Η αποχαιρετιστήρια παγκόσμια περιοδεία της Νάνας Μούσχουρη έκλεισε κατά τρόπο μεγαλοπρεπή μα και συγκινητικό στο Ηρώδειο, με τον Πρωθυπουργό στο ακροατήριο, όπως και μέλη της κυβέρνησης και διακεκριμένους ξένους επισκέπτες. Κανείς μας δεν κατάλαβε ακριβώς γιατί η πιο επιτυχημένη Ελληνίδα καλλιτέχνης στην ιστορία πήρε την απόφαση του φινάλε, με δεδομένη την καλή κατάσταση στην οποία διατηρείται η φωνή της. Υπήρξε όμως πλήρης σεβασμός στην απόφασή της αυτή, όπως έδειξε όχι μόνο το γεγονός πως καταχειροκροτήθηκε τη στιγμή του τελειωτικού αντίο, αλλά και από τα δάκρυα συγκίνησης πολλών από τους θεατές.
Το Ηρώδειο ήταν ασφυκτικά γεμάτο από κόσμο, δυστυχώς όμως όχι νέο κόσμο: φαίνεται πως για τους κάτω των 30/35, το αντίο μιας ερμηνεύτριας της κλάσης της Νάνας Μούσχουρη δεν έλεγε και πολλά πράγματα... Δείγμα των καιρών που ζούμε; Εντύπωση μάλιστα έκανε πως στην πρώτη σειρά δεν βρίσκονταν μόνο μέλη της εγχώριας πολιτικής ηγεσίας –με προεξάρχοντα τον Πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή– αλλά και ο πρέσβης της Γαλλίας, όπως επίσης και ο δήμαρχος του Παρισιού, μα και ο δήμαρχος του Βερολίνου. Ύστερα από ένα βιντεάκι/σύνοψη της 50χρονης πορείας της στο διεθνές τραγούδι, η ερμηνεύτρια έκανε την εμφάνισή της ντυμένη με ένα όμορφο κόκκινο φόρεμα, αρχίζοντας το πρόγραμμα με το “Αθήνα” και κερδίζοντας τα πρώτα μαζικά χειροκροτήματα με το “Τώρα Που Πας Στην Ξενιτιά”.
Στη συνέχεια έπιασε τα πράγματα από την αρχή, ενθυμούμενη τα τραγούδια που μάθαινε μικρή κοπελίτσα από τη μητέρα της (“Ετίναξα Την Ανθισμένη Αμυγδαλιά”, “Άϊντε Το Μαλώνω”) καθώς και διεθνείς επιτυχίες της εποχής οι οποίες κατέφταναν μέσω του κινηματογράφου (π.χ. το “Lili Marlen”). Κατόπιν, πέρασε στις πρώτες της συνεργασίες με τον Μάνο Χατζιδάκι (“Κάπου Υπάρχει Η Αγάπη Μου”, “Το Φεγγάρι Είναι Κόκκινο”), καθώς και στα πρώτα της διεθνή βήματα –χαρίζοντάς μας μια εκπληκτική εκτέλεση στο “Smoke Gets In Your Eyes”, συνοδεύοντας τη διήγησή της για το ταξίδι της στη Νέα Υόρκη και τη γνωριμία της με τον μέγα Quincy Jones.
Το δεύτερο μέρος του προγράμματος βρήκε τη Νάνα Μούσχουρη ντυμένη στα λευκά, να εγκαταλείπει τη γραμμική αφήγηση και να ξανοίγεται σε αντιπροσωπευτικά δείγματα τραγουδιών από το σύνολο του ελληνικού και διεθνούς ρεπερτορίου το οποίο υπηρέτησε με τεράστια εμπορική επιτυχία επί σειρά ετών, καθιερωνόμενη ως ντίβα παγκόσμιας εμβέλειας. Τραγούδησε υπέροχα την “Ενδεκάτη Εντολή”, όπως και το “Ξύπνα Αγάπη Μου” και το “Κόκκινο Γαρύφαλλο”, ενώ αποθεώθηκε στα χατζιδακικά “Παιδιά του Πειραιά”, την “Παρεξήγηση” και το “Πάμε Μια Βόλτα Στο Φεγγάρι”. Η φωνή της μπορεί βέβαια να μην έχει πια την έκταση της νεότητάς της, παραμένει όμως στιβαρή και ικανή να κινηθεί σε απαιτητικές κλίμακες, καθιστώντας τη μια τραγουδίστρια πολύ ανώτερη από πολλές άλλες –ακόμα και ταλαντούχες– νεότερές της. Στο σημείο αυτό αξίζει μια αναφορά και στους μουσικούς οι οποίοι τη συνόδευσαν στο Ηρώδειο· όλοι τους ξένοι μεν (υπό τη διεύθυνση του Luciano Di Napoli), μα εξαιρετικά καταρτισμένοι στις απαιτούμενες πτυχές των εγχώριων τραγουδιών της ερμηνεύτριας. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ότι δεν ένιωσα στιγμή να χάνεται η «ελληνικότητα» του ρεπερτορίου, παρότι ο κυρίαρχος ενορχηστρωτικός αέρας ήταν σαφώς προσανατολισμένος προς το ευρωπαϊκό ελαφρό τραγούδι.
