορές, ελάχιστες όμως ήταν αυτές όπου ο ένας είπε τραγούδια του άλλου: ο Μηλιώκας τραγούδησε τη "Νύχτα Καταστροφής", ο Κηλαηδόνης το "Βόλτα Σ' Ένα Παπούτσι” κι η Γραμματικού το "Η Μέρα Μιας Μαίρης". Ο Κηλαηδόνης, όπως ήταν φυσικό, ανέλαβε το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος παίζοντας μια σειρά απ' τα πιο γνωστά του τραγούδια, αποκλειστικά της περιόδου του ως τραγουδοποιός: "Θα Κάτσω Σπίτι", "Πού Βαδίζουμε Κύριοι", "Το party" κ.α., ενώ ο Μηλιώκας συνέχισε με τις δικές του επιτυχίες: "Κάπου Θα Συναντηθούμε", το "Ποιμενικό Rock" σε μια πιο ηλεκτρική και το κατά δύναμη πιο σοβαρή εκτέλεση, "Να Δεις Που Κάποτε Θα Μας Πούνε Και Μαλάκες", και το "Κακοσάλεσι", που ενθουσίασαν το κοινό, σηκώνοντάς το απ' τις καρέκλες και φέρνοντας το μπροστά στη σκηνή. Κάπου εδώ να τονίσω ότι είτε από - απολύτως κατανοητή - ανασφάλεια, είτε από πρόθεση να δώσει στο κοινό αυτό που θεωρητικά εκείνο ήθελε - κάτι όχι και τόσο κατανοητό - ο Μηλιώκας περιορίστηκε στο να παρουσιάσει μόνο τα πιο εμπορικά και «χαβαλετζήδικα» τραγούδια του, που σε καμία περίπτωση δεν δίνουν μια συνολική εικόνα για την καλλιτεχνική του αξία, αλλά αντιθέτως μοιάζουν να την υπονομεύουν. Δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί ατόπημα η απουσία τραγουδιών όπως το "Θεσσαλονίκη", το "Σχέδια", το "Μπαμπά Μην Τρέχεις", "Ήμουν Διαόλου Γιος", "Είμαι Δώδεκα Χρονώ", "Έκανα Κι Εγώ Πως Ζούσα" κ.α., καθώς και η παντελής έλλειψη τραγουδιών από τους τρεις πιο πρόσφατους σχετικά δίσκους του. Το τέλος βρήκε και πάλι τους τρεις τους επί σκηνής να τραγουδάνε το αντίστοιχο τραγούδι της λήξης κι ένα ενθουσιώδες κοινό να ζητάει επίμονα «κι άλλο». Κάτι που έγινε δύο φορές με τον Κηλαηδόνη να τραγουδάει τον "Λυκαβηττό '82" - του οποίου την ατμόσφαιρα όπως είπε κι ο ίδιος του θύμισε η χθεσινή συναυλία - και τον "Μικρό Ήρωα" (αξιοσημείωτο πράγματι να βλέπεις νέους ανθρώπους να τραγουδάνε με πάθος για τον Σπίθα και τον Γιώργο Θαλάσση!), ενώ ο Μηλιώκας επανέλαβε, κάπως αδικαιολόγητα, τα δύο του καινούργια τραγούδια. Στην πραγματικότητα οι δύο καλλιτέχνες άφησαν κάπως ανεκπλήρωτη την επιθυμία του κόσμου που ήθελε να τους ακούσει για περισσότερη ώρα αφού, όπως δικαιολογήθηκε αμήχανα ο Μηλιώκας, δεν είχαν προετοιμάσει άλλα τραγούδια!
Πέρα πάντως απ' τις επιμέρους ενστάσεις, ο Κηλαηδόνης κι ο Μηλιώκας κατάφεραν να στήσουν συνολικά μια όμορφη βραδιά με εξαιρετικό κλίμα, η οποία δημιούργησε ευχάριστα συναισθήματα κι έκανε τον κόσμο να περάσει καλά με τραγούδια που εκφράζουν ως επί το πλείστον - κακά τα ψέματα - μια παλιότερη εποχή. Φεύγοντας, ωστόσο, δεν υπήρχε η αίσθηση ότι παρευρεθήκαμε σ' ένα στοιχειωμένο, νοσταλγικό πάρτυ της δεκαετίας του 1980, αλλά ότι σ' αυτή τη συναυλία υπήρχε και κάτι που την έκανε σημερινή κι επίκαιρη. Αυτό, πέρα απ' την δυναμική παρουσία πολλών νέων ανθρώπων που έδειξαν να την απολαμβάνουν, ήταν, έχω την αίσθηση, και η «ολοζώντανη» θέληση και αγωνία του Γιάννη Μηλιώκα για ένα ουσιαστικό come back. Ευελπιστούμε ότι αυτή η περιοδεία θα αποτελέσει την αρχή μιας καινούργιας δημιουργικής φάσης ενός αξιόλογου - πλην παραγνωρισμένου και αδικημένου, πρωτίστως απ' τον εαυτό του - τραγουδοποιού.
